Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 12 mei 2018

Filmrecensie: A la folie… pas du tout (2002), Laetitia Colombani


Erotomanie moet niet onderschat worden

Een jaar na haar grote succes in Amélie ofwel voluit Le fabuleux destin d’Amélie Poulain van Jean Pierre Jeunet, speelde Audrey Tatou met veel overtuiging in het liefdesdrama A la folie… pas du tout ofwel in het Engels He loves me, he loves me not. Het verhaal van regisseuse Laetitia Colombani lijkt flink over de top, maar uit een tekst aan het eind van de film over een erotomane die vijftig jaar opgesloten heeft gezeten, blijkt dat het probleem niet onderschat moet worden. In ieder geval is studente Angélique niet weg te slaan bij de gelukkig getrouwde cardioloog Loic. Het aardige van de film is dat het perspectief halverwege de film kantelt en dat we na het verhaal van Angélique dat van Loic te horen krijgen. Daarmee vallen de puzzelstukjes naadloos in elkaar.

Eerst Angélique. Ze koopt een rode roos voor haar grote vlam en laat die bezorgen. Daarna gaat ze naar school waar ze een mannelijk model natekent met het gezicht van Loic. Hoewel de juf daar aanmerkingen op heeft, is ze wel uitverkozen om haar werk te laten zien op een belangrijke tentoonstelling. In de tussentijd past ze op een huis van een gezin dat een tijdje naar de Verenigde Staten gaat en daarmee wordt ze de buurvrouw van Loic. Als hij jarig is maakt ze een doek voor hem en laat dat bezorgen in zijn praktijk, maar ze krijgt geen respons waarop ze zichzelf en het huis verwaarloost. ‘Laat haar ons niet van elkaar scheiden,’ schrijft ze op de auto van Loic als ze gehoord heeft dat zijn vrouw Rachel zwanger is, maar na een miskraam put ze nieuwe hoop en stelt Loic voor om samen naar Florence te gaan, hetgeen echter opnieuw niet tot een reactie leidt. Een televisiebericht over een mishandeling van een patiënte door Loic brengt Angélique in alle staten. Ze zoekt het adres op van de vrouw en vermoordt haar en geeft aan de politie als alibi op dat ze samen met haar vriendin Héloise het huis aan het opruimen was. De daaropvolgende arrestatie van Loic maakt haar overstuur, vooral omdat hij zijn vrouw nog een kus geeft voor hij wordt afgevoerd. Angélique besluit om de gaskraan in huis open te zetten.

Dan Loic, die aanvankelijk bij is met de roos en die meeneemt naar huis waar Rachel hem in een vaas zet, omdat ze denkt dat hij de attentie voor haar heeft meegenomen. Ook het doek met daarop het portret van de jarige Loic wordt door de inmiddels zwangere Rachel mee naar huis genomen, maar tegelijk neemt haar jaloezie toe en probeert Loic uit te zoeken wie toch de vrouw is die hem zo hinderlijk volgt. Na een miskraam van Rachel door een ongeluk, neemt het bombardement aan paarse brieven en uitnodigingen toe, waaronder het uitstapje naar Florence, waardoor Loic steeds meer in het nauw komt. Echtelijke ruzies worden gevolgd door een fysieke confrontatie met een lastige patiënte. Na een eerste verhoor komt Loic weer vrij en is getuige van de komst van de ambulance die Angélique komt ophalen. Loic verricht meteen zijn taak als dokter en brengt Angélique met mond op mond beademing weer tot leven.

In het slotstuk gaat Loic op bezoek bij Angélique in het ziekenhuis en bekijkt hij het verwaarloosde huis, waarna het kwartje bij hem valt. De roos die hij haar gaf toen zijn vrouw zwanger bleek te zijn en die verdord in een portret van hem steekt, is opeens veelbetekenend. In de inrichting waarin Angélique wordt opgenomen, maakt ze nog zo’n portret maar dan bestaande uit pillen, die ze nooit heeft ingenomen. De medewerker die het portret na haar ontslag afbreekt schudt zijn hoofd over zo’n folie. Angélique is echter nog niet uitgeraasd.

Twee jaar later speelde Audrey Tatou een andere mooie rol in Un long dimanche de fiancailles en zeven jaar daarna kwam ze heel geprononceerd in beeld in La délicatesse.

Hier de trailer, hier mijn bespreking van Un long dimanche de fiancailles, hier die van La délicatesse.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten