Broze verhoudingen op het platteland van Zuid Oekraïne
Documentairemaker Roman Bondarchuk toont het leven op het
platteland in het zuiden van Oekraïne aan de hand van twee dorpsbewoners die op
voorspraak van de burgemeester de politie een handje helpen. Viktor en Volodja,
zoals de twee hulpagenten heten, trekken er dagelijks in hun gele Lada met een
Oekraïens vlaggetje op het dak op uit om ruzies te sussen en de orde in het
dorp Stara Zburivka te handhaven. Erg ontwikkeld is het daar allemaal niet en
de sociale cohesie is ook niet erg groot, maar een herdenking van de Tweede
Wereldoorlog brengt de mensen samen, temeer omdat er een nieuwe oorlog tegen
Russisch gezinde landgenoten aan de gang is.
Bondarchuk begint met een beeld van Volodja die hout hakt
maar de splinters in zijn gezicht krijgt. Het lijkt erop dat we twee komieken
te zien krijgen, maar dat valt mee. De komische noot wordt vooral ingebracht
door het weinig ontwikkelde volk dat vooral bezig is met overleven. Dezelfde
Volodja is ook bezig met zijn wijnranken, maar moet in het voorjaar vaststellen
dat die door de vorst zijn stukgevroren. Het leven zit kortom niet mee in het
dorp en anderhalf uur lang krijgen we daar voorbeelden van voorgeschoteld. Zo
hoort Viktor van een vrouw over een buurman die slangen houdt, iets dat hij liever
niet had willen horen.
De eerste zaak waar de hulpagenten op af gaan betreft een
man met een bijl die gesignaleerd is. Al gauw weten ze door informatie van
dorpelingen om wie het gaat, maar de kijker blijft door de verschillende namen
die de mensen daar dragen en de directe manier van filmen van Bondarchuk in het
ongewisse. Hij legt weinig uit en laat des te meer zien, waar de kijker ook
maar het beste aan kan toegeven. Wellicht ging het over Kolja die slaande ruzie
met zijn vrouw Tanja had en uiteindelijk in de gevangenis belandde, waar zijn
broer ook al zat vanwege het doden van hun vader. Volodja betreurt het dat ze
de zaak niet binnenskamers hebben kunnen afwikkelen en Tanja is ontroerd door
een brief van Kolja die volgens haar getuigt van ware liefde.
In het dorp ligt een meertje waar een zwerver rondliep die
veroordeeld wordt tot een taakstraf en het opruimen van de flessen die daar aan
de oever verspreid liggen. Later krijgt hij een huisje van een overleden
dorpsgenoot. In de winter nemen de mensen een duik in een wak. Viktor kijkt toe
en Volodja neemt een duik na zich eerst bekruist te hebben, waarna Viktor
besluit zijn gezicht nat te maken. Mooi is een stukje waarin Volodja zichzelf
met een motortje aan een scherm de lucht in krijgt. Zo dom zijn de dorpelingen
ook weer niet.
De oorlog komt, behalve op de televisie van Viktor, tot ons uit
een radio die een blonde dorpeling mee heeft in zijn uitkijktoren hoog boven
het dorp waar hij ongetwijfeld een betere ontvangst heeft. Eerst is er de
aansluiting van de Krim met Rusland, later laten de separatisten met aanslagen in
Donetsk van zich horen. Ook het dorp wordt meegesleept in de oorlog, al wil
niet elke man het leger in. Volodja zegt dat hij zelf niet kan vanwege een slechte
schouder. De oproepen die de hulpagenten verspreiden komen vaak niet aan omdat
de mannen afwezig zijn maar leiden wel tot de vondst van een lijk dat al langer
in huis lag. Samen delven de hulpagenten een graf en schrappen diens naam uit
het register. Tenslotte horen we tijdens de herdenking van de Tweede
Wereldoorlog - rond het monument dat door de hulpagenten schoongemaakt is - van
de burgemeester, dat er vijf dorpelingen onder de wapens zijn. Een jongen, die
Sanka heet is al met pet en geweer op de foto genomen. De blonde man wilde niet
in het leger maar heeft wel vertrouwen in de toekomst, ook al zijn de
verhoudingen teer.
Hier de trailer op
vimeo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten