Langdradig portret van een ziekelijk jaloerse Franse popzanger
De biografische film over de Franse zanger Claude Francois
(1939 – 1978) die in de jaren zeventig furore maakte in Frankrijk, leidt aan
enig overgewicht. Dat komt mede omdat de zanger wellicht buiten zijn taalgebied
nooit echt doorbrak, maar ook omdat zijn leven niet bepaald heel erg boeiend
is. In ieder geval had de Franse filmmaker Florent Emilio Siri wel een uur van
het tweeënhalve uur durende portret af kunnen halen. Dat de man nogal driftig
was en gauw jaloers op eventuele mededingers van zijn vrouw, dat weten we op
een bepaald moment wel. Ook zitten er een aantal onwaarschijnlijkheden in die
de geloofwaardigheid van het verhaal in twijfel trekken.
Dat driftige karakter had Claude ongetwijfeld geërfd van
zijn vader die een goede baan had in een plaats aan het Suez kanaal. De man was
nogal autoritair zo blijkt meteen als hij thuiskomt in zijn villa en het
speelgoed opruimt dat zijn kinderen Josette en haar broertje Claude hebben
laten slingeren. De man neemt Claude een keer mee naar de controlekamer die de
schepen begeleidt die door het Suez kanaal varen en denkt dat zijn zoon later
ook voor de onderneming Compagnie zal werken.
De onafhankelijkheid van Egypte gooit echter roet in het
eten. Het gezin moet in 1957 overhaast vertrekken en neemt zijn toevlucht in
Monaco. Claude, die altijd al artistiek geïnteresseerd was, ambieert een
carrière in de muziekwereld, maar zijn vader ziet liever dat hij bij een bank
gaat werken. De achttienjarige Claude zet echter door, vertrekt uit huis en
wordt drummer in een modern orkest. Daar mag hij ook een liedje zingen, hetgeen
leidt tot positieve reacties. Het geluk kan helemaal niet meer kapot als hij
tijdens een optreden de Britse danseres Janet ontmoet. Het is liefde op het
eerste gezicht en al snel trouwen de twee in Parijs, al is Claude wel al jaloers
op mannen die zich rond de succesvolle Janet verzamelen. Hij doet zijn best
haar succes te evenaren tijdens een show van Gilbert Becaud en brengt het
nummer La Naboud Twist uit bij
Philips.
Daarna is het met het geluk wel gedaan. Dat hij zijn handen
kapot drumt na de dood van zijn vader is een eerste ongerijmdheid. Claude neemt
zijn gokverslaafde moeder in huis, die haar eigen flat moest verkopen om haar
schulden af te lossen. Zijn jaloezie ten opzichte van Janet is ziekelijk. Hij
sluit haar op als hij gaat optreden, waarop Janet naar Nottingham vlucht. In
een telefoongesprek zegt ze dat ze verliefd is geworden op Becaud. Claude stort
zich op zijn carrière en neemt een nieuwe plaat op, die een hit wordt, waarmee
hij Olympia waar Janet eerder optrad, aan zijn voeten krijgt. Het publiek
scandeert de naam Cloclo en helpt hem daarmee aan zijn artiestennaam.
Hij koopt een villa in de provincie, een uur van Parijs en
zet zijn moeder daar in. Zelf krijgt hij een relatie met de beeldschone
zangeres France Gall en bezoekt samen met haar een concert van Otis Redding in
Londen, hetgeen hem op het idee brengt om een groep te formeren met de swingende
Clodettes hetgeen een goede zet is. Als France Gall het Eurovisieongfestival
wint is Claude echter totaal overstuur. In de zomer van 1967 verlaat France hem
en krijgt hij een relatie met danseres Isabelle die hij ooit eens tegenkwam in
zijn kleedkamer. Hij probeert haar aan de haak te slaan, stalkt haar, waarna ze
overstag gaat, maar ongerijmd is dat wel weer. In ieder geval krijgen ze een
zoon die ze Coco noemen. Zijn ego wordt gestreeld als hij hoort dat Frank
Sinatra zijn nummer Comme d’habitude
vertaalt als I did it my way.
De drukte rond zijn optredens en successen wordt Claude wel
eens teveel. In 1968 stort hij in op het podium, maar in plaats van het
rustiger aan te doen, schakelt hij over op een hogere versnelling. Ook met de
vrouwen. Ver weg van Isabelle in de villa, brengt hij zijn dagen door met
modellen van een door hem opgericht bureau. Het is vreemd dat we opeens tijdens
een feestje in de villa een tweede zoon van Claude achter de ramen zien
verschijnen. Het is vreemd dat we daar nooit van gehoord hebben en dat men zoiets
verborgen zou willen houden. We horen dan wel dat twee kinderen een gezin zou
inhouden, hetgeen slecht zou zijn voor de imago van een popidool, maar toch
blijft dat ongerijmd. Verder dan financiële problemen, show en glitter komt het
niet. Het eind is nochtans spannend omdat sterk wordt ingezoomd op de ochtend
van 11 maart 1978, waarop Claude een douche neemt en zich daarbij
elektrocuteert.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten