De jonge honden zijn Ernst Jan Pfauth van NRC, Tim de Gier van VN en Toine Donk van Athenaeum Boekhandel, die aan het begin van de avond nog in bad zit zoals hij ook in de studio gewoon is te doen. Hun podcast gaat dit keer over Never let me go (2005) van Ishiguro, een naam die moeilijk uit te spreken lijkt en daarmee enige aarzeling teweegbrengt over het niveau van de bespreking. Eerst wordt een trailer vertoond van de gelijknamige film die onlangs is uitgebracht en die nogal zoetig oogt. Het is een nogal opgelegde discussie, waarbij Ernst-Jan de gespreksleider is, Tim het kritische geluid verwoordt en Toine voor de positieve inbreng zorgt. Interessant is de opmerking van Toine dat Ishiguro de tijd klein maakt - zoals hij ook in Remains of the day doet door de butler te laten vast te snoeren in zijn taken - en daarmee de lezer een gevoel van urgentie bijbrengt over wat belangrijk is in het leven.
Het zijn de drie gasten die smaak brachten met hun lievelingsboek.
Hanna Bervoets, columniste van de Volkskrant en schrijfster van Lieve Céline, had, hoewel ze geen lievelingsboek meer heeft, Bright Lights, Big City (1984) van Jay Mcinerney uitgekozen, dat haar als zeventienjarige bekoorde. Ze was toen onder de indruk van de stijl en van de jonge hoofdpersoon, werkzaam in de tijdschriftenbranche in New York en een liefhebber van uitgaan. Tim de Gier merkt op dat het in de jij-vorm is geschreven waardoor de lezer zichzelf aangesproken voelt, dat de hoofdpersoon wel erg zelfbewust is en dat er leuke observaties in zitten zoals de verwondering van de hoofdpersoon waar de parapluverkopers toch uithangen als het niet regent.
Bas Heijne, publicist en columnist van NRC Handelsblad, komt op met de tonen van een disco-dreun en verklaart dat hij alleen op trash kan schrijven. Hij heeft Hart der duisternis (2009) meegenomen, dat hij zelf heeft vertaald. Het is een raamvertelling waarin Marlow op pad wordt gestuurd om Kurtz op te sporen die in de binnenlanden van Congo moet zitten. Marlow krijgt steeds stukjes informatie die niet passen in de puzzel. Kurtz staat symbool voor de mens die losgemaakt wordt uit zijn omgeving en gaat ontsporen. Achter de facade van beschaving loert de beestachtigheid, zoals in Irak weer is aangetoond. Kurtz durft wel te kijken in zijn eigen afgrond.
De film Apocalyps now is gebaseerd op het origineel Heart of darkness (1899) dat een visionair verhaal is over uitbuiting. Francis Coppola heeft het van Congo verplaatst naar Vietnam met Marlon Brando in de hoofdrol. Van de film is weer een fascinerende documentaire gemaakt, waarbij je ziet dat er van alles mis gaat. De beloofde Phillipijnse helicopters zwenken opeens af om rebellen op te sporen en Martin Sheen – de vader van – krijgt een hartaanval, waarop Coppola uitroept dat hij toch zeker niet tijdens de film doodgaat! Boek, film en documentaire vormen volgens Heijne een drie-eenheid.
Paul Lanen, ook bekend als Faberyayo en rapper van De Jeugd van Tegenwoordig, komt met Less than zero van Bret Easton Ellis, dat hij vijf keer heeft gelezen. Het is geen afgerond verhaal, maar een impressie van een student die zijn zomervakantie doorbrengt in het verveelde rijke milieu in Hollywood. Net als hoofdpersoon Clay draagt Paul vaak een zonnebril omdat hij graag semi-detached door het leven gaat. Paul kenmerkt de aard van Clay treffend als blasé. Ook bij de psychiater, een activiteit die bij de levensstijl hoort, heeft hij weinig op te merken. De brute kant van de mens komt in het boek net als bij Conrad naar voren. Tim merkt dat het beschrijvende karakter een verwijderd gevoel geeft dat fascineert.
Na een gedicht van Paul op een band, is het opeens afgelopen.
Het was een geslaagde avond met veel no nonsens en minder pretentie dan men, zoals ik vanmorgen op Twitter beluisterde, aan de Amstel bezigde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten