‘Film is een intiem avontuur met jezelf.’
‘Actrices zijn prinsessen en soldaten.’ Met bovengenoemde uitspraak van Huppert (1953) begint de documentaire. Ze ziet een actrice als iemand die slapend door het leven maar aan de andere kant moet een actrice er ook flink tegenaan.
Het is vooral de eerste kant die de kijker te zien krijgt. De camera volgt Huppert, slenterend door Parijs en in een café waar ze de boekenrecensies leest, tijdens een fotoshoot en op de set van de film Un barrage contre le Pacifique (2007) waarin de rijstplantage van een Europese vrouw wordt overspoeld door de zee. Huppert wordt gefilmd door Andreu tijdens de opnames in een rijstveld en tussendoor beantwoordt ze vragen. Daarnaast zien we beelden van de vele films waarin ze speelde en fragmenten van oude interviews.
In de film waarmee ze doorbrak, La dentellière (1977), beleeft een jonge kapster een bestaande droom. Huppert werd aangemoedigd door haar moeder om te gaan acteren maar verder ging het vanzelf. Ze zegt dat ze moeilijk kan praten over de anekdotische kant ervan. Als ze weet waarom ze een film wil maken weet ze ook hoe ze het moet doen. Ik vond dat een hele verrassende uitspraak, die ook voor een schrijver zou kunnen gelden. De intentie gaat voor de uitvoering en volgt daaruit.
Het is niet zo dat ze goed lopende film beter vindt. Haar rol in La dame aux Camelias vond ze heerlijk om te spelen. Een rol is een voetspoor van een persoon die je intuïtief moet aanvoelen. Door de rol ontstaat er iets in haar, wordt er iets uit haar zelf naar boven gehaald, maar dat kan ook door het verhaal of de regisseur opgeroepen worden. Film is een intiem avontuur met jezelf en voor wisselende anderen, want niet elke film is voor iedereen geschikt.
Ze weet niet of een rol haar iets leert. Filmen is een manier van leven, zegt ze. Ze bereidt nooit iets voor, zoals Amerikanen vaak doen, maar oriënteert zich op de set. Ze heeft veel tijd tussen de opnamen en daarin leeft ze zich in. Ze blijft in het hier en nu. Men is van zoveel factoren afhankelijk en die kan men toch niet allemaal in de hand houden.
Ze identificeert zich nooit volledig met haar personage. Als ze een tragische persoon speelt komt er iets positiefs bij haar boven dat zo’n rol geloofwaardiger maakt. Bij acteren gaat het, zegt ze, om de blik. Ze is wat dat betreft onverzadigbaar. Bij een volgende film gaat het weer om een andere blik. Het is soms wel moeilijk om uit de sfeer van de film te stappen en weer in een andere tijd terecht te komen. Ze wordt aangetrokken door films, maar laat ze net zo gemakkelijk weer los en ziet haar levensloop niet als een worsteling, maar als een vormgeven aan vaste ideeën.
Chabrol is duidelijk haar lievelingsregisseur. Ze werkt graag met hem en voelt zich met hem een vlinder in een net, waarbij het net de camera is die haar worsteling observeert.
Godard zegt dat acteurs over een film moet nadenken en dat Huppert dat ook doet. Ze gaat niet uit van het personage maar van de situatie. Zelf zegt ze dat het om intuïtie gaat.
Pialat is heel erg op zoek naar het moment.
Ze zegt dat een acteur gemakkelijk vernederd kan worden. In La pianiste (2001) speelde ze een moeilijke rol van gekwelde pianolerares, maar ze werd beschermd door Haneke die een suggestieve manier heeft om een situatie duidelijk te maken.
Verder ondergaat ze een fotoshoot. Daarbij heeft ze het idee dat ze meer bekeken wordt dan tijdens filmopnames en ze speelt ook toneel, Quartett, een vorm van gekunsteld theater dat niet geschikt is voor iedereen. http://www.youtube.com/watch?v=QQfLUM7limQ/ Ze zegt dat de verlammende spanning van de eerste speelavond al snel plaats maakt voor plezier.
Dat laatste tekent misschien Isabelle Huppert: een vrouw die lichtvoetig door het leven wil gaan, die om zich heen kijkt en zich afstemt. Meer een prinses dan een soldate, maar dan wel een die vanuit de toppen van haar tenen leeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten