Obsessie met kou kan geen warmte opwekken
Het begin van de trailer van de film L’ iceberg laat de burgemeester van een Frans kustplaatsje zien,
waar echtgenoot Julien naartoe belt om te zeggen dat hij zijn weggelopen vrouw
Fiona wil spreken. De burgemeester die met een nationale sjerp om
onverstoorbaar kleurpotloden zit te slijpen, roept naar het huis van een
buurvrouw of die een andere vrouw kan verwittigen een kind van haar erop uit te
sturen om het verzoek van Julien aan zijn vrouw door te geven. Nadat het
verzoek tot uitvoering is gebracht neemt de burgemeester, inmiddels zoveel
kleurpotloden verder, de hoorn weer op, om Julien mee te delen dat zijn vrouw
geen zin heeft haar wanhopige echtgenoot te woord te staan. Het is maar een
fragment in L’ iceberg, maar het
geeft aardig de omslachtigheid aan waarin het verhaal gegoten is. Elke situatie
wordt aangegrepen om er een absurde draai aan te geven, maar meeslepen doet dat
niet. Het geheel oogt erg bedacht om een maximaal effect te bereiken, maar de
uitgesponnenheid leidt tot verveling.
De film opent wel in een mooie sfeer, namelijk die van een
levensechte, vrolijke, vrouwelijke Innuit die de kijker graag wil vertellen hoe
ze aan haar man gekomen is, waarna het verhaal van bordkarton een aanvang
neemt. Hoofdpersoon is Fiona is manager van een fastfoodrestaurant en raakt op
een avond ingesloten in de koelcel. Haar man ligt al in bed, meer gapend dan lezend,
en legt tenslotte zijn boek maar weg. In de ochtenduren zien we hem aan het
ontbijt met hun twee kinderen, waarbij men heel lang boter op het brood smeert
en daarna vertrekt, natuurlijk net voor het moment dat Fiona, inmiddels bevrijd
door haar personeel, in halfbevroren toestand thuis komt. De ervaring in de kou
heeft haar fascinatie gewekt voor een bezoek aan een ijsberg en in het verloop
van de film doet ze er alles aan die wens in vervulling te laten gaan. Ze komt
in contact met een door een brand doofstom geraakte, knappe zeeman René en
heeft daarom geen enkele behoefte om naar huis terug te keren, zoals we hoorden
na de actie die de burgemeester van het kustplaatsje waar René woont, liet
ondernemen. Julien besluit daarom maar naar haar toe te gaan, waarmee hij een
hinderlijke factor vormt in de verhouding tussen Fiona en René.
L’ iceberg
ontstijgt, anders dan de film Rumba
uit 2008, helaas niet aan de beperkingen die de makers zich opgelegd hebben. De
gestileerde vorm, waarin het verhaal van een vrouw met een groot verlangen naar
koude gevat is, leidt tot een keurslijf waar de kijker vanaf de buitenkant
tegen aan kijkt. Tekst is er nauwelijks, maar anders dan in de geluidloze films
uit het begin van de vorige eeuw ontbreekt elke verdieping. Het blijven
oppervlakkige plaatjes die de kijker toegediend krijgt, al ogen sommigen wel
weer een fraai, zoals Fiona die op de voorplecht van de zeilboot Le titanique met de golven meewandelt of
stuurman Julien die René in de achtervolgende roeiboot opzweept tot grotere
prestaties. De meeste scènes grossieren echter in flauwheid, waar de
bedachtheid van de grappen zwaar doorheen schemert. Zo is er een scène waarin
Fiona nog thuis in bed een spel speelt met het beddenlaken om daarmee ijsbergen
te toveren en een groep vluchtelingen die samen met haar in een koelwagen zit
die na ontdekking werden uitgeleverd. Wellicht dat de invulling van het idee te
weinig stof opleverde, waardoor scènes bedacht en opgerekt zijn, met als
resultaat een nogal slaapverwekkend geheel. Gelukkig was er nog de Innuit die
de film toch nog met een glimlachje afsloot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten