Toine Donk (links op de foto) zit weer
in bad, ditmaal met een ipad, boven het podium hangt een scherm met een
knapperig houtvuur, het gedruis van het kinderboekenbal is verderop, de
sfeerverlichting gaat aan, kortom niets weerhoudt ons van een vingerlikkende
avond in de Rode Hoed, waarbij niemand wordt gehinderd door enige kennis van
zaken en alleen gestuurd wordt door liefde voor literatuur. Tim de Gier (rechts op de foto) staat in
de nok van het gebouw en kondigt de gasten aan.
Peter Vandermeersch, sinds een jaar hoofdredacteur van NRC,
bijt de spits af met Sprakeloos van Tom Lanoye, die dit jaar het
boekenweekgeschenk schrijft. Vandermeersch kent Tom goed. Sprakeloos
is het derde deel in een serie van de slagerszoon uit Sint-Niklaas. (Zijn
grootvader zou van Ieper naar Chicago maar strandde voortijdig.) De eerste twee
delen waren Een slagerszoon met een brilletje (1986) en Kartonnen
dozen (1992). Sprakeloos sluit hier nauw bij aan. De openingszin ‘En dit is
het relaas van …’ sluit aan op het einde van Kartonnen dozen. Helaas heeft Tom
nooit een prijs van enige waarde ontvangen. Vandermeersch heeft wel tijd om
fictie te lezen. Hij heeft ook een cursus snellezen gedaan, waardoor hij tijd
bespaart, al gaat dat niet op voor fictie.
Ernst-Jan Pfauth (op de foto in het midden) ergerde zich aan het taalgebruik van Petry
in De
maagd Marino, maar niet bij Lanoye. Vandermeersch zegt dat Lanoye beter
Nederlands schrijft dan een Nederlander, maar graag koketteert met Vlaams en
een barokke register opentrekt.
In het eerste deel twijfelt Lanoy of hij wel kan schrijven
over zijn moeder, van wie hij de liefde voor taal erfde, maar als hij die
twijfel overwonnen heeft gaat hij los. Ooit wilde hij zijn moeder vertellen
over zijn homoseksualiteit, maar toen ging net zijn broer dood. Later kafferde
ze Tom uit. Vandermeersch beleefde een vergelijkbare situatie en herinnert zich
nog dat zijn moeder had gezegd dat ze achteraf liever geen kinderen had gewild.
Franca Treur is de tweede gast. Ernst-Jan begint over
Balkenende, die niet in het programma wilde komen vanwege een akkevietje met
Franca. Zij vertelt dat ze een portret van hem maakte tijdens de verkiezingen
en dat hij helemaal niet in haar geïnteresseerd was.
Franca heeft
Op het lichaam geschreven uitgekozen van Jeanette Winterson. Toine, die
de Engelse schrijfster niet kende, dankt haar daarvoor. De hoofdpersoon kan
zowel een man als een vrouw zijn. Franca vond het mooi vanwege het niet al te
moeilijke plot en de clichés over de liefde. Hoe kan je in je zoveelste
verhouding nog fris Ik hou van je zeggen? ‘I love you is always a quotation,’
citeert Toine, die ook het liefdesverlies boeiend blijft vinden.
Ernst-Jan merkt op dat het boek in de Verenigde Staten,
anders dan in Engeland, lovend werd ontvangen. Het tweede boek van Franca zelf
is nog niet in zicht.
De podcast van vanavond gaat over Bezoek van een
knokploeg (2011) van Jennifer Egan, dat al heel wat prijzen in de wacht
heeft gesleept. Tim de Gier vond het een verslavend mooi boek, Toine Donk vond
dat Egan haar personages onvoldoende introduceert, waardoor je op een gegeven
moment de draad kwijt bent. Ook Peter Vandermeersch loopt in zo’n mozaïekvertelling
verloren loopt. Franca Treur moet er steeds inkomen. Ernst-Jan denkt dat je de
controle uit handen moet geven. Tim vond de inhoud van de power point
presentaties, die zeventig bladzijden van het boek bestrijken, mooi. Toine kan
zich niet voorstellen dat we in 2020 nog in sms taal communiceren. Hij citeert
nog een clichématige zin op het eind, waarin een hond blaft om de stilte te
versterken. Dezelfde zin stuurde Tim hem eens via Twitter.
Jelle Brandt Corstius heeft de stukgelezen Bosatlas van 1983
meegenomen. Zus Aaf leest eerst een fragment voor uit een column van 12 oktober
2007 waarin ze schreef dat Jelle gek op de Bosatlas was. Hij zat er altijd in
te neuzen. Jelle zegt dat er enorm veel te ontdekken is op de kaarten. Het is
ook geweldig om de hele wereld samen te hebben. Dezelfde fascinatie heeft hij
voor boeken over wereldgeschiedenis. Het liefst gaat hij nog naar Kamtjatka,
een schiereiland aan de oostkant van Rusland.
Volgende keer 29 november. Komt allen. Wellicht is het, ter
verhoging van de feestvreugde, een idee om de zaal wat meer in te schakelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten