Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 9 april 2017

Frame by frame (2015), documentaire van Alexandria Bombach en Mo Scarpelli


Zonder foto’s geen identiteit

De debuterende filmmakers Alexandria Bombach en Mo Scarpelli trokken naar Afghanistan om daar vier fotojournalisten te volgen en te ondervragen over hun moeilijke werk in een land dat bedreigd wordt door de Taliban. Deze extremistische beweging vindt foto’s verwerpelijk en verbood tijdens hun bewind van 1996 tot 2001 elke afbeelding, terwijl de komst van de Amerikanen daarna juist een revolutie van de ontwikkeling van de fotografie betekende. Die wordt door de toenemende kracht van de Taliban tenietgedaan. De laatste jaren worden er weer meer fotojournalisten gedood. Het vraagt daarom veel kracht en moed om als fotojournalist te werken.

Bombach en Scarpelli beginnen met een korte schets van de recente geschiedenis van Afghanistan dat vanaf 1979 zuchtte onder de bezetting door de Sovjets, daarna in 1996 te lijden had onder de repressie van de Taliban, die in 2001 uit de hoofdstad Kabul werden verdreven door de Amerikanen, maar die sinds de Westerse terugtrekking in de laatste jaren weer aan macht winnen.

Najibullah Musafar is een oudere fotojournalist die het leven van zijn volk portretteert en vertelt over het risico dat daarmee verbonden is. Hij kan het echter niet laten om door te gaan. Empathie met de mensen geeft betekenis aan zijn werk. Zonder foto’s is er geen identiteit. De camera is zijn wapen in dit getraumatiseerde land. Vroeger werkte hij als embedded journalist met de vrijheidsstrijders die tegen de Sovjets vochten. Hij filmde ook de genocide die de Taliban pleegden na hun terugtocht uit Kabul. Zijn tranen waren op, maar zijn hart huilde.  

Wakil Kohsar vluchtte in zijn jeugd naar Pakistan maar is weer terug in Kabul. Hij heeft altijd een camera bij zich als hij de straat op gaat. Hij maakt portretten van verslaafden aan opium, bezoekt zijn mank lopende oom in de Pansjir vallei die straks mag stemmen. Hij is tegenwoordig in dienst van het persbureau in Kabul, dat foto’s levert aan nieuwsuitzendingen, want zonder foto’s kan weinig zichtbaar gemaakt worden van de ellende die aanslagen veroorzaken. Een burgeroorlog acht men niet ondenkbaar.

Massoud Hossaini de echtgenoot van Farzana Wahidy, fotografeert rampen en oorlog. Hij vertelt tijdens een interview op televisie dat hij de Pulitzer prijs kreeg met een foto van een bloedbad in 2011 tijdens een belangrijk feest dat sjiieten vierden. Hij wil daar niets over vertellen om het publiek niet af te schrikken. Twee jaar later ging hij terug om de foto’s te laten zien en te horen hoe het de mensen verging en heeft nog steeds contact met getroffenen.

Farzana Wahidy, de echtgenote van Massoud Hossaini, is een jonge vrouwelijke fotograaf die in Canada studeerde en zich toelegt op het portretteren van het huidige leven van Afghaanse vrouwen, een activiteit die bemoeilijkt wordt door de weerstand van de mannen daartegen. Ze gaat er echter mee door omdat niemand anders bij machte is het te doen. Ze heeft het bewind van de Taliban persoonlijk meegemaakt en valt stil als haar daarnaar gevraagd wordt. De camera is haar stem. Ze toont foto’s van de vrijheid die de komst van de Amerikanen bracht.  

Massoud brengt Farzana naar het vliegtuig omdat ze in Herat foto’s wil maken van zelfverbrandingen. De artsen in het ziekenhuis zijn niet blij met haar komst omdat dit represailles van de Taliban kan uitlokken. Farzana spreekt wel met Fatima, die op haar elfde moest trouwen en zwaar mishandeld werd door haar schoonfamilie. Deze heeft haar dochter ingepikt na de scheiding. Ze vreest het ergste voor haar.

Helaas werd slechts een uur van deze anderhalf uur durende documentaire op televisie uitgezonden. Het gebeurt vaker dat er gesneden wordt in lange documentaires. Dat is niet bevorderlijk voor een evenwichtig verhaal. Het zou al wat zijn als men van te voren meldt dat een verkorte weergave getoond wordt.  

Hier de trailer, hier de site van de film.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten