Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 1 mei 2018

Tierische Liebe (1996), documentaire van Ulrich Seidl


De omgang met honden zegt veel over het menselijk onvermogen tot volwassen liefde

Ulrich Seidl is een filmer van de menselijke zelfkant zoals we al zagen in de documentaire Models (1999) over meisjes die koste wat kost met hun lijf furore willen maken. Een paar jaar daarvoor schetste hij in Tierische Liebe de omgang tussen mens en hond waar de treurigheid nog meer van afdruipt. Werner Herzog vertelde dat hij, nadat hij deze film gezien had nog nooit zo rechtstreeks in de hel had gekeken.

Honden dienen voor verschillende doeleinden: men kan er zijn frustratie op kwijt, hem bevelen, het is een aanspreekpunt als er geen anderen voorhanden zijn en zelfs kan de hond als bedpartner dienen als een menselijke partner niet bevredigt, zoals we zien in een fragment van een beschaafde vrouw die liefdesbrieven van minnaars aan haar poolhond Cajack voorleest en tenslotte met hem in haar zachte bed beland.

Seidl last alle fragmenten waarin de bovenstaande doeleinden te zien zijn, op een mooie manier aan elkaar. Door de afwisseling blijven de fragmenten boeiend. De wat langere verhalen, zoals over twee oudere mannen die besluiten een hond te nemen, naar een kennel gaan en een nogal agressief exemplaar mee naar huis nemen dat niet goed is voor hun relatie, worden afgewisseld met fotoportretten van mensen met hun honden, waarbij we zelfs een schoothondje zien dat als een kostbaar atribuut op een dressoir zit en door korte opnames van mensen die hun hond aan de voet leren lopen.

De belevenissen van het oudere stel mannen die steeds terugkeren in de documentaire, spelen zich net als de meeste andere fragmenten af in een desolate omgeving. Benjamin, de jongste van het oudere stel mannen, die overigens in de aftiteling een andere naam heeft, fulmineert ook tegen het teveel aan regels in de maatschappij, die hij als neurotisch bestempelt. Samen met zijn partner bezoekt hij een koopjesmarkt om een tweedehandsbank op de kop te slaan. Het leven is te duur om iets nieuws aan te schaffen. Ze weten maar net de touwtjes aan elkaar vast te knopen.

De desolaatheid is het duidelijkst in een portret van de twee jongere daklozen Erich en Franz, die de nacht met hun honden in een autosloperij doorbrengen. Erich (zie poster, waarop hij met zijn hond zoent) is het meest aan het woord, vooral over zijn relatie met een vrouw die het met hem uitmaakte omdat hij te direct tegen haar was. Hij vertelt dat hij in een vuilniscontainer gevonden was en brengt de dagen bedelend op een station door met een konijn op zijn arm die, zoals hij tegen omstanders zegt, dringend voedsel nodig heeft. Tot een stationsbeambte Erich en zijn vriend vertelt dat bedelen daar verboden is. De man begrijpt ook wel dat het minder erg is dan een oud vrouwtje van haar tasje beroven met wet is nu eenmaal wet, ook voor lieden die niet op een andere manier aan geld kunnen komen.

Een ander bijzonder stel bestaat uit een man en een vrouw dat partnerruil wil. Terwijl de man telefonisch informeert naar de mogelijkheden, staat de vrouw in een doorschijnend gewaad bij de schuifpui op het terras te roken. Vervolgens neuken ze voor de camera op z’n hondjes. Ze ogen in ieder geval minder ongelukkig dan de eenzame oudere man die het moet hebben van telefoonseks en harde pornofilms, terwijl zijn hond doodgemoedereerd aan zijn eigen ballen likt.

Bijzonder is een crematieplechtigheid voor een hond die, zoals in de toespraak gezegd wordt, de mens tot helper moet dienen als die het allemaal niet zo goed meer weet. Dat laatste wordt wel erg duidelijk in de getoonde fragmenten, waarvan ik er nog diverse schrijnende zou kunnen opnoemen. Eigenlijk gaat deze lange documentaire niet zozeer over de liefde tussen mens en hond maar over het onvermogen tot liefde in de Oostenrijkse maatschappij, al zal het elders in de wereld niet anders zijn.

Hier de trailer, die begint met de knorrende mopshond, hier mijn bespreking van Models.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten