Andrej Schkolni was ooit journalist bij De Leninist, de regionale staatskrant, maar besloot na weerzin tegen de opgelegde positieve berichtgeving zelf een krant te beginnen, Nasha gazeta, geheten, die eens per week uit komt in een oplage van zeven duizend exemplaren. Een honderdjarige man zegt dat Onze krant met acht pagina’s twee keer zo dik als De Leninist.
We zien Schkolni in zijn oude auto over besneeuwde wegen zijn krant overal bezorgen. Sommige vinden de krant goed, anderen zien hem alleen in voor de televisiegegevens. We bevinden ons acht honderd kilometer van Moskou in Mayna, de geboortegrond van Lenin, ooit een vruchtbare graanstreek maar inmiddels zo arm en verlaten, dat overleven al spannend genoeg is.
In 1996 schreef Schkolni voor De Leninist een artikel over oudjes die in de sneeuw aan hun lot werden overgelaten. De hoofdredacteur schold hem de huid vol. Schkolni stapte op, trots dat hij geen hielen likte.
Samen met een journaliste bezoekt hij mensen, speurt hij naar nieuws en werkt dat in zijn huis uit: hij hoort een vrouw van 97 aan, die net als hijzelf, ooit in een kolchoze werkte, fotografeert tegen de zin van de werkers op een boerderij een wolvin in een krappe kooi, bezoekt een vergeten dorp waar de overgeblevenen melden dat er alleen lieden komen in de bessentijd en als er paddenstoelen geplukt kunnen worden en dat er hopelijk een begaanbare weg naar het dorp wordt aangelegd. Hij hoort een oude vrouw in haar mobiel aan haar zoon vragen of hij komt aardappelen rooien en verneemt over de onaangekondigde afsluiting van drinkwater omdat een nieuwe leidingniet goed is aangelegd/
Het hoofd van De Leninist zegt dat deze krant schrijft over zaken waar men trots over kan zijn, over politieke veranderingen, de gas-situatie en dat hij mensen bezoekt die het moeilijk hebben en daarover ook contact heeft met de districtsraad. De krant moet vooral een glimlach bieden.
Schkolni van zijn kant zegt dat hij niet alles kan schrijven, grenzen in acht moet nemen vanwege zijn veiligheid en daarom informatie filtert. De onafhankelijke media in Rusland zijn een schaars goed, kondigde de commentaarstem aan het begin al aan.
De journaliste haalt horoscopen van internet en plakt ze in de krant. Ze spreekt ook met een genezeres die telefonisch antwoord geeft op vragen van lezers en schrijft die in de krant.
Dieper gaat de documentaire in op watervervuiling door de boterfabriek waardoor vissen dood in de rivier drijven. De directeur van de fabriek vertelt Schkolni dat de renovatie van 1991 effect heeft gehad maar dat hij de hulp van de staat nodig heeft voor nanotechnologie. Later in de auto zegt Schkolni dat de man bang is voor zijn eigen hachje en niet gewend aan directe vragen.
Raissa, een dappere vrouwelijke arts, gaat tijdens zware vorst op een oude fiets over besneeuwde wegen naar patiënten en helpt bij een bevalling.
Een oudere man vertelt over een petitie tegen het korten op de oudedagsuitkering. Schkolni vraagt of hij verder actie heeft ondernomen. De man heeft een brief naar het kantoor van Poetin gestuurd en vertelt tijdens de koffie over het kampleven in Siberië. Hij neemt het Stalin niet kwalijk. Die wist niet overal iets van. Veel zaken werden lokaal afgehandeld. In het kamp kwam een artiest op bezoek die zijn moeder een schaar gaf en vroeg om stof van haar mooie jurk. Zijn moeder was diepbedroefd om stof af te staan, maar knipte wel. Later bleek het om een goocheltruc te gaan en was de jurk nog heel.
Ergens staat een watermolen in brand (zie foto). De mensen hebben al lang geen water meer gehad en smelten ijs. Een vrouw is van streek omdat haar koeien veertig à vijftig liter water per dag drinken. Haar oudste zoon, een advocaat, is al zeven jaar spoorloos. Een vrouw van 84 zegt dat ze al vanaf de herfst niet meer in bad is geweest. We horen dat het water in de toren door de vorst bevroren is geraakt.
Tenslotte zien we Schkolni met zijn berenmuts op vissen in een wak in een meertje. Hij moet af en toe afstand nemen. Hij wil een normaal leven leiden en niet steeds terugvallen. Hij zou graag in de toeristenvisserij in Nieuw - Zeeland werken. De staatskrant zet hem onder druk om met zijn werk te stoppen. Het is een koud kunstje, zegt hij, om hem te dwarsbomen. Hij zou dan moeten bedelen, maar hij heeft nog nooit om hulp gevraagd. Hij is aan het overleven door te hengelen. Hij heeft gehoord dat God vistijd niet meerekent met zijn levenstijd.
Op het prestigieuze Hot Docs Filmfestival in Canada heeft deze documentaire de prijs 'beste documentaire' in de categorie 'mid length' gewonnen.
Meer informatie: http://www.hollanddoc.nl/televisie/onze-krant.html/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten