Pleidooi voor een waarheidscommissie om het economische wanbeleid
te onderzoeken
In het programma dat eerder Gesprek op 2, later Gesprek
op 24 en inmiddels DocTalks heet,
praat Chris Kijne met de Britse financieel specialist David Marsh over zijn
nieuwe boek Europa’s impasse dat als
ondertitel heeft: Hoe de Eurocrisis kan
worden opgelost en waarom dat niet gebeurt. In de visie van Marsh ontbreekt
het in de EU aan politiek leiderschap.
Kijne vraagt of zijn boek een doemscenario schetst, maar
volgens Marsh is dat niet noodzakelijk. We hebben te maken met blokkerende
problemen die een impasse veroorzaken, zoals het gebrek aan solidariteit die
een politieke unie verhindert. We zijn wat dat betreft verder weg dan vijftien
jaar geleden. Er bestaat wrok tussen de crediteuren in het noorden en de
debiteuren in het Zuiden, dat de schulden niet kan terugbetalen.
Marsh verwijt Dijsselbloem niets. Hij is een nieuwkomer. Hij
doelt op incompetente personen die in eerdere decennia de touwtjes in handen
hadden. Vier jaar geleden schreef hij al een boek op de opkomende monetaire
crisis, maar er was niemand die actie ondernam.
Kijne gaat een stap terug in het verleden en memoreert dat
de EU ontstaan is om de macht van Duitsland in te perken.
Marsh beaamt dat men in Nederland in 1992 een politieke unie
wilde, maar dat die vooral door Frankrijk werd geblokkeerd, dat haar
soevereiniteit niet wilde opgeven.
De Euro was eerder een succes omdat men de lage rente
gebruikte om de consumptie aan te wakkeren en omdat men in zwakkere landen als
Griekenland, Spanje en Ierland speculeerde met onroerend goed. Het was meteen
al duidelijk dat leningen niet meer konden terugbetaald.
Marsh staat een waarheidscommissie voor die zich moeten
buigen over de degenen die verantwoordelijk waren voor het gevoerde beleid,
waarvan de Grieken de grootste slachtoffers waren. Degenen die hen geld leenden
zijn net zo goed schuldig. De enige uitweg om uit dit probleem te komen was
door de werkloosheid te laten oplopen. Veel Europeanen zijn hiervan nog steeds de
dupe. De lagere productie in Zuid Europa is volgens Marsh blijvend.
Kijne vraagt hoe zijn waarheidscommissie over Duitsland zou
oordelen.
Marsh zegt dat het hypocriet is van de Duitsers om de
afnemers van hun producten kwalijk te nemen dat ze verkwistend bezig waren.
Waar twee kijven hebben twee schuld. Overigens bloedde Duitsland zelf al eerder.
Na de dure eenwording kregen de Duitse arbeiders te maken met lagere lonen. Zo
voelt iedereen in Europa zich slachtoffer van het gevoerde beleid.
Verder gaat het gesprek over de moeilijkheid een politieke
unie te scheppen. De Duitsers willen geen toonaangevende politieke rol spelen
omdat het Nazi verleden nog erg gevoelig ligt en de Fransen zijn ertoe
onbekwaam. De ooit zo sterke as Berlijn – Parijs functioneert niet door
persoonlijke verschillen tussen Merkel en Hollande. De twee landen omhelzen
elkaar om het Duitse teveel en het Franse tekort aan macht te maskeren.
Marsh heeft in zijn boek een tienstappen plan uitgezet om
dichter bij elkaar te komen, maar weet dat dit niet zal gebeuren. Landen als
Nederland hebben geen nadere eenwording nodig, van andere landen wordt dit niet
geaccepteerd, waardoor de Unie zal voortmodderen met als gevaar dezelfde monetaire
problemen als de groei doorzet en het democratisch tekort. Marsh bepleit dat enkele
kernlanden waaronder Nederland orde op zaken stellen en zegt in zijn slotwoord,
gericht op de Europese verkiezingen, die morgen gehouden worden, dat Nederlanders
moeten beseffen hoeveel voordeel ze van de EU gekregen hebben. En dat voor een Britse financieel specialist!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten