Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 6 mei 2018

Filmrecensie: La guerre est déclarée (2011), Valérie Donzelli


Ziekenhuisdrama ontbeert artistieke verbeelding

De Franse actrice en regisseuse Valérie Donzelli (Épinal, 1973) presteert het om samen met haar man en zoon de hoofdrol op zich te nemen in een gezinsdrama dat ze met haar man geschreven heeft en dat door haar zelf geregisseerd is. La guerre est déclarée, in het Engels Declaration of war is een van haar eerste lange speelfilms, maar daarna heeft ze nog vaker van zich laten horen, al is het niet meer in die unieke combinatie. Het is ook de vraag of zo’n gezinsdrama, waarin twee jonge ouders een kind krijgen met een hersentumor niet een grote wissel trekt op de relatie, maar daar weet ik verder niets van.

Wel dat het verhaal nogal mager is voor een buitenstaander. Veel meer dan de bovengenoemde inhoud is er niet. De ouders, Roméo en Juliette, ontmoeten elkaar in een punkkelder en het is meteen liefde op het eerste gezicht. Roméo vraagt zich nog wel af of hun verbintenis tot een tragedie zal leiden, maar de hormonen laten geen tijd voor een antwoord. De combinatie Parijs in het voorjaar en verliefdheid kan natuurlijk niet kapot.

De huilbaby Adam maakt meteen een einde aan alle romantiek. Roméo denkt dat Juliette hun kind teveel in de watten legt en dat ze hem discipline moet bijbrengen. Omdat ze uitgeput raakt van het voeden, gaan ze naar de dokter die aan een vicieuze cirkel denkt en adviseert om het kind met langere tussenpozen te voeden en bij onrust samen met hem naar buiten te gaan.

Een volgende complicatie is dat Adam zijn pap overgeeft. Een onderzoek wijst uit dat er niets mis met hem is en dat hij gewoon naar de crèche kan. Roméo blijft echter zijn bedenkingen hebben waardoor ze andermaal teruggaan naar de dokter die dan opeens een gezichtsassymmetrie ontdekt en hen doorverwijst naar een neuroloog. Omdat Juliette naar Marseille moest, besluit ze het kind daar te laten onderzoeken. De nacht ervoor brengt het stel slapeloos door. Ze horen berichten dat er bommen zijn gevallen in Irak. Ook bij hen is de oorlog begonnen

Wellicht moet de reis spanning genereren, maar bedenkelijk is zoiets wel. De neuroloog besluit tot een scan die een hersentumor aanwijst. Een verpleegster wil daar nog niets over zeggen voor het onderhoud met de specialist, maar Juliette dringt de scanruimte binnen en dwingt de daar aanwezige verpleger tot een antwoord. Daarop belt ze naar Roméo die net als de verdere familie in alle staten is en meteen naar Marseille afreist. Op zijn verzoek wordt het kind in Parijs geopereerd door Sainte Rose die een expert op dat gebied is.

Na een geslaagde operatie is het stel nog steeds niet uit de problemen, omdat een klein deel van de tumor, die op de hersenstam zat, niet verwijderd kon worden en van een agressieve soort blijkt te zijn. Tijdens verdere intensieve behandeling verkopen de ouders hun flat en nemen hun intrek in een pension. Vijf jaar later komen ze weer bij Sainte Rose. De remissieperiode is ten einde, maar wellicht de relatie ook, al doen de laatste sentimentele beelden aan zee anders vermoeden.  

Met een voice-over wordt de gezinsgeschiedenis gevolgd die daarmee een heel realistische aanblik krijgt. In de aftiteling worden zowel Gabriel, de artsen en verplegers in het ziekenhuis bedankt voor hun medewerking. Het is de vraag wat zo’n drama meer brengt dan een verbondenheid met alle spanning, woede en verdriet die met zo’n gebeurtenis gepaard gaan. Het ontbreekt dit ziekenhuisdrama daarmee aan artistieke verbeelding. 

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten