Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 12 juli 2014

Alles wat we wilden (2010), documentaire van Sarah Mathilde Domogala



Aangrijpende portretten van kunstzinnige dertigers met veel angst

In All we ever wanted, zoals de documentaire Alles wat we wilden in het Engels heet, doet Sarah Mathilde Domogala (Geleen, 1978, zie foto) een onderzoek naar het levensgevoel van artistieke dertigers zoals zijzelf. De Facebook generatie zoals Domogala hen noemt, is opgegroeid in een tijd dat de bomen tot de hemel leken te groeien en zuchten onder de naweeën daarvan.

In flitsende beelden toont ze beelden van een tiental generatiegenoten, die naar buiten toe een flitsend leven leiden, maar daaronder kampen met veel psychische problemen. Domogala vraagt hen daar heel direct over en krijgt eerlijke, openhartig antwoorden die de documentaire aangrijpend maken en veel zeggen over de prestatiemaatschappij waarin we leven.  

Emiel (29) komt uit Amsterdam, deed de kunstacademie in Utrecht en is illustrator en regisseur van videoclips in Londen. Hoewel hij wist wat hij wilde, kon hij dat moeilijk waarmaken. Hij kreeg tintelende handen en dacht aan een hartaanval, maar dat werd hem door de huisartsenpost uit zijn hoofd gepraat. Het bleek een paniekaanval. Dat hij zoveel mogelijkheden had, maakte hem onrustig. Hij had nooit gedacht dat hij last zou krijgen van psychische problemen, vond zichzelf een slappeling, maar kwam er niet vanaf. Hij noemt zijn probleem een luxeprobleem, maar dat maakt het niet minder erg. Hij kreeg pilletjes van zijn huisarts maar realiseert zich dat daarmee het probleem niet is opgelost. Hij wil het rustiger aan doen en dichter bij zichzelf blijven. Een vast ritme doet hem goed, hij slaapt beter. Tegenwoordig tatoeëert hij. Hij betrapt zich erop dat hij er toch weer toe wil doen.  

Niki (28) is modeontwerpster in Amsterdam met leuke internationale opdrachten, maar wel erg druk. Ondanks haar faalangst ging ze door tot het niet meer ging. Ze was bang dat de buitenwereld zou merken dat ze niets voorstelde en werd depressief. Ze kan niet voldoen aan haar ideaalbeeld en huilt daarover. Ze wil zich het liefst verstoppen. Ze mist een kader en denkt dat falen haar eigen schuld is. Na vele jaren psychotherapie is ze inmiddels aan de pillen, waardoor het leven minder een hel is.

Daniël (25) is illustrator in Utrecht en lijkt een comfortabel leven te leiden, maar heeft net als Emiel last van paniekaanvallen. De angst werd steeds groter, bouwde zichzelf op tot een basaal en diep angstgevoel. Hij kreeg last van dwanghandelingen, raakte daarin verstrikt en zou het liefst bij zijn moeder in bed kruipen. De dwang die ook onder het tekenen optrad, moest gestopt want die zou het einde van zijn carrière betekenen. Hij zou niet weten hoe hij zonder pillen zou moeten functioneren, maar weet ook niet wie de echte Daniël is. De angst hoort bij hem en hoeft niet weg, omdat die structuur geeft.

Mireille (27) is als research assistant on educational and international development in Brussel internationaal georiënteerd, maar kwam om in de keuzemogelijkheden. Er zijn geen grenzen aan haar dromen, maar die hangen allemaal in de lucht. Haar onzekerheid is in de adolescentie begonnen. Ze was niet het plaatje dat ze vanzelf toont en bang om dood te gaan. De grootste beperking ben ik zelf, zegt ze huilend. Ze hoopt dat ze later op deze periode terugkijkt met de gedachte dat ze niet zoveel hoefde te doen.

Dennis (34) is fotograaf met veel stress omdat alles goed moet gaan. Hij denkt dat het aan de prestatiemaatschappij ligt die angst en onzekerheid veroorzaken, die onderdrukt wordt. Hij onderkent het gevaar om toneel te gaan spelen, maar doet daar wel een beetje aan mee.

Anne (27) is scenarioschrijfster en zegt dat ze op haar prestaties wordt afgerekend en dat men niet kijkt wie zij is. Ze ziet leuke foto’s van anderen op Facebook, terwijl ze zelf depressief op de bank zit met het idee dat ze iets fout heeft gedaan. Ze zou willen dat alles goed is, dat ze weer kind kon zijn en zonder druk schrijven.  

Het motto is ontleend aan een uitspraak van de Amerikaans filmmaker Mike Mills (1966): All we ever wanted was everything.

Hier de trailer van All we ever wanted, hier een openhartig interview met de maakster over de documentaire.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten