Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 7 mei 2018

Filmrecensie: L’ iceberg (2005), Dominique Abel, Fiona Gordon, Bruno Romy


Obsessie met kou kan geen warmte opwekken

Het begin van de trailer van de film L’ iceberg laat de burgemeester van een Frans kustplaatsje zien, waar echtgenoot Julien naartoe belt om te zeggen dat hij zijn weggelopen vrouw Fiona wil spreken. De burgemeester die met een nationale sjerp om onverstoorbaar kleurpotloden zit te slijpen, roept naar het huis van een buurvrouw of die een andere vrouw kan verwittigen een kind van haar erop uit te sturen om het verzoek van Julien aan zijn vrouw door te geven. Nadat het verzoek tot uitvoering is gebracht neemt de burgemeester, inmiddels zoveel kleurpotloden verder, de hoorn weer op, om Julien mee te delen dat zijn vrouw geen zin heeft haar wanhopige echtgenoot te woord te staan. Het is maar een fragment in L’ iceberg, maar het geeft aardig de omslachtigheid aan waarin het verhaal gegoten is. Elke situatie wordt aangegrepen om er een absurde draai aan te geven, maar meeslepen doet dat niet. Het geheel oogt erg bedacht om een maximaal effect te bereiken, maar de uitgesponnenheid leidt tot verveling.

De film opent wel in een mooie sfeer, namelijk die van een levensechte, vrolijke, vrouwelijke Innuit die de kijker graag wil vertellen hoe ze aan haar man gekomen is, waarna het verhaal van bordkarton een aanvang neemt. Hoofdpersoon is Fiona is manager van een fastfoodrestaurant en raakt op een avond ingesloten in de koelcel. Haar man ligt al in bed, meer gapend dan lezend, en legt tenslotte zijn boek maar weg. In de ochtenduren zien we hem aan het ontbijt met hun twee kinderen, waarbij men heel lang boter op het brood smeert en daarna vertrekt, natuurlijk net voor het moment dat Fiona, inmiddels bevrijd door haar personeel, in halfbevroren toestand thuis komt. De ervaring in de kou heeft haar fascinatie gewekt voor een bezoek aan een ijsberg en in het verloop van de film doet ze er alles aan die wens in vervulling te laten gaan. Ze komt in contact met een door een brand doofstom geraakte, knappe zeeman René en heeft daarom geen enkele behoefte om naar huis terug te keren, zoals we hoorden na de actie die de burgemeester van het kustplaatsje waar René woont, liet ondernemen. Julien besluit daarom maar naar haar toe te gaan, waarmee hij een hinderlijke factor vormt in de verhouding tussen Fiona en René.

L’ iceberg ontstijgt, anders dan de film Rumba uit 2008, helaas niet aan de beperkingen die de makers zich opgelegd hebben. De gestileerde vorm, waarin het verhaal van een vrouw met een groot verlangen naar koude gevat is, leidt tot een keurslijf waar de kijker vanaf de buitenkant tegen aan kijkt. Tekst is er nauwelijks, maar anders dan in de geluidloze films uit het begin van de vorige eeuw ontbreekt elke verdieping. Het blijven oppervlakkige plaatjes die de kijker toegediend krijgt, al ogen sommigen wel weer een fraai, zoals Fiona die op de voorplecht van de zeilboot Le titanique met de golven meewandelt of stuurman Julien die René in de achtervolgende roeiboot opzweept tot grotere prestaties. De meeste scènes grossieren echter in flauwheid, waar de bedachtheid van de grappen zwaar doorheen schemert. Zo is er een scène waarin Fiona nog thuis in bed een spel speelt met het beddenlaken om daarmee ijsbergen te toveren en een groep vluchtelingen die samen met haar in een koelwagen zit die na ontdekking werden uitgeleverd. Wellicht dat de invulling van het idee te weinig stof opleverde, waardoor scènes bedacht en opgerekt zijn, met als resultaat een nogal slaapverwekkend geheel. Gelukkig was er nog de Innuit die de film toch nog met een glimlachje afsloot. 
  
Hier de trailer van L’iceberg, hier mijn bespreking van Rumba.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten