Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 6 april 2017

Gemengde sla: impressie van een stadsoase (2004), documentaire van Huib Stam





Tuinieren beter dan pillen slikken

Tuinieren is in. Maarten ’t Hart vertelde op meeslepende wijze over zijn werk in de moestuin, maar ook voor mensen in de stad is er de mogelijkheid om zelf groenten te verbouwen, zoals Made in Detroit (2009) laat zien waar men braakliggende gedeelten in de leeglopende stad daarvoor gebruikt. Huib Stam filmde eerder een voorbeeld van zo’n stadsproject in de Rotterdamse volksbuurt Het Oude Westen met veel allochtonen. Op het moment dat er rond 1990 een oude school werd afgebroken kwam er ruimte vrij voor een stukje tuingrond.

De plannen waren om er een parkje van te maken, maar de bewoners waren huiverig voor junks en daklozen die dat zou aantrekken en kwamen met het idee om het achterste gedeelte te bestemmen voor volkstuintjes. Een oudere man die ook een vijver heeft aangelegd was vanaf de oprichting van de tuin bij het project betrokken. Hij werkte eerder voor Humanitas, bleef zitten met een paar zitbaden en besloot daar vissen in te gaan houden, het begin van zijn grote vijver.

De allochtonen die er werken vertellen dat ze de band met de natuur, die ze vaak in hun moederland opgebouwd hebben, niet willen missen. Een Slowaakse denkt tijdens het tuinieren terug aan de grote tuin van haar familie en voelt zich een stadsboerin. De Afrikaanse Helen koopt in een tuincentrum vooral planten die ze kent uit Afrika, al doen die het niet allemaal. Het tuinieren geeft haar vooral rust die ze hard nodig heeft nadat ze ontslag heeft genomen uit haar werk. Tuinieren is een goed alternatief voor het slikken van pillen. Ze noemt zich een jungle girl en weet soms niet of haar leven een droom is. Ze laat foto’s zien van haar geboortedorp in de jungle, waar ze zelf een boom plantte zoals de traditie was. Ze wist veel van planten, ook voor het medicinale gebruik. Ze woonde tot haar negentiende bij haar ouders maar toen ze uitgehuwelijkt dreigde te worden, vluchtte ze naar de grote stad.

De dochter van een Turkse familie doet zelf niets in de tuin maar vindt het wel prettig daar aanwezig te zijn, omdat het haar herinnert aan de familietuin in Turkije. Ze is hier geboren en voelt zich hier meer thuis dan in Turkije. Haar vader denkt er ook niet aan om terug te gaan, omdat hij dan de band met zijn kinderen zou missen. Haar moeder kookt met ingrediënten uit de tuin. Een vrouw uit Eritrea hielp vroeger haar vader in de tuin en spit nu zelf met haar rode schoenen aan. Ze voelt zich tussen wal en schip: niet meer een boerin maar ook geen stadsvrouw. Van alles niet, zegt ze zelf. Een andere Turkse man woont al 34 jaar in Nederland en heeft geen werk meer. Hij is trots op zijn kinderen die wel iets om handen hebben, maar voelt zichzelf verloren. Vader niks, zegt hij. Hij haalt opgelaten wat onkruid weg. 

Huib Stam filmt in de zomer. In het zonovergoten park zien we een moeizaam fietsende junk, schoonmakers die in hun werkkleding genieten van de zon, een springend jong bokje, een zoenend gemengd paar op een bankje, inwoners die vanaf hun balkon uitkijken over de tuin of in de tuin anderen gadeslaan. Een vrijwilliger vertelt dat ze veel ingrediënten voor de wekelijkse maaltijd waar iedereen aan kan deelnemen uit de tuin halen omdat die goedkoper zijn. Tenslotte leest Stam een verhaal voor van een Iraanse leraar die niet in beeld komt omdat hij geen verblijfsvergunning heeft, maar wel graag in de tuin werkt. Hij heeft een zieke moeder die hij al elf jaar niet heeft gezien en zijn vrouw en kinderen wonen in een ander land. Tuinieren is een manier voor hem om manier om rust te vinden. De natuur is een wonder.

Hier een filmpje over een vergelijkbaar project in Amsterdam-West. Een opbouwwerker vertelt over de totstandkoming van een multiculturele tuincomplex.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten