Ziekenhuisdrama ontbeert artistieke verbeelding
De Franse actrice en regisseuse Valérie Donzelli (Épinal,
1973) presteert het om samen met haar man en zoon de hoofdrol op zich te nemen
in een gezinsdrama dat ze met haar man geschreven heeft en dat door haar zelf geregisseerd
is. La guerre est déclarée, in het
Engels Declaration of war is een van
haar eerste lange speelfilms, maar daarna heeft ze nog vaker van zich laten
horen, al is het niet meer in die unieke combinatie. Het is ook de vraag of
zo’n gezinsdrama, waarin twee jonge ouders een kind krijgen met een hersentumor
niet een grote wissel trekt op de relatie, maar daar weet ik verder niets van.
Wel dat het verhaal nogal mager is voor een buitenstaander.
Veel meer dan de bovengenoemde inhoud is er niet. De ouders, Roméo en Juliette,
ontmoeten elkaar in een punkkelder en het is meteen liefde op het eerste
gezicht. Roméo vraagt zich nog wel af of hun verbintenis tot een tragedie zal
leiden, maar de hormonen laten geen tijd voor een antwoord. De combinatie
Parijs in het voorjaar en verliefdheid kan natuurlijk niet kapot.
De huilbaby Adam maakt meteen een einde aan alle romantiek.
Roméo denkt dat Juliette hun kind teveel in de watten legt en dat ze hem
discipline moet bijbrengen. Omdat ze uitgeput raakt van het voeden, gaan ze
naar de dokter die aan een vicieuze cirkel denkt en adviseert om het kind met
langere tussenpozen te voeden en bij onrust samen met hem naar buiten te gaan.
Een volgende complicatie is dat Adam zijn pap overgeeft. Een
onderzoek wijst uit dat er niets mis met hem is en dat hij gewoon naar de
crèche kan. Roméo blijft echter zijn bedenkingen hebben waardoor ze andermaal
teruggaan naar de dokter die dan opeens een gezichtsassymmetrie ontdekt en hen
doorverwijst naar een neuroloog. Omdat Juliette naar Marseille moest, besluit
ze het kind daar te laten onderzoeken. De nacht ervoor brengt het stel
slapeloos door. Ze horen berichten dat er bommen zijn gevallen in Irak. Ook bij
hen is de oorlog begonnen
Wellicht moet de reis spanning genereren, maar bedenkelijk
is zoiets wel. De neuroloog besluit tot een scan die een hersentumor aanwijst. Een
verpleegster wil daar nog niets over zeggen voor het onderhoud met de
specialist, maar Juliette dringt de scanruimte binnen en dwingt de daar
aanwezige verpleger tot een antwoord. Daarop belt ze naar Roméo die net als de
verdere familie in alle staten is en meteen naar Marseille afreist. Op zijn
verzoek wordt het kind in Parijs geopereerd door Sainte Rose die een expert op
dat gebied is.
Na een geslaagde operatie is het stel nog steeds niet uit de
problemen, omdat een klein deel van de tumor, die op de hersenstam zat, niet
verwijderd kon worden en van een agressieve soort blijkt te zijn. Tijdens
verdere intensieve behandeling verkopen de ouders hun flat en nemen hun intrek
in een pension. Vijf jaar later komen ze weer bij Sainte Rose. De
remissieperiode is ten einde, maar wellicht de relatie ook, al doen de laatste
sentimentele beelden aan zee anders vermoeden.
Met een voice-over wordt de gezinsgeschiedenis gevolgd die
daarmee een heel realistische aanblik krijgt. In de aftiteling worden zowel
Gabriel, de artsen en verplegers in het ziekenhuis bedankt voor hun
medewerking. Het is de vraag wat zo’n drama meer brengt dan een verbondenheid
met alle spanning, woede en verdriet die met zo’n gebeurtenis gepaard gaan. Het
ontbreekt dit ziekenhuisdrama daarmee aan artistieke verbeelding.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten