Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 12 juli 2014

Stevie Wonder – soul genius (2013), documentaire van Simon Willer & Hannes Rossacher



‘Music is a world within itself with a language we all understand.’

De jonge Stevie Judkins of Morris, die later de bijnaam Stevie Wonder kreeg, werd in 1950 blind geboren in Michigan vanwege een teveel aan zuurstof in de couveuse, maar voelde zich gezegend omdat een meisje dat naast hem lag het niet overleefde. Hij verhuisde op zijn vierde met zijn moeder Lulu Hardaway naar jazzstad Detroit en had daar een arme maar gelukkige jeugd. Later spreekt in een tv show zijn moeder haar zoon op een scherm liefdevol toespreekt en na haar dood in 2006 is Stevie twee jaar diep bedroefd. In 2008 wil hij tijdens een interview niets zeggen over de armoede die hij in zijn jeugd kende. Hij is blijmoedig en kijkt vooruit. Dat tekent dit grote muziektalent met een groot sociaal hart.

Stevie was al op jonge leeftijd dirigent en organist in een Pinkstergemeente. Hij brak door via de soul. Het Motown label verkocht in die jaren platen als zoete broodjes. Martha Reeves van Martha & The Vandellas vertelt hoe Stevie op achtjarige leeftijd de studio binnen kwam en ritmisch op verschillende voorwerpen in de ruimte begon te spelen. Het bleek dat hij voor auditie kwam. Platenbaas Barry Gordy was meteen verkocht. This boy is a wonder, zei hij, hetgeen Stevie zijn bijnaam opleverde. In 2008 zegt hij zelf over de studio, dat die een snoepwinkel voor hem was, waar hij de ene na de andere plaat kon uitbrengen.

In 1968 studeerde hij af aan de blindenschool. Tijdens tournees ging er een blanke in de bus mee als mentor. Die kon meteen broodjes kopen, want een zwarte mocht dat niet. De soulmuziek zorgde wel voor een vereniging tussen zwart en blank. Stevie was al vroeg geïnteresseerd in maatschappelijke onderwerpen. Na de liefdesliedjes vormden die zijn inspiratie. Op het album Where I’m coming from (1971) heeft hij zijn eigen stem gevonden. Op de single You haven’t done nothing ageert hij tegen Richard Nixon, overigens zonder verbittering.

Stevie was niet alleen een geniaal musicus, maar had ook een goed zakelijk inzicht en verwierf zich artistieke vrijheid bij Motown, terwijl anderen onder wurgcontracten gebukt gingen. Hij tourde met de Stones en kreeg daardoor bekendheid met zijn album Talking book. Hij bekeerde zich tot de synthesizer hetgeen uiteindelijk leidde tot het zeer gevarieerde album Songs in the key of life (1976) opleverde, met daarop het nummer Sir Duke dat de tekst Music is a world within itself with a language we all understand bevat. Samen met een Brits duo werkte hij daartoe in een controle kamer die Tonto’s Expanding Head Band genoemd werd.

De Britse pianist Steve Lodder zegt dat de jaren zeventig de klassieke periode van Stevie Wonder genoemd kunnen worden. Hij doet op de piano diens off the beat spel voor. De hardwerkende, zich steeds vernieuwende Wonder sleepte de ene na de andere Grammy in de wacht. In 1975 bedankte Paul Simon, die won met Still crazy after all these years, Wonder dat hij dat jaar geen album had uitgebracht. Ook Michael Jackson dankte op muzikaal gebied veel aan hem. In 1985 droeg Wonder de single I just called to say I love you op aan de geïnterneerde Nelson Mandela. Zijn strijd tegen apartheid bracht hem zelfs in de cel. Het nummer Happy birthday zette hij in om van de geboortedag van Marten Luther King een nationale feestdag te maken. In 1991 maakte hij de soundtrack Jungle Fever voor de film van Spike Lee. Lodder zegt dat hij met zijn ontwapenende vriendelijkheid meer bereikte dan veel geharnaste activisten.

Zijn privé leven hield Stevie gescheiden van zijn muzikale carrière, maar wel speelde zijn dochter Aisha (1975) later mee in zijn band. Reeves merkt nog op dat hij een womanizer was, maar met veel liefde voor mensen. In 2008 en in 2012 voerde hij hartstochtelijk campagne voor Obama. Vanwege zijn sterke inzet voor de vereniging tussen mensen werd hij in 2009 VN ambassadeur voor de vrede.

In de jaren negentig worden de albums schaarser en de kritische geluiden sterker, maar als live artiest blijft hij sterk op de been. Reeves noemt hem dé genius. Tijdloos is hij zeker. Stevie Wonder speelt komende zaterdag 12 juli op het North Sea Jazz Festival. Hartverwarmend.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten