Gemoedelijk drama rond de verkoop van een huis
De Amerikaanse toneelschrijver Israel Horovitz (1939) zette
zijn toneelstuk My old lady om in een
scenario voor de gelijknamige film die hij zelf regisseerde. Het verhaal is
niet heel bijzonder en datzelfde kan gezegd worden van de uitvoering, maar toch
levert het door de goede cast een onderhoudend kijkspel op op een moment waarop
men toe is aan niet al te zware kost.
Hoofdrolspeler Mathias Gold loopt rond in Parijs, op zoek
naar de woning die hij van zijn vader geërfd heeft. De gescheiden man van nog
geen zestig, die nog weinig van zijn leven heeft gemaakt en als schrijver geen
succes heeft geboekt, is daar zonder enige reserves vanuit New York naar toe
gevlogen om de etage te verkopen en met het geld iets anders te kopen, maar
stuit op een oude mevrouw die daar woont. Ze heet Mathilde, is een Britse die
haar leven lang in Parijs taalles heeft gegeven en weet meer van hem af dan hij
vermoedt. Ze brengt hem meteen al in de war over het feit dat ze een viager is, een term waarmee in
Frankrijk bewoners worden bedoeld die niet uit te zetten zijn en ook nog een
lijfrente van de eigenaar opstrijken. Mathias is behoorlijk van slag als hij
dat verneemt en verdenkt zijn overleden vader ervan dat die hem nog een laatste
poets gebakken heeft.
Hij trekt in op de bovenste etage en levert daartoe zelfs
zijn gouden horloge als onderpand in, maar is niet van plan om het erbij te
laten zitten. Zelfs niet als hij dochter Chloé met zijn aanwezigheid de stuipen
op het lijf jaagt. Hij gaat naar een makelaar om te informeren naar de
mogelijkheden tot verkoop en heeft zelfs al een kandidaat gevonden, die hij
later dan ook uitnodigt terwijl hij een afspraak heeft met Chloé om verder te
praten over een oplossing van het probleem. Na een principe accoord met
Francois, die een hotel van het huis wil maken, hoort hij van Chloé dat zij het
huis ook wil kopen, maar voor een aanzienlijk lager bedrag.
De poging om tot een vergelijk te komen leidt tot een
toenadering tussen de twee. Mathias hoort van Mathilde een en ander over de
voorgeschiedenis die ze met elkaar delen, omdat Mathilde ooit de geliefde van
zijn vader was, ook nog in de tijd dat zijn ouders nog niet getrouwd waren. Het
zet Mathias die zichzelf juist droog had gezet, aan tot het zoeken van
vergetelheid in de drank maar ook tot gesprekken met Chloé over hun jeugd. Het
brengt hem zelfs op de vraag of Chloé en hij misschien broer en zus zijn, maar
de dokter die ook een kennis van de familie is, kan hem daarover uitsluitsel
geven.
Een mooi onderwerp te midden van flauwiteiten als het
afschieten van een jachtgeweer, is de
verwerking van vroeger leed. Mathias vertelt dat hij en zijn moeder weinig
liefde van zijn vader hebben gehad en dat hij in plaats van lief te zijn voor
het kind in hem dat veel geleden heeft, dat kind liever de keel dichtdrukt. Het
nummer Peace like a river van Paul
Simon dat we tussendoor horen, is daar mooi van toepassing. Door het contact
met Chloé die zelf ook weinig liefde heeft gekend, wordt dit jeugdtrauma opgehelderd.
De hoofdrol is voor Kevin Kline
(1947), die Nathan speelde in Sophies
Choice. Maggie Smith, die de rol van de oude vrouw speelt, heeft ook al een
lange carrière achter de rug met onder andere rollen in Becoming Jane (2007), Quartet
(2012 en The lady in the van (2015). Kristin
Scott Thomas (Chloé) was onder andere te zien in The English patient (1996).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten