Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 8 mei 2018

Suitable (2013), documentaire van Katrine Philp


Kleine lichtpuntjes in een wrange selectieprocedure

De Deense filmmaakster Katrine Philp (1978, zie foto) volgt in Suitable het proces waarbij een aantal vluchtelingen, die vanuit Myanmar naar Kuala Lumpur gevlucht zijn, een verblijfsvergunning in Denemarken krijgt. In de aankondiging van de documentaire lezen we dat er 45 miljoen vluchtelingen op de wereld zijn en dat Denemarken er daarvan vijfhonderd opneemt, niet eens een druppel op de gloeiende plaat. Dat heeft te maken met een, door de VN gehekelde, nieuwe immigratiewet die in 2005 in Denemarken is ingevoerd waarin gesteld wordt dat personen met een vluchtelingenstatus aan aanvullende criteria moeten voldoen om te worden toegelaten. Daartoe behoren opleiding, werkervaring, leeftijd en motivatie om in Denemarken aan de slag te gaan. Voorwaar geen zachte aanpak van mensen die vaak een traumatische ervaringen achter de rug hebben. Philp merkt aan het eind op dat ze alleen toegelaten kandidaten mocht filmen omdat de anderen wellicht door haar documentaire in de problemen zouden komen.

Philp richt eerst de camera op verschillende gezinnen die in Kuala Lumpur onderdak hebben gevonden. Sommige hebben hun kinderen bij zich, anderen hebben hun kinderen in Myanmar moeten achterlaten. De moeder van een gezin met drie kinderen vertelt dat ze een boerderij hadden die door het leger in beslag genomen werd waarna zij hard moesten werken en geslagen werken als ze dat naar de zin van de militairen niet deden. Een ander ouderpaar is herenigd met de kinderen die zich door een mensensmokkelaar het land uit lieten leiden maar een verschrikkelijke tocht beleefden. Deze moeder vertelt dat het moeilijk is in Maleisië omdat het land officieel geen vluchtelingen opneemt en de politie razzia’s uitvoert om vluchtelingen terug te sturen. Een derde ouderpaar heeft twee meisjes moeten achterlaten. De vader hoopt dat ze nog meekunnen voordat ze naar Denemarken gaan, maar zijn hoop blijkt ijdel.

Vervolgens zien we vertegenwoordigers van de Deense regering die in een kantoor van de VN in Kuala Lumpur de verblijfsvergunningen regelen. Het zijn jonge vrouwen die in een week tijd vijfenveertig dossiers moeten behandelen. Die omvatten het bestuderen van de rapporten, het houden van gesprekken en het laten doen van medische onderzoeken. Ze beseffen dat de kandidaten vaak gestrest zijn omdat er veel van hun antwoorden afhangt. Philp laat weten dat zij slechts enkele fragmenten van de gesprekken mocht filmen. De kandidaten wordt gevraagd wat men van plan is om in Denemarken te gaan doen en de vaak voorspelbare antwoorden worden ijverig neergepend. Daarna moet men een verklaring lezen en ondertekenen waarin men zich bereid verklaard met de voorwaarden die door Denemarken gesteld wordt waaronder de bereidheid zich aan te passen en werk te zoeken.

Abil Kasim, een vriendelijke man met een grappig baardje heeft al twee dochters in Denemarken en wil daar gaan schoonmaken. De vertegenwoordigers zijn gecharmeerd door zijn lieve ogen. Later hoort hij dat hij toegelaten wordt. De man van het stel dat hun kinderen achterliet in Myanmar wordt streng ondervraagd over zijn rookgewoonte, maar geeft blijk van goede wil. Hij zal alles aanpakken wat op zijn pad komt. Zijn vrouw is duizelig als ze hoort dat ze toegelaten worden. Ze belt vier maanden later en inmiddels weer zwanger vanuit Denemarken met haar dochter in Myanmar. De tienjarige Salimah steelt de show omdat ze graag naar haar vader en grote zus in Denemarken wil, die daar al negen jaar wonen. Ze werd opgevoed door een tante omdat haar hertrouwde moeder ziek is. Ze wordt aangemerkt als een spoedgeval en vertelt dat ze helemaal niet bang is voor de reis.. Als het tijdstip van vertrek nadert wordt ze echter wel bang maar dapper als ze is laat ze zich niet kisten. Het is mooi haar eerste lachje te zien tijdens de hereniging met haar vader en zus op een luchthaven in Denemarken. Een van de weinige lichtpuntjes in een wrange selectieprocedure.

Hier meer over Katrine Philp op de site van Good Compagny.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten