Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 6 december 2013

Filmrecensie: Face to face (1976), Ingmar Bergman



Hellevaart van een dokter

Het water stroomt terwijl de namen van de acteurs over het scherm rollen. Het water dat alles schoon maakt, wegpoetst, reinigt. Daarna volgt een lange shot van Liv Ullmann als psychiater Jenny Isaksson (zie foto), die nadenkt. Niet veel later zien we haar in haar leeggehaalde huis. Ze belt met haar grootmoeder, dat ze pas later thuiskomt, omdat ze eerst nog langs de kliniek moet.

In de kliniek zit ze tegenover een apathische vrouw Maria, die vandaag ontoegankelijk is. Ze streelt haar borst en bevredigt zichzelf. Daarna strijkt ze over het gelaat van de dokter, waarbij ze haar troostend arme Jenny noemt.

Aldus de opening van Face to face, een psychologisch drama van Ingmar Bergman. Zoals gebruikelijk gaat het weer om zware schuldgevoelens in een donker decor, verder aangezet met zware piano-akkoorden. De hellevaart van de dokter is smullen voor de liefhebber van dit genre.

Jenny beleeft haar jeugd opnieuw in een zomerperiode dat haar man Eric in de Verenigde Staten verblijft en zij hun oude huis verkocht hebben en nog moeten wachten met het betreden van het nieuwe. Hun dochter Anna van veertien is naar een paardenkamp en logeert daarna bij een vriendin.

De eerste tekenen van onheil komen van een strenge oude vrouw, die in de nacht op bezoek komt bij Jenny. Ze ligt in de kamer bij haar grootouders waarin ze ook als kind verbleef. De strenge vrouw lijkt op haar oma, die in werkelijkheid heel hartelijk doet.

Tijdens een feestje van de vrouw van collega Wankel, die vrijzinnig is op seksueel gebied en een jonge vriend heeft, ontmoet ze de gescheiden Tomas Jacobi, die contact met haar aanknoopt. Jenny vindt dat prima maar ze wil geen seks. Later vertelt ze hem over een afschuwelijke scène in het leegstaande huis, met twee mannen die Maria daar naar toe hadden gebracht en waarvan één haar probeerde te verkrachten. Ze is daarover erg overstuur. Ze moet de dingen dwingen om normaal te zijn, zegt ze. Tomas geeft haar slaappillen, waardoor ze rustiger wordt. 

De mooiste scène speelt zich af tijdens een weekend waarin de grootouders afwezig zijn vanwege een visite. Jenny bedenkt wat ze allemaal kan doen om de dagen door te komen, maar belt dan toch Tomas voor steun. Ze schrikt echter van de oude vrouw die haar vanuit een donkere hoek van de kamer in de gaten houdt en besluit met pillen een eind aan haar leven te maken.

Nachtmerries volgen elkaar op, tot ze in het ziekenhuis wakker wordt met Tomas aan haar bed. In de periode van haar herstel blijft hij bij haar. Zij schetst hem haar jeugd. Na het fatale auto-ongeluk van haar ouders werd ze door haar oma afgeknepen. Verzet daartegen leidde tot zware schuldgevoelens. Denk je dat ik emotioneel gehandicapt ben? vraagt ze aan Tomas.
Tomas weet het niet. Wat is echt zijn? Hij vertelt haar op zijn beurt dat de vrouw van Wankel zijn vroegere vriend heeft afgepakt.

Jenny weet niet goed wat ze moet zeggen tegen haar dochter Anna die op bezoek komt. Ze belooft dat ze geen poging meer zal doen zich van het leven te beroven. Anna twijfelt echter aan de liefde van haar moeder en gaat terug naar het paardenkamp.

Eenmaal ontslagen uit het ziekenhuis keert Jenny terug bij haar grootouders. Ze is getuige van een liefdevol tafereel tussen de twee en belt vervolgens de inrichting dat ze haar werkzaamheden hervat. 
  
Face to face is een boeiend psychologisch portret van een getraumatiseerde vrouw, al is de rol van de oma niet helemaal overtuigend. De goedheid die ze op het eind toont, staat ver af van de manier waarop Jenny haar als kind beleefde. Hier de trailer, die begint met de angstige ervaring van de oude vrouw die in de nacht bij Jenny op bezoek komt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten