Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 11 mei 2018

Filmrecensie: My old lady (2014), Israel Horovitz


Gemoedelijk drama rond de verkoop van een huis

De Amerikaanse toneelschrijver Israel Horovitz (1939) zette zijn toneelstuk My old lady om in een scenario voor de gelijknamige film die hij zelf regisseerde. Het verhaal is niet heel bijzonder en datzelfde kan gezegd worden van de uitvoering, maar toch levert het door de goede cast een onderhoudend kijkspel op op een moment waarop men toe is aan niet al te zware kost.

Hoofdrolspeler Mathias Gold loopt rond in Parijs, op zoek naar de woning die hij van zijn vader geërfd heeft. De gescheiden man van nog geen zestig, die nog weinig van zijn leven heeft gemaakt en als schrijver geen succes heeft geboekt, is daar zonder enige reserves vanuit New York naar toe gevlogen om de etage te verkopen en met het geld iets anders te kopen, maar stuit op een oude mevrouw die daar woont. Ze heet Mathilde, is een Britse die haar leven lang in Parijs taalles heeft gegeven en weet meer van hem af dan hij vermoedt. Ze brengt hem meteen al in de war over het feit dat ze een viager is, een term waarmee in Frankrijk bewoners worden bedoeld die niet uit te zetten zijn en ook nog een lijfrente van de eigenaar opstrijken. Mathias is behoorlijk van slag als hij dat verneemt en verdenkt zijn overleden vader ervan dat die hem nog een laatste poets gebakken heeft.

Hij trekt in op de bovenste etage en levert daartoe zelfs zijn gouden horloge als onderpand in, maar is niet van plan om het erbij te laten zitten. Zelfs niet als hij dochter Chloé met zijn aanwezigheid de stuipen op het lijf jaagt. Hij gaat naar een makelaar om te informeren naar de mogelijkheden tot verkoop en heeft zelfs al een kandidaat gevonden, die hij later dan ook uitnodigt terwijl hij een afspraak heeft met Chloé om verder te praten over een oplossing van het probleem. Na een principe accoord met Francois, die een hotel van het huis wil maken, hoort hij van Chloé dat zij het huis ook wil kopen, maar voor een aanzienlijk lager bedrag.

De poging om tot een vergelijk te komen leidt tot een toenadering tussen de twee. Mathias hoort van Mathilde een en ander over de voorgeschiedenis die ze met elkaar delen, omdat Mathilde ooit de geliefde van zijn vader was, ook nog in de tijd dat zijn ouders nog niet getrouwd waren. Het zet Mathias die zichzelf juist droog had gezet, aan tot het zoeken van vergetelheid in de drank maar ook tot gesprekken met Chloé over hun jeugd. Het brengt hem zelfs op de vraag of Chloé en hij misschien broer en zus zijn, maar de dokter die ook een kennis van de familie is, kan hem daarover uitsluitsel geven.    

Een mooi onderwerp te midden van flauwiteiten als het afschieten van een jachtgeweer,  is de verwerking van vroeger leed. Mathias vertelt dat hij en zijn moeder weinig liefde van zijn vader hebben gehad en dat hij in plaats van lief te zijn voor het kind in hem dat veel geleden heeft, dat kind liever de keel dichtdrukt. Het nummer Peace like a river van Paul Simon dat we tussendoor horen, is daar mooi van toepassing. Door het contact met Chloé die zelf ook weinig liefde heeft gekend, wordt dit jeugdtrauma opgehelderd.
 
De hoofdrol is voor Kevin Kline (1947), die Nathan speelde in Sophies Choice. Maggie Smith, die de rol van de oude vrouw speelt, heeft ook al een lange carrière achter de rug met onder andere rollen in Becoming Jane (2007), Quartet (2012 en The lady in the van (2015). Kristin Scott Thomas (Chloé) was onder andere te zien in The English patient (1996).

Hier de trailer, hier mijn bespreking van Quartet, hier die van The lady in the van. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten