Een man met goede bedoelingen, maar zonder maatschappelijke reikwijdte
Spijtig, spijtig,
spijtig (2012) is de vierde theatershow van de Vlaamse cabaretier Wim
Helsen na Heden soup (2002), Bij mij zijt ge veilig (2005) en Het uur van de prutser (2008). Omdat deze
drie shows een groot succes waren, lagen de verwachtingen hoog. Daarom viel Spijtig, spijtig, spijtig, ondanks de
altijd innemende manier waarop Helsen op het podium zijn verhaal vertelt, enigszins
tegen. Het lijkt of de manier waarop hij zich presenteert uitgewerkt is en om
vernieuwing vraagt.
Spijtig, spijtig,
spijtig begint visueel met het tikken en oplichten van verticale neonbuizen.
Dat past goed bij het cafétoilet waar zich een groot deel van de voorstelling afspeelt.
Helsen brengt ons in de sfeer door ons een man te presenteren die, zoals de
Vlamingen zeggen, op café gaat maar zonder geld uit te geven, daar agressief op
anderen reageert, daarover geen enkele spijt van heeft, ook nog eens zijn
geslacht uit zijn broek haalt en dan nog een ander wreed vermoordt. De clou is
dat hij zijn kant van dit verhaal graag wil vertellen.
Dat gaat dus over een man die op café gaat, daar in de drukte
Tinie ontmoet, die de beeldschoon is maar alleen grote neusgaten heeft. Zoals
we van het type Helsen mogen verwachten, probeert hij haar gerust te stellen
maar bereikt precies het tegenovergestelde, waarop hij in het toilet vlucht om
een strategie uit te denken om Tinie voor zich te winnen. Omdat de beide
urinoirs in gebruik zijn, krijgt hij daarvoor de kans, maar deze wordt om zeep
geholpen door een nieuwe man, die zoals we later horen Joris blijkt te heten en
die aan Helsen vraagt of hij in de rij staat, een opmerking die Helsen geheel
van slag brengt. Hij haalt zijn geslacht uit zijn broek en begint tegen Joris
aan te wateren. Vervolgens denkt hij na op de toiletpot en maakt hij contact
met des sneue kever Gregor die hij later doodtrapt en nog eens fijnstampt,
waarop hij toch de stoute schoenen aantrekt en het café ingaat, waar zich de
nodige verwikkelingen tussen hem, Tinie en Joris voordoen.
Tijdens de show maakt Helsen weer veel contact met het
publiek. Net als in Het uur van de
prutser laat de reactie van het publiek op zijn prestaties hem niet koud. Hij
is door het flauwe welkomstapplaus dermate in zijn wiek geschoten dat een deel
van de show erbij inschiet. Later spreekt hij een man aan als Peter die Frits
(spreek uit: Friets) blijkt te heten, hetgeen me deed denken aan een grap in Het uur van de prutser, waarin hij een
ziener speelt die een man in de zaal naar zijn naam vraagt. Als hij hoort dat
de man Harry heet, zegt hij dat dit klopt.
Het is een mooi staaltje van absurde Helsen humor dat ook in
Spijtig, spijtig, spijtig te vinden
is. ‘Wat is gevaarlijker, een mens of een haai, Frits?’ vraagt hij tijdens het
handen wassen bij het fonteintje in de wc. Hij ontpopt zijn theorie over de
moeite die haaien hebben om te bijten als ze frontaal een mens benaderen. De
laatste heeft daardoor ook een manier om te reageren als een haai hem of haar
vanaf de zijkant te aanvalt. Ook de moppen - over een hoer, een hert en een
pyromaan - zijn absurd. Helsen waarschuwt al dat er de nodige misverstanden in
zitten. Fraai is het eind waarin hij het nummer Don’t let me be misunderstood, dat al eerder te horen was, op zijn
eigen wijze zelf zingt. Een naïeve ziel met goede bedoelingen en een
fantastische timing, maar zonder de schurende maatschappelijke reikwijdte van Bij mij zijt ge veilig. Het is te hopen
dat Helsen zich in het vervolg minder in een typetje verstopt en meer de grote
thema’s opzoekt. Aan talent ontbreekt het hem niet.
Hier
de trailer, waarin Wim Helsen over zijn show praat, hier het begin van Heden soup en hier een gevoelige maar
tegelijk brutale toespraak tot een mevrouw uit het publiek uit dezelfde show.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten