Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 7 mei 2018

Leven in de schaduw van een conflict: Iraanse Israëli (2013), documentaire van Bahram Sadeghi en Dikla Zeidler


Haatgevoelens in de politiek niet terug te vinden bij de mensen

Filmmaker Bahram Sadeghi (zie foto) - ook bekend van zijn project over plastic afval - heeft net als collega Dikla Zeidler iets met Iran en Israël. Sadeghi werd in Iran uit joodse ouders geboren en kwam op zijn achttiende naar Nederland, Zeidler werd geboren in Eilat, heeft een Israëlische vader en een Nederlandse moeder en woont sinds haar achtste in Nederland. Sadeghi en Zeidler filmen elkaar terwijl ze zichzelf introduceren. Hun achtergrond leidde tot een vruchtbare samenwerking om joodse Iraniërs in Israël te ondervragen over hun ervaring om een land om in te wonen dat in een ingehouden staat van oorlog verkeert met het land van geboorte. Inmiddels woont een kwart miljoen Iraniërs in Israël. De vraag luidt hoe het is om een Iraniër in Israël te zijn. Daar zijn verschillende antwoorden op mogelijk.

Radiomaker Rani was zestien jaar toen hij naar Israël kwam. Hij woont daar nu drieëntwintig jaar en voelt zich een Israëlier, hoewel hij de band met de Iraanse cultuur en taal onderhoudt. Hij zou nooit willen vechten tegen Iran, maar zich liever voor de vrede inzetten. Ook Rita is goed geïntegreerd. Ze is zelfs de belangrijkste zangeres in haar land en had zelfs een hit die ze in het Farsi zong. Ze wordt gefilmd in de jury van het Israëlische Idols. Ze toont een foto waarin ze met haar familie op een Perzisch tapijt zit en vertelt dat ze als klein meisje niet zoveel zin had om naar Israël te gaan. Haar ouders haalden haar over met het vooruitzicht dat daar bananenbomen waar, waar ze heel erg van hield, maar die stonden er niet. Wel kreeg ze bij aankomst een grote mand met bananen. In Iran mocht ze niet laten zien dat ze joods was, in Israël niet dat ze uit Iran kwam. Sadeghi huilt als zij een slaapliedje voor hem zingt, waarschijnlijk omdat hij dat vroeger eens gehoord heeft. Als de islamisten uit Iran vertrekken zou Rita daar meteen een concert gaan geven.

Professor David Menashri kwam op zijn vijfde, vlak na de oprichting van Israël met zijn ouders naar dit land en plantte jasmijn omdat hij dat zo lekker vond. Hij woont nu vierenzestig jaar in Israël. Hij kan niet precies zeggen wie Iraniër is, want zijn vrouw kwam uit Duitsland waardoor bloedbanden, zoals vaker, gemengd zijn. Hij ziet verschillen met minder goed geïntegreerde emigranten die na de islamistische revolutie van 1979 naar Israël kwamen. Kamal is uitgever van een tijdschrift over Iran, heeft thuis een museumpje in de kast met onder andere Iraans zand en vindt het in deze vijandige tijd moeilijk om een Israëliër te zijn. Elham is kunstenares en wilde thuis niet meer naar Iraanse muziek luisteren omdat ze vanwege haar afkomst gepest werd. Tegenwoordig vindt ze het exotisch om een Iraanse achtergrond te hebben. Ze filmt jaarlijks haar vader terwijl hij bewogen luistert naar een Iraans lied over een geliefde die vertrekt. 

Menasche is al drieënvijftig jaar de spreekbuis van Voice of Israël. Hij verzorgt uitzendingen die dagelijks een uur op de radio te beluisteren zijn. Hij legt daarin onder andere de werking van de democratie uit en laat luisteraars hun gal spuien over de politiek van Netanjahu. Zijn liefde voor Israël blijkt als hij een boze man antwoordt dat Israël nog nooit een kernbom op een ander land heeft laten vallen. Hij zegt dat hij zowel Israël en Iran in zijn hart koestert en geen van de twee, net als zijn ogen, kan missen. Hij leest nog dagelijks Iraans en spreekt Israëlisch met een Iraans accent, hetgeen tijdens debatten voor hem pleit.

Zo zijn er nog wel meer personen die hem mening voor de camera geven. Steeds weer blijkt van de haatgevoelens die in de politiek geuit worden, bij de mensen niet leven. Dat is een argument des te meer om de nationale staten op te doeken en de wereld op een andere manier te organiseren.    

Hier de site 1000 dagen plastic, waarin Sadeghi duizend dagen plastic afval verzamelde en filmde, hier meer over David Menashri.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten