Recensie: Het sterkste meisje van de wereld, Alex Boogers

Het leven is een taai gevecht

In vitaal proza legt de schrijver zijn kaarten zo te zien open op tafel. Alex woont met zijn vriendin Brenda en hun zoontje Caja in Vlaardingen een armoedig bestaan, omdat hij wil schrijven en daarmee, tot zijn teleurstelling, onvoldoende verdient. De twee romans die hij heeft tot dan toe uitgegeven vinden onvoldoende hun weg. De ondertitel van dit nieuwe boek, de autobiografie van een mislukt schrijver, zegt genoeg.

Alex was een actief thaibokser, maar na een brommerongeluk kan hij zijn sport niet meer beoefenen en daarom traint hij de jonge talentvolle Soumia, die behalve bokster ook in films speelt en een goede stem heeft. Volgens haar zou hij met zijn capaciteiten veel geld kunnen verdienen, bijvoorbeeld als bedrijfsmanager, maar voor Alex is schrijven een innerlijke noodzaak.

‘Ik zie het, Bren. Ik zie het allemaal,´ schrijft hij in een email aan zijn vriendin over haar financiële zorgen. ‘Ik zie het, en tóch schrijf ik.’

Het boek begint met een titelgevecht tussen Soumia en een Engelse rivaal, waarbij de laatste tot ongenoegen en protest van Soumia en Alex tot winnares wordt uitgeroepen. Gedurende het verhaal wachten ze op een heroverweging van de jury, die tenslotte de titel toekent aan Soumia.

In korte scènes, die kris kras door elkaar heen lopen, gaan we van Bangkok waar een film met thaiboksen wordt opgenomen naar Vlaardingen, waar het verleden van Alex ligt. De hoofdpersoon heeft het leven niet cadeau gekregen. Zijn pa hield het niet lang uit met de tienermoeder die grove taal uitslaat en stiefvader Leo is ook geen lichtend voorbeeld. ‘Hij keek naar hem als naar zwerfvuil.’ Alex is vastbesloten zich uit de zelfkant te ontworstelen en solliciteert daartoe bij tijdschriften, die vaak juist artikelen van zijn hand willen uit het straatleven.

De stijl is flitsend en wordt in het boek door de hoofdredacteur van Esquire Amerikaans genoemd. Boogers gebruikt verschillende stijlmiddelen zoals emails en een interview met hem voor een thaiboksblad dat door de tekst gesponnen is en aanleiding geeft tot bespiegelingen. Het oogt professioneel om twee keer een zin te beginnen met ´Ik zei…´

Ook humor ontbreekt niet, bijvoorbeeld als Alex coureur Albers moet interviewen en hij die steevast Aalbers noemt.

Opvallend is de vervlechting met de werkelijkheid. Bestaande personages spelen een grote rol, zoals Soumia die op internet in al haar pracht te bewonderen is, maar ook Max Veldthuys, Rudie Kagie, Xandra Schutte en Lucette ter Borg van VN, Ted Troost, Pauw en Witteman en Anouk.

Het boek trekt voorbij als een film en het nawoord doet denken aan een aftiteling, waarin wordt meegedeeld hoe het de personages sindsdien is vergaan. Over de laatste, Alex Boogers, wordt gezegd dat hij momenteel niet aan een nieuwe roman werkt. Ik ben blij dat hij inmiddels weer van zich heeft laten horen en dat zijn nieuwe boek De Tijger en de Kolibrie in 2010 lovend is ontvangen.