Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 10 mei 2018

Filmrecensie: The diary of a teenage girl (2015), Mariëlle Heller


Het maken van cartoons houdt tiener uit de gevarenzone

The diary of a teenage girl klinkt broeierig en dat wordt ook geheel waargemaakt door de Amerikaanse regisseur Mariëlle Heller (1979), die vanaf 2010 in speelfilms acteert en die vanaf 2015 ook maakt. Ze is geboren in Californië, dus bekend met de mores aan de Westkust in de zeventiger jaren. In de film The diary of a teenage girl wordt dit meteen duidelijk in het gezin Goetze waarin de vijftien jarige hoofdpersoon Minnie opgroeit met haar jongere zus Gretel. Moeder Charlotte en haar jongere vriend Monroe gebruiken kwistig cocaine en Minnie is verguld dat ze seks heeft gehad, al is dat met de vriend van haar moeder en legt dit meteen een op last op haar leven.

Haar ervaring, die wel erg in het Amerikaanse patroon past, legt ze vast op tape en zelfs in de bus spreekt ze haar belevenissen in, hetgeen wel erg uitzinnig is, terwijl Minnie verder vrij normaal is, al is ze gewoon op een leeftijd gekomen waarin ze seks wil en toevallig biedt Monroe zich aan. Als die eenmaal Minnie te pakken heeft gehad, kan hij niet meer stoppen, hetgeen de nodige wrijving veroorzaakt, al heeft Charlotte lange tijd niets door. Ze vraagt Minnie wat ze denkt van Patricia Hearst die met haar ontvoerders naar bed gaat en raadt haar aan haar vrouwelijke eigenschappen te benadrukken want ze mag gezien worden en zelf was ze er ook al jong bij.

Haar vriendin Kimmie is al wel op de hoogte. Tijdens een telefoongesprek raadt ze meteen wie degene is die Minnie ontmaagd heeft. Omdat Minnie toch niet zo blij is met de toestand, probeert ze het met een klasgenoot maar dat is geen succes. Ze vindt wel een uitweg in het natekenen van de cartoons van Aline Kominsky. Ze gaat daar zo in op dat ze geschorst wordt van school en daarmee nog meer in een isolement terecht komt. Ze gaat veel uit met Kimmie maar tegelijk kan ze Monroe niet uit haar hoofd zetten. Die houdt echter de boot af, voorlopig tenminste tot Minnie achttien jaar is, maar echt los van elkaar komen ze maar moeilijk. Als Monroe haar belt om te zeggen dat hij is aangehouden door de politie vanwege drankgebruik maar met de politie mee mocht boeven vangen net zo lang tot hij weer nuchter was, begrijpt Minnie dat hij echt van haar houdt.

Een nieuwe complicatie vormt het ontslag van Charlotte die in een bibliotheek werkte. Minnie heeft een ontmoeting met haar rijke stiefvader Pascal die wel met geld over de brug wil komen en meteen een kijkje in het huis neemt waar het gezin woont en daar Monroe verveeld op de bank ziet hangen. Hij heeft een vermoeden van wat er gaande is en stelt Charlotte op de hoogte die woedend is om een bijeenkomst in een café organiseert met Monroe en Minnie waarop ze zegt dat de twee maar met elkaar moeten trouwen. Minnie is zo vaak weggezet en daarover zo overstuur dat ze enkele dagen de beest uithangt met Kimmie, maar dan is ze totaal klaar met de drugsscène en gaat ze toch maar weer naar huis.

De film is gebaseerd op de gelijknamige roman van Phoebe Gloeckner, schrijfster en striptekenaar die in 1960 in Philadelphia geboren werd en die in San Francisco studeerde. Kleine animaties dansen gedurende de film over het scherm en geven er een vrolijk accent aan, maar echt tot de verbeelding spreekt het allemaal niet. Daarvoor is de liefde niet krachtig genoeg, blijft alles een spel rond seks zoals alleen Amerikanen dat kunnen bedenken.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten