Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 9 mei 2018

Je suis mort mais j’ai des amis (2015), Guillame en Stéphane Manlandrin


Grappen en grollen in vermakelijk rockersdrama

In de film met de fraaie titel Je suis mort mais j’ai des amis wordt de as van een bevriende rocker door zijn bandleden meegenomen naar de Verenigde Staten waar men een tournee in Californië zal geven. Dat doet denken aan de film Last orders (Schepisi 2001) naar het prachtige boek van Graham Swift uit 1966 over een vergelijkbaar onderwerp: vrienden die de as van de overleden Jack Dodds gaan uitstrooien in Margate. Helaas haalt de Waalse film van de broers Guillame en Stéphane Manlandrin het inhoudelijk niet bij de film van Fred Schepisi, maar anderzijds zijn de grappen en grollen en de haat liefdeverhouding tussen de bandleden Yvan (Bouli Lanners) en Wim (Wim Wilaert) zeer het aanzien waard.

In het begin van de film zien we een optreden van Les Grand Ours. De rockband met zanger Jipé verovert de harten van het publiek, ook als de microfoon uitvalt. In het busje terug naar huis stoppen de mannen bij een frietkot, zoals dat in Vlaanderen schijnt te heten. Jipé heeft geen trek in patat, zet een cd op en gaat plassen, maar valt in een kuil. Omdat hij geen stem meer heeft en de muziek hard aan staat, wordt hij te laat ontdekt.

Als de bandleden op de crematie komen is die al bijna voorbij. Ze werden een kunstje geflikt door de broer van Jipé die de vrijgevochten langharige beren niet bij de ceremonie wilde hebben. Yvan probeert na de dienst de kist van Jipé te ontdekken te midden van anderen, maar dat valt niet mee. Als wraak besluiten ze de as van hun vriend te stelen. In een mooie scène gaan Yvan en Wim op de motor op weg naar het huis, waar de broer achter de vleugel zit te zingen. Yvan gooit een kei door de schuifpui en pakt de urn die op de piano staat. Ze gaan ermee naar een café om hun triomf te vieren (zie poster). De caféhouder doet de as voor de zekerheid over in een plastic emmer waarin waarschijnlijk de mayonaise werd bewaard. Het tournee kan beginnen. De band is weer voltallig.

Als de vrienden in het huis van Jipé komen om daar nog een laatste maal te gebruiken stuiten ze op vliegenier Dany die al vijf jaar een geheime relatie met Jipé had. Yvan nodigt hem uit mee te eten en te drinken en staat, omdat andere vriendinnen ook niet mee mogen, met tegenzin toe dat Dany meegaat naar Californië. Ze delen in ieder geval de as. Op de luchthaven worden Yvan en Wim aangehouden. Eerst zeggen ze dat de as gewoon van een houtvuur is, maar later doen ze het voorkomen dat het tandoori poeder is. Als Yvan een broodje ermee bestrijkt en opeet mogen de mannen door.

In het vliegtuig droomt Yvan al van een rit in een Amerikaanse slee door Las Vegas die echter eindigt met een lekkende radiator waardoor Yvan zich in de wolken waant en daar zelfs Jipé terug ziet. Wim heeft zo’n grote vliegangst dat hij op Amerikaanse bodem de trein neemt, waarop de mannen achter hem aan moeten en daardoor niet in Californië maar in Canada belanden. Een vrouwelijke Inuit neemt Yvan na een ruzie met Wim in huis. Zijn liedjes vindt zij maar niets maar hij mag wel bij haar op de bank slapen. Tenslotte begraven de mannen de strijdbijl en treden ze op het eind zelfs nog op.  

De film wordt omlijst door een oudere Inuit die in het begin vertelt over een oudere rocker, die alle eer verdient, en op het eind met een lach afsluit. Het scenario is van de regisseurs. Bouli Lanners is naast een zeer gevraagd acteur tegenwoordig ook actief als regisseur, onlangs nog met de film Les premiers les derniers (2016), daarvoor met Les géants (2011) en Eldorado (2008). Ook Lyes Salem die de rol van Dany speelt is regisseur, onder andere van Mascarades (2008).

Hier de trailer met Nederlandse ondertiteling, hier mijn bespreking van Last orders, hier die van Les géants, hier die van Eldorado.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten