Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 16 april 2017

Eva Hesse (2016), documentaire van Marcie Begleiter


Getraumatiseerde kunstenares gedreven tot vernieuwing

Beeldend kunstenaar Eva Hesse werd geboren in een joods gezin in 1936 in Hamburg. Haar vader was een strafrechtadvocaat en haar moeder deed een kunstopleiding. Het gezin moest vluchten voor de nazi’s. Eva en haar zus Helen werden op Kindertransport naar Nederland gezet en belandden in een weeshuis voordat ze vlak voor de oorlog via Groot Brittannië naar New York reisden. Eva deed daar een kunstopleiding en werd een vermaard kunstenaar tot het noodlot opnieuw toe sloeg. Marcie Begleiter vertelt haar verhaal aan de hand van dagboeken van Eva en gesprekken met nabestaanden waaronder kunstenaar Sol de Witt en haar man Tom Doyle.

Sol de Witt heeft altijd veel contact met haar gehad en zegt dat ze door angsten achtervolgd werd. Dat had onder andere te maken met de zelfmoord van haar moeder, die na een depressie vanwege de ondergang van haar familie in de vernietigingskampen van het dak van de flat sprong. Eva was toen tien jaar oud. Ze trouwde in 1961 met Tom Doyle. Enkele jaren later werkten ze anderhalf jaar in Duitsland op uitnodiging van een geldschieter. Ze hadden een atelier in een lege textielfabriek in Kettwig in het Ruhrgebied en vandaar uit reisden ze naar plaatsen die Eva gekend had en naar vele musea. Het werk van Eva kwam, anders dan dat van Tom, niet van de grond. Ze was depressief en had nachtmerries. Ze schreef daarover aan De Witt, die haar aanraadde zich over haar problemen heen te zetten en haar geruststelde dat ze niet verantwoordelijk was voor de problemen in de wereld. Ook de relatie met Tom ging niet goed. Hij dronk teveel en zat achter andere vrouwen aan. Eva richtte zich op het maken van reliëfs met materialen die ze in de fabriek vond en exposeerde die ook waardoor ze met meer zelfvertrouwen terug ging naar de Verenigde Staten.

Daar was men inmiddels beland in het tijdperk van het minimalisme waar Eva zich bij aansloot al bleven de erotische en spirituele elementen in haar werk zichtbaar. Ze voelde zich in de steek gelaten door Tom toen die van haar wilde scheiden en ging onvermoeibaar met haar werk voort. Robert Mangold was zeer onder de indruk van haar werk Hang up dat hij op een expositie zag. Haar vader begreep haar echter niet. Hij vond dat zijn dochter beter een baan kon zoeken waardoor ze financieel onafhankelijk zou kunnen zijn. Voor Eva gold echter alleen de kunst. Ze was doodbedroefd toen haar vader in 1966 in Europa overleed en ging, met steun van De Witt, nog harder werken. Tegenstellingen waren belangrijk in haar werk, dat nog steeds weinig aandacht kreeg.

De invloed van Simone de Beauvoir leerde haar dat vrouwen de tweede sekse waren, ook in de kunstwereld. Ze verzette zich daar fel tegen en veroorzaakte barstjes in het mannenbolwerk. Discriminatie in de kunst wilde ze met kunst bestrijden. Ze maakte gebruikt van de Canal Street technologie, genoemd naar een straat in Lower Manhattan waar men gadgets kon kopen die met in een kunstwerk kon gebruiken. Ze leerde ook over nieuwe technieken als rubber, plastic en glasvezel en gebruikte die in haar werk. Nadat het echtpaar Ganz werk van haar kocht, was haar naam gevestigd. Ze had internationaal exposities. Helaas maakte een tweemalige hersentumor een eind aan haar leven. Ze maakte nog een ontwerp in het ziekenhuis dat door studenten werd uitgevoerd. Toen Eva de afbeelding zag, riep ze dat zij dat zelf was. Trots op hetgeen ze bereikt had stierf ze op 34 jarige leeftijd in 1970. In 1972 was er in Guggenheim een overzichtstentoonstelling van haar werk, bestaande uit materialen die de tijd niet overleven, maar zo is het leven ook, vond Eva al.  

Helaas is de Nederlandse weergave van de documentaire onder de titel Eva Hesse – tracing the rope met de helft verkort.

Hier meer informatie op de site over de documentaire, waaronder een trailer






Geen opmerkingen:

Een reactie posten