Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 4 mei 2018

Filmrecensie: The witches (1990), Nicolas Roeg


Verbeelding Roald Dahl geeft heksenfilm zijn kracht

De hand van schrijver Roald Dahl is duidelijk te herkennen in dit fantastische familiedrama in de letterlijke betekenis van het woord. Het gelijknamige verhaal uit 1983 over kinderen die door heksen tot muizen moeten worden omgetoverd en dan vernietigd, is een mooi stukje verbeelding van de Britse schrijver, die in 1916 werd geboren en overleed in het jaar dat Nicolas Roeg The witches verfilmde. Het is daarnaast ook een aangename ontmoeting met Rowan Atkinson die de rol speelt van hoteleigenaar, ergens aan de kust van Engeland, waar heksen hun jaarlijkse congres houden juist wanneer hoofdpersoon, de negenjarige Luke, daar met zijn oma naar toe gaat, omdat oma wel wat gezonde zeelucht kan gebruiken.

De film begint evenwel in Noorwegen waar oma woont. Het Engelse gezin van Luke gaat bij haar op bezoek. Terwijl de ouders uitgaan, vertelt oma Luke over heksen, die eruit ziet als gewone mensen maar een aantal bijzondere eigenschappen hebben zoals ogen die paars kunnen oplichten, het dragen van een pruik en voeten zonder tenen. Verder kunnen ze kinderen niet uitstaan. Ze ruiken ze op afstand en willen ze verdelgen. Dan is er ook nog een Opperheks die helemaal erg lelijk is, zowel uiterlijk als innerlijk. Oma heeft daar, gezien het feit dat ze het laatste kootje van haar pink mist, ooit met hen te maken gehad. Ze illustreert haar verhaal met een verwijzing naar haar vriendinnetje en buurmeisje Erica die ooit verdween en terug te zien was op een schilderij waarop ze met het ouder worden langzaam verdween.

Nadat de ouders van Luke tijdens een ongeluk omgekomen zijn, gaat oma met Luke naar Engeland, omdat hij daar op school zit. Als Luke thiis in zijn boomhut aan het spelen is, staat er opeens zo’n heks beneden hem. Het is nog wel de Opperheks, zo weten we later. Ze heeft zich vermomd als knappe dame, toont hem een slang en biedt hem een reep chocolade aan. Luke herkent de heks en roept angstvallig om zijn oma die gelukkig net naar buiten komt omdat het eten klaar is. Ze kan er niet tegen dat Luke witte muizen houdt en valt daardoor een keer flauw, al kan dat ook door de diabetes komen. Een arts stuurt haar voor een kuur naar een hotel aan de kust.

Zoals gezegd wordt daar juist een heksencongres gehouden. Terwijl oma op bed rust, gaat Luke rondkijken. Hij ontmoet Bruno een aardige jongen van zijn leeftijd in de keuken, maakt een kamermeisje aan het schrikken met zijn muizen en raakt verzeild in het congres waar de Opperheks in het geheim haar plannen bespreekt om kinderen te verdelgen met een gif dat ze later die middag op haar kamer zal uitreiken. Dat gif zorgt ervoor dat kinderen krimpen en de vorm van een muis aannemen die gemakkelijk te verdelgen is. Ze heeft inmiddels een eerste slachtoffer gemaakt, Bruno, en toont de enthousiaste vrouwen hoe de jongen in een muis verandert. Luke wordt in de zaal ontdekt en na een aanvankelijke ontsnapping ook in een muis veranderd. De twee jongens gaan als muizen op zoek naar het gif om daarmee de waterkerssoep van de heksen te vergiftigen. Ze slagen in hun opdracht en worden weer terug getoverd door een assistente van de Opperheks die toch al dwars lag en niet bij het diner aanwezig was.

De manier waarop Roeg het verhaal heeft verfilmd, is van grote klasse. De sfeer is prachtig en details zijn sprekend, zoals de muizenvallen die overal in het hotel geplaatst worden nadat het kamermeisje de schrik van haar leven heeft gekregen. Maar het is toch vooral de verbeelding van Dahl die het verhaal zijn kracht geeft.  

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten