Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 5 april 2017

Filmrecensie: Deux jours, une nuit (2014), Jean Pierre en Luc Dardenne


Knappe verbeelding van de bergen en dalen van depressie

Het was alweer enkele jaren geleden dat het Belgische duo Jean Pierre en Luc Dardenne de mooie film Le gamin au vélo (2011) afleverden over de tragiek van een jongen zonder ouders. Met Deux jours, une nuit die in het Engels logischerwijs Two days, one night heet, vervolgen ze op fraaie wijze hun weg door de wereld van het sociale drama. Dit keer speelt zich dat af in Luik en rond Sandra die eerder met ziekteverlof was maar nu haar baan kwijt is, omdat de zestien collega’s van haar liever een bonus van duizend euro uitgekeerd krijgen dan haar aan het werk te houden. Een stemming daarover aan het eind van de werkweek heeft dat uitgewezen.

De gebroeders vallen meteen met de deur in huis. Sandra ligt te slapen op de bank als ze gebeld wordt door Juliette, die haar vertelt dat er nog een mogelijkheid is als ze meteen naar het werk komt om de baas te spreken. Sandra heeft niet veel zin om voor haar eigen belang op te komen, maar wordt door haar man Manu ertoe aangezet dat wel te doen. Het feit dat ze hun koophuis alleen kunnen betalen als Sandra ook werkt vormt de belangrijkste reden. Sandra neemt, zoals ze vaker doet, nog een kalmeringspil en stapt met Manu in de auto. Sandra en Juliette komen met de baas overeen dat er die maandagochtend een nieuwe stemming zal worden gehouden omdat de eerste niet geheim was en medewerkers zich mogelijk geïntimideerd voelden door voorman Jean-Marc, die niet denkt dat Sandra ooit nog weer de oude zal worden.

Manu wil dat Sandra het weekend gebruikt om haar collega’s voor zich te winnen. Dat is een zware opgave voor Sandra die het gevoel heeft dat ze niet bestaat, het leven niet aankan en absoluut niet wil dat men medelijden met haar heeft. Dat blijkt ook een keer met Manu in de auto als hij muziek opzet om haar te ontzien, maar Sandra heeft dat door en verzet zich ertegen, hetgeen wel de aanleiding vormt tot meer vrede tussen de twee. De relatie heeft toch al het nodige te lijden gehad onder de depressie waarmee Sandra te kampen had. Zelf vindt ze het heel erg dat ze vier maanden niet gevreeën hebben en ze vreest dat Manu haar straks aan de kant zet.

De film gaat verder vooral over het winnen van de collega’s. Sandra belt bij hen aan, informeert ze over de reden van haar komst in het weekend, luistert naar collega’s die het geld zelf hard nodig hebben of juist spijt hebben dat ze bij de eerste stemming haar hebben laten zitten. Sandra is blij of juist teleurgesteld, hoopvol of wanhopig, gaat als een rollercoaster van hoog naar laag en omgekeerd. Op zich zou dat procedé een magere invulling van de film zijn, maar door de herhaalde verzoeken van Sandra wordt haar wanhoop in haar zwakke positie scherp neergezet. De kijker gaat mee door de bergen en dalen van het gemoed van deze sympathieke vrouw. De film maakt de aard van de machteloos makende depressie goed duidelijk. Het is mooi dat Sandra op het eind kracht ontleent aan haar actie en gesterkt weer verder gaat.

De film wordt gedragen door het fantastische acteerwerk van Marion Cottilard, die in spijkerbroek en hemdje precies de juiste toon vindt om de wanhoop van Sandra Bya te verbeelden. Twee jaar eerder was ze te zien als Stéphanie in De rouille et d’os, de laatste film van Jacques Audiard.

Hier de trailer, hier mijn bespreking van Le gamin au vélo, hier die van De rouille et d’os.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten