Erotomanie moet niet onderschat worden
Een jaar na haar grote succes in Amélie ofwel voluit Le
fabuleux destin d’Amélie Poulain van Jean Pierre Jeunet, speelde Audrey
Tatou met veel overtuiging in het liefdesdrama A la folie… pas du tout ofwel in het Engels He loves me, he loves me not. Het verhaal van regisseuse Laetitia
Colombani lijkt flink over de top, maar uit een tekst aan het eind van de film
over een erotomane die vijftig jaar opgesloten heeft gezeten, blijkt dat het
probleem niet onderschat moet worden. In ieder geval is studente Angélique niet
weg te slaan bij de gelukkig getrouwde cardioloog Loic. Het aardige van de film
is dat het perspectief halverwege de film kantelt en dat we na het verhaal van
Angélique dat van Loic te horen krijgen. Daarmee vallen de puzzelstukjes
naadloos in elkaar.
Eerst Angélique. Ze koopt een rode roos voor haar grote vlam
en laat die bezorgen. Daarna gaat ze naar school waar ze een mannelijk model natekent
met het gezicht van Loic. Hoewel de juf daar aanmerkingen op heeft, is ze wel
uitverkozen om haar werk te laten zien op een belangrijke tentoonstelling. In
de tussentijd past ze op een huis van een gezin dat een tijdje naar de
Verenigde Staten gaat en daarmee wordt ze de buurvrouw van Loic. Als hij jarig
is maakt ze een doek voor hem en laat dat bezorgen in zijn praktijk, maar ze
krijgt geen respons waarop ze zichzelf en het huis verwaarloost. ‘Laat haar ons
niet van elkaar scheiden,’ schrijft ze op de auto van Loic als ze gehoord heeft
dat zijn vrouw Rachel zwanger is, maar na een miskraam put ze nieuwe hoop en
stelt Loic voor om samen naar Florence te gaan, hetgeen echter opnieuw niet tot
een reactie leidt. Een televisiebericht over een mishandeling van een patiënte
door Loic brengt Angélique in alle staten. Ze zoekt het adres op van de vrouw
en vermoordt haar en geeft aan de politie als alibi op dat ze samen met haar
vriendin Héloise het huis aan het opruimen was. De daaropvolgende arrestatie
van Loic maakt haar overstuur, vooral omdat hij zijn vrouw nog een kus geeft
voor hij wordt afgevoerd. Angélique besluit om de gaskraan in huis open te
zetten.
Dan Loic, die aanvankelijk bij is met de roos en die
meeneemt naar huis waar Rachel hem in een vaas zet, omdat ze denkt dat hij de
attentie voor haar heeft meegenomen. Ook het doek met daarop het portret van de
jarige Loic wordt door de inmiddels zwangere Rachel mee naar huis genomen, maar
tegelijk neemt haar jaloezie toe en probeert Loic uit te zoeken wie toch de
vrouw is die hem zo hinderlijk volgt. Na een miskraam van Rachel door een
ongeluk, neemt het bombardement aan paarse brieven en uitnodigingen toe,
waaronder het uitstapje naar Florence, waardoor Loic steeds meer in het nauw
komt. Echtelijke ruzies worden gevolgd door een fysieke confrontatie met een
lastige patiënte. Na een eerste verhoor komt Loic weer vrij en is getuige van
de komst van de ambulance die Angélique komt ophalen. Loic verricht meteen zijn
taak als dokter en brengt Angélique met mond op mond beademing weer tot leven.
In het slotstuk gaat Loic op bezoek bij Angélique in het
ziekenhuis en bekijkt hij het verwaarloosde huis, waarna het kwartje bij hem
valt. De roos die hij haar gaf toen zijn vrouw zwanger bleek te zijn en die
verdord in een portret van hem steekt, is opeens veelbetekenend. In de
inrichting waarin Angélique wordt opgenomen, maakt ze nog zo’n portret maar dan
bestaande uit pillen, die ze nooit heeft ingenomen. De medewerker die het
portret na haar ontslag afbreekt schudt zijn hoofd over zo’n folie. Angélique
is echter nog niet uitgeraasd.
Twee jaar later speelde Audrey Tatou een andere mooie rol in
Un long dimanche de fiancailles en
zeven jaar daarna kwam ze heel geprononceerd in beeld in La délicatesse.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten