Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 8 april 2017

Unlocking the cage (2016), documentaire van Chris Hegedus en D. A. Pennebacker


Deur geopend voor gelijke berechtiging mens en dier

De documentaire Unlocking the cage gaat over de strijd om gelijke rechten voor hoger ontwikkelde diersoorten als apen, olifanten en walvisachtigen. Advocaat Steven Wise zette na het lezen van het boek Animal liberation (1975) van Peter Singer - die in 2011 geportretteerd werd door Kira Strobbe -  zijn praktijk om in een actiecentrum om vrijheid en respect voor de persoonlijke integriteit van een viertal apen voor elkaar te krijgen. Na het lezen van Animal liberation ging Wise lezingen geven om een deur te openen in een kwestie die nog zonder precedent was. Onder de naam Nonhuman Rights Project (NRP) werkte hij met zijn staf samen om een betere behandeling te krijgen voor de chimpansees Tommy, Kiko, Hercules en Leo.

 Chris Hegedus en D. A. Pennebacker beginnen aan het eind als Wise in oktober 2014 voor de rechter in Albany, New York staat om zich te verweren tegen de negatieve uitspraak om een goede behandeling van Tommy af te dwingen. Vanaf dat moment gaat men drie jaar in de tijd terug waarin men hard werkt om de rechtszaken voor te bereiden. De overtuiging om het dier als een rechtspersoon te zien is daarbij leidinggevend. Wise laat zich voorlichten over de ontwikkelingsmogelijkheden van chimpansees en bezoekt verschillende locaties waar men chimpansees gehuisvest heeft, op een goede maar ook op een slechte manier. In de documentaire Het chimpansee complex (2014) van Marc Schmidt werden daar ook al harde noten over gekraakt.

In 2013 ziet hij in een dierentuin in New York twee chimpansees die voor een rechtszaak in aanmerking komen. Ze heten Merlin en Reba, maar Reba gaat al meteen dood en ook Merlin haalt het ook niet tot het proces. Dat zegt volgens Wise veel over de kwalijke gevolgen van de opsluiting van deze beesten. Een volgende mogelijke kandidaat is Kiko die eerder in een Tarzan film speelde maar doof is geworden na slaag.
Er is ook een andere chimpansee die in een film speelde, Tommy. De eigenaar houdt hem in een hok maar wil hem kwijt omdat het maatje van Tommy overleden is en hij zich alleen voelt. Hercules en Leo zijn proefdieren die door een net al te diervriendelijke opvang in Louisiana zijn uitgeleend aan een staatsuniversiteit in New York om mee te doen met biomedisch onderzoek over de menselijke manier van voortbewegen.

In een proefproces worden de argumenten geoefend om Tommy als rechtspersoon te zien. Een medewerker speelt de advocaat van de duivel en vraagt zich af waarom men zich niet beroept op wetten voor een goede behandeling die er al zijn. Wise brengt daar tegen in dat het gaat om gelijkheid voor de wet. De rechter in Florida staat voorafgaande aan het proces over Tommy zelfs een mondelinge toelichting toe, maar vindt dat ze niet over het onderwerp kan oordelen. Wise vindt dat beter dan een afwijzing en gaat op zoek naar een rechter die hem wel ter wille kan zijn. Hij baseert zich inmiddels op het habeas corpus, een juridisch begrip dat werd gebruikt in de strijd van zwarte slaven die dezelfde positie opeisten als hun medeburgers. In het proces over Kiko stelt Wise dat een chimpansee dezelfde rechten dient te krijgen als een kind of een verstandelijk gehandicapte. De vraag van rechters over de verantwoordelijkheid en de plichten van chimpansees wordt in deze lijn beantwoord, maar de rechter is daar toch niet ontvankelijk voor.  

Pas in rechter Barbara Jaffe uit New York ,die zich buigt over de zaak van Hercules en Leo, vinden Wise en het NRP een medestander. Ondanks een verweer van de universiteit, dat zich beroept op eerdere negatieve uitspraken over het onderwerp, stelt zij Wise in het gelijk. Ze kan gezien de gevoeligheid van de kwestie niet gelijk vrijlating eisen, maar Wise en de zijnen regelen dit in een nieuwe rechtszaak. Daarmee is, zoals Wise wilde, de deur geopend naar verdere gelijkstelling van rechten tussen mens en dier.  Aan het eind van de documentaire klinkt het nummer I shall be released van Bob Dylan. Dat dit zo moge zijn voor alle dierlijke schepsels, ook die in de bio industrie tot product zijn gemaakt.

Hier de trailer, hier mijn verslag van een portret van Peter Singer, hier mijn bespreking van Het chimpansee complex met daarin ook een link naar een gesprek van Chris Kijne met Jane Goodall.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten