De onnavolgbare blogger, een voorbeschouwing

Een voorschot op het feuilleton.

Het is bijna een jaar geleden dat de Onafhankelijke Bloggers Associatie - helaas komt de afkorting overeen met die van de openbare bibliotheek Amsterdam - werd opgericht en tegelijk is het een jaar geleden dat ik met dit blog begon. Op de magische datum 10 10 10. Dat kwam eigenlijk nogal toevallig. Ik had niet zo’n hoge dunk van bloggen. Er was al genoeg informatie om ons heen leek me om daar, naast het feit dat ik me concentreerde op romanschrijven, iets aan te toevoegen. Een jaar geleden echter wilde ik het verhaal Op het matje insturen naar Literairwerk.nl. Ik meende dat het verhaal al ergens op internet te vinden moest zijn, vroeg me af hoe dat moest doen en kwam op het idee het in een blog te plaatsen. Niets gemakkelijker dan dat. Ook de naam Allerhande kwam vanzelf omdat ik een rubriek op mijn computer heb waarin ik allerlei ideeën en fragmenten bewaar die ik misschien ooit nog eens wil gebruiken. De titel Allerhande bracht me ertoe een recept voor schorseneren te geven en vervolgens berichtte ik over een ontroerend portret van Tony Judt dat in een jaar tijd tot mijn verbazing slechts tien keer bekeken is.

Na een stukje over Jonathan Frantzen hield ik me in november 2010 bezig met het Nano- project (Nanowrimo) en in december bedacht ik dat ik mijn overschot aan boekrecensies op het blog kon plaatsen. Dat bracht me op de toevoeging Allerhande, maar vooral literatuur. Tegelijk zette ik indrukken van film en toneel op het blog.

Pas op 4 januari 2010 sloeg er een vonk over nadat ik Antony Hegarty had beluisterd over de toestand van de wereld. Zijn stelling dat dit decennium beslissend zou zijn, intrigeerde mij. Het was erop of eronder met de wereld. We bevinden ons een heftige overgangsperiode, waarin we - zoals ik bovenaan mijn blog stel - kunnen neerzinken in het moeras of onze krachten bundelen en de maatschappij op een hoger voetstuk brengen, waarbij de cultuur een belangrijke rol vervult. Misschien moest ik mijn vizier niet alleen op mijn eigen pennenvruchten in de vorm van een roman richten. Met mijn blog zou ik in de wereld en in van de kunst - en speciaal in de literatuur - lichtpunten kunnen ontdekken die als leidende sterren een aanwijzing geven welke kant we uit moeten. Dat klinkt aanmatigend en dat is het ook, maar als blogger kom je er, net als wat Marja Pruis beweerde over een recensent, niet zonder durf.

De onnavolgbaarheid zit hem in de blogartikelen, die ook voor mijzelf vaak verrassend zijn. Ik weet vaak niet wat er in een week gaat verschijnen, zoals ook dit artikel zomaar uit de lucht komt vallen. Inmiddels tekent zich wel een patroon af van recensies (boeken, film en theater) en daarnaast programma’s over buitenlandse politiek en vooral de Arabische lente. Zoals ik twintig jaar geleden waarschijnlijk zou hebben gekozen om de ontwikkelingen in Oost Europa te volgen, komt er nu een belangrijke impuls voor vernieuwing uit Noord- Afrika. Naast het leveren van commentaar wil ik graag ook meer vanuit mezelf schrijven. Daarmee bedoel ik niet het literaire schrijven hoewel ik dat ook fascinerend vind en dat door mijn blog af en toe in de verdrukking komt. Als blogger heeft de verhouding tussen literaire kritiek en maatschappijkritiek heeft mijn belangstelling, maar ik kom daar nog moeilijk uit. Het blijft echter wel broeien in mijn hoofd en zoals een kip op een ei moet daar ooit wat uit voort komen.

Inmiddels is het bijna een jaar geleden dat de Oba werd opgericht, een initiatief dat me deed denken aan vroegere vakbonden van handwerkslieden in Engeland, bedoeld om samen sterker te staan, hetgeen een lofrijk streven is. De Oba viert dit feit met een feuilleton van schrijvers en illustratoren. Ik heb begrepen dat Jezzebel op 10 10 10 de aftrap geeft. Ik wens haar alvast veel succes en hoop dat ik geen gras voor haar voeten heb weggemaaid. Tenslotte dank ik allen die mijn blog lezen, want zonder hen zou het schrijven toch een stuk minder aangenaam zijn.