De worsteling van een hulpverlener rond de haat liefde verhouding
van een eeneiige tweeling
Psychologe Joan Sträter verleent bijstand aan Amsterdamse probleemjongeren
van autochtone afkomst. Ze bezoekt hen ook thuis. In de documentaire zegt ze
dat zij de jongeren kent die in de media zo onbarmhartig neergezet worden. Ze komt
in contact met de Marokkaans-Nederlandse tweeling Alaa en Adil, die veertien
jaar zijn en niet meer op school worden toegelaten. Joan weet dat hun vader gewelddadig
was. Toen de jongens acht maanden oud waren, wilde hij hen de trap afgooien. De
documentaire bevat oudere fragmenten, waarin de jongens met elkaar ravotten.
Later zegt Adil dat Alaa in de baarmoeder al voedsel van hem stal.
De jongens zijn inmiddels jonge beren, die op hun eigen
kamer zitten. Ze doen games of luisteren naar rapmuziek, maar de spanning is
voelbaar. Er hoeft weinig te gebeuren of het loopt uit de hand. Joan bespreekt
in de huiskamer hoe de jongens dat kunnen voorkomen (zie foto).
In een volgend fragment hoort ze van de moeder over een
knokpartij tussen de jongens, waarbij een deur werd ingetrapt en de politie aan
de deur geweest is. Als Joan langs komt ligt Adil in bed. Hij voelt zich niet
lekker. Joan vraagt of hij eruit komt. Hij is vaak niet bij de gesprekken. Ze
bespreekt met Alaa wat er moet gebeuren om uithuisplaatsing te voorkomen.
Joan zegt dat de tweeling eeneiig is maar heel verschillend.
Adil is hyperemotioneel en haar beeld van Alaa is niet zo duidelijk. Tijdens
een teametentje zeurt een collega over hard ingrijpen en rigoreus optreden.
Joan kiest voor een persoonlijke benadering. Ze doet met Alaa een oefening om
zijn gevoel te versterken en na te denken over een geweldssituatie. Als Alaa
een pauze wil, kijkt Joan wat vertwijfeld voor zich uit.
Catherine van Campen heeft haar ook thuis gefilmd. Ze is
zelf niet geheel overtuigd van haar aanpak en dat siert haar. Fraai is het
beeld waarbij ze voor het aanrecht staat en kijkt naar het water in de
gootsteen dat niet gemakkelijk wegloopt. Een mooi symbool voor haar werk met de
tweeling.
Joan gaat met Alaa en zijn moeder naar een therapeute om
over de woede van Alaa te praten. Moeder zegt dat hij op de lagere school al het
stempel had van agressieveling. Alaa heeft geen herinnering aan zijn driftige
vader. Volgens Joan houdt hij dat af. De therapeute zegt dat het soms net lijkt
of Alaa hun gesprek niet goed volgt.
Fraai in de documentaire zijn de afwisselende beelden van
Joan die zingt in een koor terwijl elders de tweeling ontspoort. Tijdens een
knokpartij waarbij de deuren uit hun voegen vliegen, raakt hun moeder
bewusteloos, maar dat wordt door de jongens niet opgemerkt. Joan troost de
moeder en bezoekt de jongens die in een gesloten afdeling zitten. Zelf voelt ze
zich aan de zijlijn gezet.
Later neemt ze de jongens mee naar haar kamer om het
conflict te bespreken. De jongens vinden het niet nodig om het uit te praten. Adil
heeft zijn excuses al aan zijn moeder aangeboden, die ze aanvaard heeft en Alaa
heeft tot Allah gebeden. Moe zelf heeft inmiddels last van een lege nest
syndroom.
Na de vrijlating van de jongens filmt Van Campen hen thuis,
terwijl ze pizza eten. Ook de oudere broer Yassin is aanwezig. Hij roept nogal
nijdig vanuit de televisiehoek dat Adil moet werken als ie niet naar school
gaat, waarop Adil de deur uitgaat en de moeder van slag aan tafel overblijft
met Alaa, die al gauw vraagt of hij van tafel mag.
Joan vindt het leven niet gemakkelijk. Ze wil geen passant
zijn in het leven van anderen. Ze vindt het niet genoeg hen een liefdevolle
ervaring te geven. Nadat duidelijk is geworden dat Alaa een autistische
spectrumstoornis heeft, vindt ze dat ze de hulp wel aan een ander kan overlaten.
Alaa wil echter niemand anders.
Het aardige van de documentaire is de worsteling van Joan
zelf, naast haar pogingen om op een liefdevolle manier de tweeling te bereiken
en gezinssituatie te verbeteren. Een sfeervol portret.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten