Larmoyant verhaal over een drankzuchtige countryzanger past
beter in de vorige eeuw
De film Crazy heart
is gebaseerd op de gelijknamige roman van Thomas Cobb uit 1987 en past beter in
een vroegere tijdsperiode van de Amerikaanse geschiedenis. Het verhaal van een
countryzanger op zijn retour, die opgevangen wordt door een schat van een jonge
gescheiden moeder met een vierjarige zoon past niet erg in het huidige
tijdsbestek. Daarvoor is het gedrag van de oude zanger te buitensporig en dat
van de vrouw te lief.
De film begint met buitensporigheid wat betreft sigaretten
maar vooral whisky door de 57-jarige zanger uit Houston Texas, gespeeld door
Jeff Bridges, die als Bad Blake grote successen kende, maar die inmiddels aan
lager wal is geraakt. Zijn manager heeft hem naar een bowlingcentrum in Pueblo,
New Mexico gestuurd en daar laat hij zich eerst eens behoorlijk vollopen
voordat hij aan zijn concert begint. Dat hij als armlastige in staat is drank
te bemachtigen komt door een oude fan met een drankwinkel die hem gratis een
fles whisky van zijn favoriete merk meegeeft. Het is larmoyant dat Blake
tijdens het concert ook nog een keer naar achteren moet om te kotsen. De
liedregel I used to be someone but now I
am somebody else uit het nummer Somebody
else geeft aardig aan in welke mentale staat Blake zich bevindt.
Desalniettemin krijgt Blake aandacht van vrouwen. In Pueblo
verlaat hij op zijn tenen de hotelkamer waar een (oudere) vrouw in bed achter
blijft, in Santa Fe wordt hij na zijn concert bijna uitgekleed door de
rondborstige Ann, maar hij moet haar laten staan want hij heeft een interview
toegezegd aan journaliste Jeanine van de plaatselijke krant. De relatie met de
laatste vrouw komt langzaam tot stand maar ook zij bezwijkt ten slotte voor
zijn charme. Hoewel hij zegt die niet te bezitten, past dit aardig in zijn spel.
Blake maakt zelfs kennis met haar zoontje Buddy en verlaat met spijt in het
hart de stad. Op de terugweg van een concert in Phoenix, Arizona met zijn
voormalige pupil Tommy Sweet die hem inmiddels in bekendheid en glamour
voorbijgestreefd is, belt hij Jeanine om nog eens langs te komen. Het vervolg
krijgt een dramatische wending omdat Blake op de weg in slaap valt en in het
ziekenhuis belandt. De dokter waarschuwt hem ernstig om te stoppen met roken en
drinken, maar Blake zou Blake niet zijn om op de ingeslagen weg door te gaan.
Jeanine neemt hem op en is vereerd dat Blake op haar bed nieuwe
liedjes schrijft voor Tommy omdat hij daarmee veel geld kan verdienen. Een
incident met Buddy maakt echter dat Jeanine de relatie opgeeft. Pas dan kiest
Blake eieren voor zijn geld en gaat naar een afkickcentrum. Het moment dat hij
weer nuchter voor Jeanine staat, die hem echter afwijst zou een nieuwe neergang
kunnen betekenen, maar Blake gaat keurig aan de tuin en een grote schoonmaak in
zijn huis. De tekst This is no place fort
the weary van de titelsong The weary
kind geeft goed aan wat het gevoel van Blake is.
De mooie landschappen van de Rocky Mountains kunnen evenals
de muzikale bijdrage van T Bone Burnett niet verhelen dat de film nooit echt
tot leven komt. Om een echte drankzuchtige aan het werk te zien, al in het in
dit geval in literair opzicht, moeten we
kijken naar Henry Chinaski als Charles Bukowski in Factotum (2005). Dat is heel wat anders dan de kuchende Bridges als
Blake.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten