Simone Signoret staat op mijn netvlies gebrand als Madame Rosa in La vie devant soi (1977), die door dezelfde regisseur is gemaakt. De oude Madame Rosa vangt samen met de Arabische jongen Momo kinderen op van prostituées met een grote zorgzaamheid zoals die ook te zien is in Chère inconnue. In de laatste film speelt Signoret de rol van de vijftig jarige Louise die de zorg op zich heeft genomen voor haar invalide broer Gilles, die aan de Engelse ziekte lijdt en zijn dagen in een rolstoel slijt.
De film begint met alledaagse onenigheden zoals die aannemelijk zijn in een samenleving tussen een broer en een zus. Ze zijn in het ouderlijk huis blijven wonen na de dood van hun ouders. Dat fraaie onderkomen staat aan de kust van Bretagne nabij Quimper met uitzicht op zee. Gilles leest de krant, Louise doet het huishouden en dagelijks komt de bakkershulp Yvette bij hen op de koffie. De film speelt ergens in het begin van de jaren zestig. De traditionele rolverdeling is meteen duidelijk als Gilles vergeet de koffie laag te zetten waardoor die overkookt.
Vooral Louise is niet tevreden met haar lot. Tijdens een wandeling langs de rotskust vraagt Gilles haar om hem dichter naar de afgrond te rijden. Louise fantaseert erover haar broer een duwtje te geven en te doen alsof het een ongeluk was. In plaats daarvan besluit ze een contactadvertentie te plaatsen onder het pseudoniem van Béatrice Deschamps, een vrouw gesteld op rust en tederheid.
De brief vormt het begin van een veranderingsproces bij Louise, ook al is het Gilles die op haar annonce reageert. Ze koopt een broek, hetgeen in die jaren ongewoon was voor vrouwen, en zet haar haren in een permanent. Ze fingeert dat Béatrice in de stad woont bij de oude haven en dat ze vroeger vaak op het strand kwam. Ze vervalst haar paspoort om de brieven van haar broer in ontvangst te kunnen nemen en gaat op zoek naar een jeugdfoto in een album van een andere vrouw in een tweedehandswinkel. Ze schrijft steeds dat ze niet kan komen vanwege de zorg voor haar zieke moeder.
Louise heeft haar broer warm gemaakt voor de liefde. Gilles krijgt er zin in en maakt avances bij Yvette. Hij wil naar Quimper toe om Béatrice te ontmoeten en Yvette brengt hem in haar auto naar de oude haven, maar van Béatrice geen spoor.
Uiteindelijk komt Louise door het aandringen van Gilles niet meer onder een ontmoeting uit. Ze stapt binnen bij een toneelgroep die aan het repeteren is en vraagt de regisseuse of men haar kan helpen. Ze heeft een oogje op een mooie slanke actrice die haar geschikt lijkt. Men spreekt af dat die een uur lang bij Gilles op bezoek zal gaan.
De ontmoeting verloopt niet naar verwachting. De actrice is boos, zegt de regisseuse achteraf. Gilles had haar bijna verkracht. Hij kan beter naar de hoeren gaan.
Terwijl dat plan op niets is afgelopen dienen zich nieuwe ontwikkelingen aan. Hierdoor verandert ook de verhouding tussen broer en zus. Gilles beseft dat Louise haar leven voor hem heeft opgeofferd en Louise met haar grote hart kan hem loslaten.
Chère inconnue wikkelt zich mooi af. Er is subtiel stil spel en de film wordt natuurlijk gedragen door de uitstraling van Simone Signoret. Ondanks de wat gedateerde aankleding is het een tijdloze film met boeiende, soms grappige maar in ieder geval verrassende ontwikkelingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten