Zorgzame man verzorgt zijn invalide vrouw
Haneke staat bekend om spannende films over menselijke
problemen met onverwachte wendingen. Daarnaast is zijn stijl van filmen zeer
betrokken en direct. Dat is ook zo in Amour,
een liefdesgeschiedenis over een ouder echtpaar in een oud, maar statig
appartement in Parijs. Anne en Georges Laurent, zoals ze heten, hebben een
aangename oude dag, waarin ze pianoconcerten bezoeken, in het begin van de film
dat van Alexandre, een oud-leerling van Anne (Emmanuelle Riva).
Als Anne tijdens de volgende dag het ontbijt een absence
krijgt, die erg fraai wordt uitgespeeld, verandert de verhouding. Anne wil na
een verblijf in het ziekenhuis daar nooit meer naar toe. Ze laat Georges beloven
dat ze thuis mag blijven. Georges (Jean Louis Trintignant) die nu eenmaal toch
al de onderliggende partij is als het om beslissingen gaat, stemt toe, maar hij
moet wel voor zijn vrouw zorgen en doet dat ook met veel zorg.
Haneke filmt de omgang van het oudere stel met veel liefde.
George haalt zonder mopperen het boek van Harnoncourt dat Anne na thuiskomst
uit het ziekenhuis wil lezen. Hij helpt zijn half verlamde vrouw uit de
rolstoel en naar het toilet. Veel dankbaarheid toont Anne niet voor de
inspanningen van haar man. Ze wil het liefst dood. Als George eens naar een
begrafenis is, probeert ze uit het raam te springen maar dat mislukt en George
vindt haar bij thuiskomst op de vloer. Een moment lijkt me om het eens over
euthanasie te hebben, maar dat gebeurt niet.
Als Georges het niet meer alleen af kan regelt hij een
verpleegster voor enkele dagen die hem leert hoe hij een pamper moet verwisselen en als dat ook niet genoeg is, dan regelt hij
een tweede verpleegster. De zorg van die laatste vrouw bevalt hem niet, dus
stuurt hij haar weg. Eigenlijk is hij degene die nog het meeste toegang tot
zijn vrouw heeft.
De drukbezette gescheiden dochter Eva (Isabelle Hupert) woont
elders in Frankrijk en komt heel af en toe op bezoek. In toenemende mate stoort
ze zich eraan dat haar vader geen opvang voor haar moeder regelt maar zelf
doormoddert op een weg die alleen maar zwaarder wordt. Dat wordt gesymboliseerd
doordat Georges met veel moeite een duif vangt die door het open raam binnen
gekomen is.
George heeft, wellicht door de last van de zorg, nachtmerries,
zoals over een mogelijke insluiper die hem bij de strot pakt en op het eind over
zijn vrouw die aan het afwassen is en hem oproept om zich klaar te maken om uit
te gaan. De nachtmerries beginnen heel realistisch en veranderen dan van sfeer,
hetgeen wat gekunsteld aandoet, net als de zwart gaten in de film die niet duiden
op een technisch defect maar zich afspelen in de nachtelijke slaapkamer. De
keerzijde van de grote aandacht die Haneke voor het echtpaar schenkt, is dat
het verhaal soms wat uitgesponnen wordt. Vooral als Anne niet meer verbaal kan
communiceren is de verhouding, die toch de nodige vuurwerk opleverde, niet meer
zo spannend.Tenslotte neemt Georges zijn toevlucht tot drastische maatregelen.
Amour is ondanks
het verrassende einde en de fraaie filmstijl, die de kijker meeneemt het
verhaal in, helaas niet helemaal wat ik ervan verwachtte, maar dat komt wellicht
ook door alle eerdere, zeer positieve geluiden erover.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten