Soapachtige tragikomedie over eenzaamheid in Groot Brittanië
Mike Leigh maakt films met een sterke sociale inslag. Hij
laat op een niet al te zwartgallige manier zien hoe het er in de maatschappij
aan toe gaat. Naked (1993), Secret
and Lies (1998), All or nothing (2002)
en Happy go Lucky (2008) zijn hiervan
goede voorbeelden. In Another year
kiest Leigh voor een vorm die nog dichter op het leven zit. De opdeling in vier
tuinseizoenen, beginnend in het voorjaar en eindigend in de sneeuw, geeft dit
al aan. Aan de hand van het harmonieuze leven van psychologe Gerrie en geologisch
ingenieur Tom Heppple schetst hij een scherp beeld van de moeilijke
relatievorming in het moderne leven. De problemen daarmee in hun kennissenkring
staan in scherp contrast tot de gemoedelijkheid die het stel zelf uitstraalt en
die benadrukt wordt door hun activiteiten in de volkstuin.
Another year
begint met een scène waarin een zwarte vrouwelijke dokter bij een depressieve
vrouw in de overgang de bloeddruk opneemt en haar verwijst naar Gerrie, de
psychologisch medewerker in het Londense medisch centrum. Gerrie is heel
invoelend en begripvol maar weet niet goed hoe deze teruggetrokken, zwijgzame
vrouw te helpen. Ze zegt bij het afscheid dat ze nog maar eens moet terugkomen
als ze daar behoefte aan heeft. Vervolgens drinkt ze in een pub een borrel met
haar eenzame, veel drinkende collega Mary (Lesley Manville).
De laatste eist een hoofdrol op in de film en komt alle vier
seizoenen op bezoek bij het echtpaar Hepple, dat een soort opvangadres voor
haar vormt. In de lente is de onzekere, gescheiden Mary nog vol hoop over een rood
autootje die ze wil kopen. Dan kan ze ook op vakantie, zegt ze ’s avonds tijdens
een borrel met Gerrie en Tom als luisterende oren. Daar heeft ze op dit moment
geen geld voor. Ze kan niet én op vakantie én een auto kopen. Ze zou niet weten
waar ze naar toe moet. Ze heeft niemand om mee te vragen, zegt ze terwijl ze
steeds meer dronken wordt. Tom nodigt haar uit om te blijven slapen. De kamer
van hun zoon Joe staat toch leeg.
In de zomer komt Mary langs tijdens een barbecue. Ken, een zwaarlijvige
kennis uit Hull is voor een paar dagen over. Net als Mary is Ken een eenzame drinkebroer
die pas laat op de avond in de tuin bekent dat hij een vervelende baan heeft en
opziet tegen zijn pensionering. Tom stelt hem voor in de herfst samen te gaan
wandelen van pub naar pub, maar Ken blijft dan liever in de pub hangen, zegt ie.
Mary arriveert schokkerig rijdend in haar rode tweedehands autootje en ratelt
er maar over door. Ze heeft een fles wijn meegebracht en wil meteen een glas. Twee
glazen kan wel, kleine glazen. Ze moet weinig hebben van Ken die met haar
aanpapt (zie foto, waarop Ken een T-shirt draagt met het opschrift: Less thinking, more drinking) en zoekt het contact met de vrijgezelle zoon Joe. Het autootje gaat
haar leven veranderen, bekent ze hem. Na de barbecue zet ze Joe en Ken in het
centrum af. Het valt mee dat ze ongeschonden door de stad komt.
In de herfst raakt ze van slag als Joe zijn nieuwe vriendin Katie
meebrengt naar zijn ouders. Mary is met de metro omdat in het autootje, dat toch
wel erg veel kost aan boetes en reparaties, is ingebroken. Ze probeert Gerrie op
te zetten tegen Katie, maar Gerrie gaat daar niet in mee en is teleurgesteld in
Mary.
Gerrie vertelt haar dat ook als Mary in de winter bij hen in
huis is. Ze werd binnengelaten door Ronnie, de broer van Tom uit Hull, die zijn
vrouw verloren is en bij Tom en Gerrie wat op krachten komt. Mooi is de dialoog
tussen de praterige Mary en de zwijgzame Ronnie. ‘Wil je een knuffel?’ vraagt
ze hem als ze net binnen is. Ze voelt zich teveel als ze hoort dat Joe en Katie
ook komen eten, maar stapt niet op. Tijdens het tafel dekken raadt Gerrie haar
aan professionele hulp te zoeken. Mike Leigh eindigt deze soap met een focus op
de arme Mary, die de kijker nog lang nablijft.
Hier
de trailer.
Indringende film.
BeantwoordenVerwijderen