Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 15 december 2014

Voorbij het paradijs (2014), documentaire van Hans Simons



Reconstructie van een instortend kaartenhuis

Hans Simons reconstrueerde in Voorbij het paradijs de gezinsmoord die in de nacht van zaterdag op zondag 21 oktober 2012 plaatsvond in een boerderij in Schalkwijk, waarbij Rob (43) zijn vrouw Rianne (46) en de dochters Samantha (15) en Anouk (11) om het leven bracht, daarna de hand aan zichzelf sloeg en de boerderij in de brand stak.

In Regisseur aan de keukentafel vertelt Simons dat hij tijdens de brand die vervolgens ontstond in de buurt was, maar pas getriggerd werd door een meisje die op school tijdens een kringgesprek vroeg of haar vader ook tot zoiets in staat is. Twee jaar na de gebeurtenis, die volgens Simons ieders voorstellingsvermogen te boven ging, vertellen enkele betrokkenen van wie het leven voorgoed veranderde, over hun ervaringen. De gesprekken, die afgewisseld worden met archiefbeelden, vormen de reconstructie van een instortend kaartenhuis.

De broer van Rianne vormt samen met zijn vrouw een spin in het web. Hij vertelt dat zijn zus eerder gescheiden was en twee jonge kinderen had, Dylan en Samantha. Ze hield van Rob, een financiële man bij Bol.com, die zich aanpaste aan het gezin. Hij was zorgzaam, maar wel overheersend en druk. Samen kregen ze Anouk. Ze woonden in Houten. Rob was altijd bezig in en om het huis. De problemen begonnen toen ze een boerderijtje te koop zagen staan aan de Lekdijk in Schalkwijk. Buitenmens Rob maakte in zijn schaarse vrije tijd meteen plannen voor een bed & breakfast. De broer wist dat de financiering een probleem vormde. Rob had zich duidelijk verkeken op de gebreken van de boerderij. Zijn vrouw vertelt dat Rob zichtbaar vermagerde en slecht sliep. De combinatie van oververmoeidheid en problemen zorgden voor irritatie en ruzie in het gezin. Tijdens een house warming party zat Rob er apathisch bij. Het was de laatste keer dat de broer contact had met zijn zus en zwager. Boosheid is het overheersende gevoel dat bij hem is achtergebleven. Hij somt zo een groot aantal factoren op die Rob tot zijn daad kunnen hebben gebracht. Zijn vrouw heeft nog regelmatig huilbuien. Ze gaat zelf ook wel eens te lang door, zegt ze. De broer zegt dat het goed gaat met Dylan die niet aan het programma wilde meewerken en ten tijde van de moord bij zijn biologische vader in Breda was.    

De beste vriendin van Rianne zegt dat haar vriendin gelukkig was met Rob, die chronische rugproblemen had. Rianne was aanvankelijk enthousiast over de plannen, maar raakte er steeds minder enthousiast over. Ze wilde met de kinderen naar een flatje te verhuizen. Rob belde haar een keer op haar werk op dat hij zich diep schaamde dat hij zijn gezin niet kon onderhouden en hen in de problemen bracht. Ze denkt dat een kentering in de houding van Rianne de druppel kan zijn geweest die Rob tot zijn daad bracht.

De vriendin van Samantha spreekt van een doorsnee gezin, waar ze tien jaar lang over de vloer kwam, al was ze wel bang voor de norsheid van Rob. Ze vreesde dat men te hoge verwachtingen had over het nieuwe woonproject en zag die vrees bewaarheid worden. Ze is niet anders naar Rob gaan kijken. Ze ziet hem niet als een moordenaar.  

De moeder van Rob zit er samen met een dochter van haar, aangeslagen bij. Ze wordt door Simons geconfronteerd met teksten van haar zoon die ze niet kende. De dochter voelt zich weggezet door de familie van Rianne. Ze slaapt slecht. De moeder denkt net als de vriendin van Samantha dat iedere man tot zoiets in staat is. De vriendin van Rianne denkt daarentegen dat dit niet kan gebeuren als men goed oplet.

Simons denkt dat mannen tussen de veertig en de zestig een risicogroep zijn omdat ze in hun jeugd niet met teleurstelling leerden omgaan. Wellicht heeft deze groep ook een groot aandeel in het toenemende aantal zelfdodingen in deze tijd van crisis, denk ik meteen. Het is jammer dat Simons geen nadere informatie over Rob heeft ingebracht. Adhd wordt in de documentaire een keer genoemd, zegt Simons tegen Sarina Vitta in Regisseur aan de keukentafel en blowen deed Rob vanwege medicinale redenen. Simons vond het een oncomfortabeler gevoel geven om het algemeen te houden, maar verliest daarbij wel uit het oog dat er meer aan de hand moet zijn om tot zo’n vreselijke daad te komen.   






Geen opmerkingen:

Een reactie posten