Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 3 mei 2018

Filmrecensie: Cloclo (2012), Florent Emilio Siri


Langdradig portret van een ziekelijk jaloerse Franse popzanger

De biografische film over de Franse zanger Claude Francois (1939 – 1978) die in de jaren zeventig furore maakte in Frankrijk, leidt aan enig overgewicht. Dat komt mede omdat de zanger wellicht buiten zijn taalgebied nooit echt doorbrak, maar ook omdat zijn leven niet bepaald heel erg boeiend is. In ieder geval had de Franse filmmaker Florent Emilio Siri wel een uur van het tweeënhalve uur durende portret af kunnen halen. Dat de man nogal driftig was en gauw jaloers op eventuele mededingers van zijn vrouw, dat weten we op een bepaald moment wel. Ook zitten er een aantal onwaarschijnlijkheden in die de geloofwaardigheid van het verhaal in twijfel trekken.

Dat driftige karakter had Claude ongetwijfeld geërfd van zijn vader die een goede baan had in een plaats aan het Suez kanaal. De man was nogal autoritair zo blijkt meteen als hij thuiskomt in zijn villa en het speelgoed opruimt dat zijn kinderen Josette en haar broertje Claude hebben laten slingeren. De man neemt Claude een keer mee naar de controlekamer die de schepen begeleidt die door het Suez kanaal varen en denkt dat zijn zoon later ook voor de onderneming Compagnie zal werken.

De onafhankelijkheid van Egypte gooit echter roet in het eten. Het gezin moet in 1957 overhaast vertrekken en neemt zijn toevlucht in Monaco. Claude, die altijd al artistiek geïnteresseerd was, ambieert een carrière in de muziekwereld, maar zijn vader ziet liever dat hij bij een bank gaat werken. De achttienjarige Claude zet echter door, vertrekt uit huis en wordt drummer in een modern orkest. Daar mag hij ook een liedje zingen, hetgeen leidt tot positieve reacties. Het geluk kan helemaal niet meer kapot als hij tijdens een optreden de Britse danseres Janet ontmoet. Het is liefde op het eerste gezicht en al snel trouwen de twee in Parijs, al is Claude wel al jaloers op mannen die zich rond de succesvolle Janet verzamelen. Hij doet zijn best haar succes te evenaren tijdens een show van Gilbert Becaud en brengt het nummer La Naboud Twist uit bij Philips.

Daarna is het met het geluk wel gedaan. Dat hij zijn handen kapot drumt na de dood van zijn vader is een eerste ongerijmdheid. Claude neemt zijn gokverslaafde moeder in huis, die haar eigen flat moest verkopen om haar schulden af te lossen. Zijn jaloezie ten opzichte van Janet is ziekelijk. Hij sluit haar op als hij gaat optreden, waarop Janet naar Nottingham vlucht. In een telefoongesprek zegt ze dat ze verliefd is geworden op Becaud. Claude stort zich op zijn carrière en neemt een nieuwe plaat op, die een hit wordt, waarmee hij Olympia waar Janet eerder optrad, aan zijn voeten krijgt. Het publiek scandeert de naam Cloclo en helpt hem daarmee aan zijn artiestennaam.

Hij koopt een villa in de provincie, een uur van Parijs en zet zijn moeder daar in. Zelf krijgt hij een relatie met de beeldschone zangeres France Gall en bezoekt samen met haar een concert van Otis Redding in Londen, hetgeen hem op het idee brengt om een groep te formeren met de swingende Clodettes hetgeen een goede zet is. Als France Gall het Eurovisieongfestival wint is Claude echter totaal overstuur. In de zomer van 1967 verlaat France hem en krijgt hij een relatie met danseres Isabelle die hij ooit eens tegenkwam in zijn kleedkamer. Hij probeert haar aan de haak te slaan, stalkt haar, waarna ze overstag gaat, maar ongerijmd is dat wel weer. In ieder geval krijgen ze een zoon die ze Coco noemen. Zijn ego wordt gestreeld als hij hoort dat Frank Sinatra zijn nummer Comme d’habitude vertaalt als I did it my way.

De drukte rond zijn optredens en successen wordt Claude wel eens teveel. In 1968 stort hij in op het podium, maar in plaats van het rustiger aan te doen, schakelt hij over op een hogere versnelling. Ook met de vrouwen. Ver weg van Isabelle in de villa, brengt hij zijn dagen door met modellen van een door hem opgericht bureau. Het is vreemd dat we opeens tijdens een feestje in de villa een tweede zoon van Claude achter de ramen zien verschijnen. Het is vreemd dat we daar nooit van gehoord hebben en dat men zoiets verborgen zou willen houden. We horen dan wel dat twee kinderen een gezin zou inhouden, hetgeen slecht zou zijn voor de imago van een popidool, maar toch blijft dat ongerijmd. Verder dan financiële problemen, show en glitter komt het niet. Het eind is nochtans spannend omdat sterk wordt ingezoomd op de ochtend van 11 maart 1978, waarop Claude een douche neemt en zich daarbij elektrocuteert.    

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten