Gisteravond won de film Incendies de Publieksprijs op het Internationale Filmfestival in Rotterdam, dat vandaag alweer zijn laatste dag beleeft. De jaren daarvoor waren het Yo tambien (2010), Slumdog millionaire (2009) Persepolis (08) en Das Leben der Anderen (2007) De film Eden kreeg de publieksprijs in 2006 en bevindt zich dus in goed gezelschap.
Eden wordt wel een culinaire film zoals Eat, drink, man, woman, Babette’s feast, Chocolat, Big night en natuurlijk La grande bouffe. De dikke kok Gregor weet de smaakpupillen wel te raken. We zien zijn gasten alleen aan een tafeltje in zijn restaurant, dat uit drie tafeltjes bestaat en dat al lang van te voren is volgeboekt. Ze genieten van de spijzen die door de oudere kelner worden voorgezet. Het is geen smakelijk gezicht om anderen van voedsel te zien genieten. Het heeft iets obsceens als het teveel nadruk krijgt, als het verabsoluteerd wordt.
De film begint heel mooi met een poppenkast tussen Gregor en een eend die hij aan het plukken is. In een korte terugblik vertelt de kok dat hij altijd al begeesterd was van koken. Daarna zien we hem op het caféterras, waar hij een leuke serveerster in de gaten houdt. Als ze hem bedient zegt hij dat zij een stel drinkebroers in de gaten moet houden die straks zonder te betalen weg zullen lopen. Als dat inderdaad gebeurt, is de serveerster hem niet dankbaar maar neemt ze hem kwalijk dat hij haar zo observeert.
In een volgende scène zit Gregor in het park in een kookboek te lezen en ziet een meisje reiken over de rand van een fontein. De kijker weet dat ze er in gaat vallen, maar dat wordt niet getoond. Met het kindje op de arm, dat het syndroom van Down heeft, stapt hij op de moeder af. Het bevreemde me waarom de regisseur niet liet zien dat hij haar druipnat uit het water trok. Vervolgens staat hij wel erg lang met het kindje op de arm te praten tegen de moeder die in het gras in slaap in gevallen. De moeder is de serveerster Eden en haar dochter heet Leonie. Eden zoekt nader contact met Gregor en langzaam ontwikkelt zich een band, gebaseerd op het smaakvolle om niet te zeggen goddelijke eten en met de charmante Leonie als intermediair.
Dat was het dan, denk je als de film een half uur oud is en Eden zich regelmatig door Gregor laat verwennen. Gregor, die aan traumatische jeugd achter de rug heeft, laat zich op zijn beurt door haar ínspireren en heeft zelfs een fotootje van haar op de afzuigkap aangebracht. Wat kan er nog meer in dit verhaal gebeuren?
De sociale omgeving heeft iets geroken en de vrienden van Xaver, de man van Eden, bestoken hem ermee in het café. Xaver wordt steeds bozer op de kok, hoewel het duidelijk is dat er alleen een vriendschapsband tussen Gregor en Eden bestaat en zijn vrouw door de gelukkige toestand ook nog eens zwanger wordt. In het Duits heeft ‘de dikste vriend’ dezelfde betekenis als in het Nederlands, maar dat terzijde. Tenslotte vernielt Xaver de wijnkelder van Gregor en gaat hem achterna in het bos. Gregor blijkt ondanks zijn zwaarlijvigheid nog snel te kunnen rennen en Xaver raakt hem kwijt. Hij staat aan de rand van een open plek te schelden en begrijpt niet waar de kok gebleven is. Als hij terug loopt en naar hem speurt valt de kok uit de boom boven op Xaver en doodt daarmee de echtgenoot. Het is vreemd dat de kok vervolgens in de cel belandt. Enkele jaren later gaat Eden met haar twee kinderen bij hem op bezoek in een Imbiss, die hij met de vroegere kellner uitbaat.
Uiteindelijk blijft een wat teleurgesteld gevoel over. Vooral door het zwakke scenario en de vele haken en ogen die eraan zitten. Film en geloofwaardigheid hebben een subtiele relatie met elkaar. Misschien liet publiek in de zaal zich meer begeesteren dan iemand die de film vijf jaar later ziet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten