Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 8 juli 2014

Colour bar (2011), documentaire van Roland Gunst



Gevangen tussen twee culturen

Roland Gunst is een Belgische Congolees van 33 jaar, die op zoek is naar zijn identiteit. Zijn vader is een Belg, zijn moeder een Congolese, hij een mulat of metis. Een deskundige vrouw legt uit dat het om een bastaard gaat.

Met twaalf jaar kwam Roland met zijn ouders naar België. In Afrika was hij een blanke, maar men noemde hem een mundela, hetgeen een gewaardeerde persoon is, in België daarentegen werd hij niet als landgenoot erkend. Hij mist Congo. Familie was daar belangrijk. Iedereen was bevriend met elkaar. Na de Franse school bracht Roland de middagen door bij een Congolees gezin. Inmiddels is hij de Afrikaanse cultuur bijna vergeten.

Hij schrok van de negatieve reacties die zijn huidskleur in België losmaakte. Hij werd beschermd opgevoed, voelde zich eenzaam, maar praatte daar niet over. Muziek werd zijn passie. Hij leerde piano spelen in België en kon daarin zijn gevoelens kwijt

Hoe is het om een multicultureel gezin te zijn? vraagt hij tenslotte aan zijn ouders. Zijn vader zegt dat men eraan went. Hij was wel bang voor de reactie van leerlingen, vroeger op school. Zijn zus die er ook bij zit zegt dat het onderwerp taboe was. Zijn moeder was zich er niet van bewust dat de huidskleur een probleem kon vormen.

Roland wil ervaringen horen van lotgenoten en filmt reacties van een twintigtal kleurlingen. Hij sluit zich aan bij Mixed 2010, een zelforganisatie voor mulatten die ook debatten organiseert.

Hij praat met Sibo, die een Congolese vader heeft en een Belgische moeder en als volwaardige Belg geaccepteerd wil worden. Hij is vooral geïnteresseerd in literatuur die over lotgenoten overal ter wereld gaat, zoals The new colored people en Black, white, other. Hij is bezig met een boek dat door Mixed wordt uitgegeven en heeft het idee dat hij zijn identiteit als zwarte Belg gevonden heeft.

Roland zegt dat zijn uiterlijk discriminatie in de hand werkt, al is het soms ook positieve, bijvoorbeeld bij basketbal. Verder hoort hij nergens bij, bestaat hij niet. Vrienden van hem zagen hem echter niet als anders. Roland zegt daarover dat hij zijn anders-zijn verstopte.

Met mooie kleren probeert hij de transformatie tot perfecte Belg tot stand te brengen. Met positief resultaat. Hij speelt symbolisch ook alleen de witte toetsen op de piano.

Remy voelde zich een blanke in de Afrikaanse gemeenschap. Zijn vader was zwart, zijn moeder een metis. Hij zegt dat een deel van Roland aan het dood gaan is en dat iets in hem zich daartegen verzet.

Roland voelt zich op zijn gemak in een gemengde stadswijk. Men herkent meteen de Congolees in Roland. Hij herkent zich het meest in Sibo en wil geen wees meer zijn.

Hij spreekt met zijn moeder die Afrikaanse kleding draagt en Afrikaans kookt. Roland zegt dat hij zich schuldig voelde dat hij in België voor zijn vader koos, maar zijn moeder kon dat begrijpen. Ze voelde zich niet in de steek gelaten. Het heeft weinig zin zich dat aan te trekken zegt ze.

Roland wil naar Congo. Ooit kreeg hij Tintin in the Congo van zijn vader. Samen bezoeken ze het Afrika museum in Tervuren. Zijn pa doet dienst als gids. De deskundige vrouw laat ons weten dat de bevolkingsgroepen in Congo een gescheiden ontwikkeling kenden. Roland is er trots op dat zijn vader altijd correct is omgegaan met de Congolezen. Zijn vader vraagt zich af of zijn zoon zijn wortels wel moet opdiepen, maar praten met lotgenoten kan geen kwaad.

Roland speelt zwarte en witte toetsen. Hij wil een metis zijn. De gesprekken bij Mixed doen hem goed, zoals met Martine die zich als een kameleon door het leven beweegt. Haar man zegt dat het altijd anderen zijn die iemand definiëren. Het gaat erom je thuis te voelen in jezelf. Eenheid in de diversiteit is het credo en ook de ondertitel van deze documentaire.

Tenslotte vertrekt Roland naar luchthaven Zaventem. Hij lijkt me geen gemakkelijke man. Howel hij zich ongetwijfeld gevangen voelt tussen twee culturen blijft hij maar doorzeuren over zijn identiteitsverwarring. Het zou boeiend geweest zijn te horen hoe hij terugkwam. Wellicht komt er nog eens een follow-up.

 Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten