Rauw drama over de gevolgen van de economische crisis voor een
jong gezinshoofd
De familie zit met elkaar aan de eettafel en de vader -
fors, kaal en in hemdsmouwen - zegt op nijdige toon tegen zijn schoonzoon
Martin dat hij wel moet werken om de extra kosten te betalen. Martin verweert
zich dat hij zich bij de gemeente heeft ingeschreven maar dat er vanwege de
crisis nu eenmaal niet veel werk is. De moeder die de woordenstrijd eerst
probeert te sussen, wordt boos op haar man die niet erg uitnodigend is.
De volgende dag gaat Jasmijn naar haar naaiatelier en Martin
richting de haven op zoek naar werk. Hij staat in een grote hal waar de
aanwerving plaatsvindt, maar veel werklieden worden er niet gevraagd. Men schiet
balorig een voetbal heen en weer. Martin loopt wat rond in de haven, rookt,
vraagt of men iemand nodig heeft, maar dat blijkt niet het geval.
De film wordt intrigerend als Martin op een ochtend, nadat
hij zijn zoon een hapje heeft gegeven en in de reiswieg gelegd, een bezoek
brengt aan een flatwoning waarin een jonge vrouw met haar man en kind woont.
Hij vraagt of de familie Verkruijssen daar soms woont. Die woonde daar voor
haar, concluderen ze.
Als Jasmijn bij de gemeente is, hoort ze dat Martin zich
niet heeft ingeschreven, waardoor ze helemaal onderaan de lijst van
woningzoekenden komen. De nalatigheid van Martin leidt tot ruzie tussen hem en
Jasmijn. Martin probeert het weer goed te maken maar Jasmijn is boos en moedeloos.
Ze vindt hem een loser.
Vervolgens gaat Martin opnieuw de straat op. Als hij het
gezin van de jonge vrouw op straat ziet, gaat hij naar hun flatwoning en richt
daar vernielingen aan. Eenmaal thuis stelt hij Jasmijn voor om een weekendje
weg te gaan. Dit leidt tot een verzoening, die echter niet lang duurt. Omdat
Jasmijn ’s avonds in een café nukkig zwijgt, gaat Martin zich aan de tap bezatten.
Anvers is een levensecht
portret van de gevolgen van de economische crisis voor een jong gezinshoofd, fraai
gefilmd met een sansevieria voor het raam van de bovenwoning. Vooral de
spanning die bij Martin van het gezicht straalt is indrukwekkend. Hij doet
denken aan Wesley Schneider die ook zo stuurs kan kijken. Het conflict tussen de
bonkige vader van Jasmijn en zijn schoonzoon vormt, zoals in het begin de
verwachting was, niet de hoofdtoon. Die is weggelegd voor de zorgen, de
agressie en de schaamte van Martin. Helaas is de afloop, net als in Voor Emilia uit 2014, wat abrupt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten