Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 26 augustus 2012

Filmrecensie: Away from her (2006), Sarah Polley



Echtgenoot, weg van zijn vrouw.

Away from her hoort thuis in de categorie melodrama, die, als ik het goed zie, het overgrote deel van de filmproductie uitmaakt. Er wordt ingezet op het gemoed van de kijkers, dat beroerd wordt door de overtrokken gevoelens van de acteurs. Amerikaanse films scoren daarbij hoog, wellicht om de gevoelswereld daar, de goede niet te na gesproken, nog altijd die van de oermens niet is voorbijgestreefd. Ze zitten vast in schematische voorstellingen, van man en vrouw vooral, ooit over de oceaan gebracht door lieden die de eigen cultuur wilden vasthouden en daar vooral geen verandering in wilden brengen. Voor deze Canadese film naar een verhaal van Alice Munro, die toch juist in relaties prikt, geldt hetzelfde. De melodramatische kant van het verhaal is door Sarah Polley uitvergroot.

Vasthouden en vooral niet loslaten, is het devies, dat Grant Anderson omarmt als zijn vrouw Fiona (Julie Christie) vanwege Alzheimer naar het verpleeghuis MeadowLake besluit te gaan. Doe het niet, roept hij haar toe. Een van de eerste zinnen in de film luidt: I never wanted to go away from her.

De film kent twee sporen: de geestelijke toestand van Fiona met terugblikken op hun vierenveertig jarige huwelijk en als tweede spoor een bezoek dat Grant aan Marian, de vrouw van zijn oud-collega Aubrey, die ook een tijdlang in hetzelfde verpleeghuis opgenomen geweest is, maar die inmiddels weer thuis is omdat de verpleegkosten te hoog waren. Langzamerhand, door het larmoyante en voorspelbare losmakingsproces heen, begrijpen we wat Grant aan Marian komt vragen.  

Geen middel is geschuwd om het afscheid tussen Fiona en Grant zo pijnlijk mogelijk te maken. Ze hebben al twintig jaar een comfortabel huis in de natuur, met veel ongerepte sneeuw, waarin ze heerlijk kunnen langlaufen. In plaats van een hulp te nemen of dagopvang te organiseren, wordt Fiona meteen in MeadowLake opgenomen. Er is een regel die zegt dat bezoekers, waaronder de naaste familie, de eerste maand niet langs mogen komen, om de patiënten de kans te geven aan de nieuwe omgeving te wennen. Directrice Madeleine doet poeslief, maar is vooral haar bedrijf aan het managen. Als Grant dan voor de eerste keer, met een bosje narcissen, op bezoek komt, zitten de patiënten niet te rummycubben maar te bridgen alsof ze clubleden zijn. Fiona speelt samen met Audrey en ziet haar man nauwelijks staan.

Het is, ondersteund door zoetige muziek, allemaal voorspelbaarheid troef, vooral wat die dementie betreft. Die begint ermee dat Fiona na de afwas - op zich een wonderlijk verschijnsel in een film uit het Noord-Amerikaanse continent - een koekenpan in de koelkast zet. Als Grant langs gaat om het verpleeghuis te bekijken, hoeft hij de gesloten afdeling niet te zien, want daar zal zijn vrouw toch nooit komen. De kijker voelt op zijn klompen aan dat zij daar natuurlijk later wordt opgenomen.

Het enige lichtpuntje, buiten een sportverslaggever die niet kan ophouden commentaar te leveren, is een zekere dreiging vanuit het verleden toen Grant doceerde en altijd in het gezelschap van mooie meisjes was. Fiona refereert tijdens de rit naar MeadowLake aan ene Veronica die dreigde zichzelf van kant te maken, maar verder horen we daar niets meer over. Wellicht is het een subtiele hint achter de wraak die Fiona neemt door, met haar zorgzaamheid voor Audrey, haar man in de kou te laten staan.

De film is gebaseerd op het korte verhaal van Alice Munro The Bear Came over the Mountain. Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten