Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 15 mei 2014

Het verhaal van Rafaël, Kruispunt, 11 mei 2014



Een Romeo en Julia met een bittere maatschappelijke ondertoon

Onder de titel Grenzeloze liefde schetst omroep Kruispunt het liefdesverhaal van Nizar en Willy, dat door Christine Otten is opgetekend in het boek Rafaël, zodat de zoon van het stel heet die inmiddels drie jaar oud is. Otten werd geraakt door het lot van deze twee eenvoudige mensen in moeilijke omstandigheden.

Het begint heel onschuldig in Griekenland waar zij allebei werken als animators in de toeristenindustrie. Willy komt uit Eindhoven en ging naar Griekenland om rust te vinden, voor de illegale (zoals dat nogal schrijnend genoemd wordt) Nizar uit Tunesië was het werk mogelijk een springplank om verder Europa in te komen.

Het was liefde op het eerste gezicht. Nizar was meteen verkocht toen hij de engelachtige Willy zag. Hij verzorgde Willy nadat ze een brommerongeluk kreeg. Voor haar was het heel speciaal dat hij zoveel aandacht voor haar had. Het stel trouwde binnen drie maanden. De moeder van Willy was bezorgd dat het Nizar alleen om de papieren te doen was.

Het stel wilde zich in Tunesië vestigen, omdat Nizar geen verblijfsvergunning in Nederland zou krijgen. Vroeger was het voldoende om getrouwd te zijn, maar tegenwoordig worden er strengere eisen aan de verhouding gesteld. Nizar verbaasde zich er bij thuiskomst over dat zijn vrienden verdwenen waren, Willy over de armoedige omstandigheden waarin de ouders van Nizar leefden. Vlak naast een snelweg. De vader maakte tassen die hij op de markt probeerde te verkopen.

De onzekerheid rond de Jasmijnrevolutie was voor Willy aanleiding om terug te keren naar Nederland. Haar moeder schrok van de tanks die ze op Skype langs het huis zag denderen.
Willy was inmiddels zwanger. Nizar zette haar op het vliegtuig en zou zelf via Lampedusa proberen over te komen. Hij vertelt over de gammele bootjes vol vluchtelingen waarmee de oversteek met gevaar voor eigen leven werd gemaakt. De eerste keer tijdens een tocht met een jonge onervaren kapitein raakte de boot lek en dichtte hij die met zijn Tshirt, maar hij werd op het vliegtuig gezet en teruggestuurd. De tweede poging lukte wel.

Willy ging met een dikke buik en hun huwelijkspapieren naar het kamp op Lampedusa waar Nizar werd vastgehouden. Vanwege krampen moest ze naar het ziekenhuis. Nizar wilde in de ambulance stappen maar werd tegengehouden. Omdat hij een bewaker geslagen zou hebben werd hij zelfs naar Trapani op Sicilië gebracht waar een regime heerste waar een onmenselijk regime heerste. Willy kreeg daar ook weer weeën. Ze vreesde een huilbaby door alle stress.

Nizar ontsnapte, snelde tweeëndertig kilometer naar Trapani en viel daar in de armen van Willy. Inmiddels had Willy een visum voor drie maanden voor Nizar gekregen. Zij stapte op het vliegtuig naar Nederland, Nizar nam de trein. Tijdens een controle van zijn kaartje vreesde hij dat de conducteur hem uit de trein zou halen, maar dat bleef hem bespaard.

De moeder van Willy zegt dat Nizar erg moest wennen in het vreemde Nederland. Nizar maakte de geboorte van zijn zoon mee. Het was een voorbeeldig kind, zeg maar een engel. Het stel woont inmiddels in België, omdat daar de omstandigheden beter zijn. Ze zijn veilig, maar moeten hard werken om het hoofd boven water te houden. Willy hoopt dat ze de rust, die ze in Griekenland al zocht, ooit nog eens zal vinden.  

Tussen de ontwikkelingen door wordt Christine Otten geïnterviewd en zien we beelden van haar en Willy terug in Tunesië en in Lampedusa voor de research van het boek. Het kerkhof van gammele boten roept een verschrikkelijk beeld op dat nog steeds actueel is. In steeds grotere mate zelfs. Van Rompuy vertelde afgelopen zondag in Buitenhof dat er maatregelen getroffen zijn om rampen te voorkomen, maar de praktijk is anders. Met dit liefdesverhaal stelt Christine Otten tegelijk een bittere misstand aan de kaak. Waarom mogen wij wel en zij niet reizen?

P.S. De omslag van het boek, dat vandaag gepubliceerd wordt, is gemaakt naar het geboortekaartje van Rafaël, die op de getatoeëerde rug van Nizar ligt.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten