Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 19 december 2014

Opvoeden, 19 jaar later (2014), documentaire van Frans Bromet



Patronen in de opvoeding zijn te doorbreken

Negentien jaar geleden maakte Frans Bromet een zesdelige serie over opvoeden. Een zestal gezinnen met uiteenlopende achtergronden gaf antwoord op zijn zeikerig gestelde vraag: opvoeden, hoe doe je dat? Drie kinderen uit de serie worden nogmaals bevraagd over wat hun opvoeding teweeg heeft gebracht in hun latere leven. Het gaat om Ton, die als pleegkind bij een gezin kwam, Peter die in zijn rebelse puberjaren tegenover een moeilijk pratende vader stond en Lianne met haar toentertijd streng gelovige ouders en een moeilijke oudste broer. Opvoeden, 19 jaar later is een variatie op de Up serie van Michael Apted, waarin zichtbaar wordt hoe patronen doorgegeven worden, maar ook weer veranderd kunnen worden.

Pleegkind Ton was in de serie 19 jaar en inmiddels dus twee keer zo oud. Hij werkt in een keuken, woont samen en heeft een zoontje van twee jaar oud. Zijn moeder stierf toen hij drie jaar oud was. Hij kon niet overweg met de vriendin van zijn vader en werd op veertienjarige leeftijd in het pleeggezin van Ria, haar man en hun zoontje Gertjan opgenomen. Aanvankelijk voor zeven maanden, maar omdat de ouders spijt kregen dat ze hem hadden laten gaan, namen ze hem weer terug. Hij had het wel eens moeilijk als hij zag hoe gemakkelijk Gertjan het had vergeleken met hijzelf. Bromet heeft hem negentien jaar niet meer gezien en wijst op de tatoeages die zich inmiddels over zijn hele lichaam hebben uitgebreid. Door kickboksen is Ton rustiger geworden. Wat betreft de opvoeding gaat hij op zijn gevoel af. Zijn credo luidt: wie goed doet, goed ontmoet. Hij kan zich voorstellen dat zijn vader het vroeger niet gemakkelijk had na de dood van zijn vrouw, die aan leukemie leed.

Peter (zie foto) had vroeger een brilletje en verzette zich tegen de verbale terreur van zijn vader, die weinig vat op hem kreeg. Inmiddels werkt hij op een sportschool. Fitnessen heeft hem meer zelfvertrouwen gegeven. Door de gebreken in zijn opvoeding leerde hij aan te geven hoe hij wil dat met hem wordt omgegaan. Hij is opener geworden. Hij denkt dat zijn vader hem teveel pushte en dat hij zich daardoor terugtrok. Met zijn ouders gaat het goed. Ze zijn gescheiden en druk met hun eigen leven bezig. Hij weet niet hoe hij een eigen kind zou opvoeden. Dat komt wel als het zover is.  

Lianne is getrouwd en moeder van twee jonge kinderen. Bromet zegt dat ze nog steeds schuchter is. Lianne geeft dat toe. Ze zegt dat haar broer Wilco vroeger veel aandacht opslurpte en dat zij zich aanpaste. Haar vader Toon zei in de serie dat het niet in een paar woorden te zeggen was hoe je moet opvoeden, haar moeder vond het een kwestie van veel overleggen en praten. Toon vindt zijn dochter nog steeds een trouwe herdershond en zou willen dat ze meer ruimte nam. Zelf ontworstelden hij en zijn vrouw zich aan het orthodoxe christelijke geloof, waarmee hij zelf ook werd geïnfecteerd. Daardoor was hij veel te hard in de opvoeding. Na het toepassen van steeds zwaardere middelen zocht hij hulp, waardoor hij milder en opener is. Lianne wil nog steeds niet zondigen, maar heeft daar last van. Ze zou meer zichzelf willen zijn. Ze denkt dat het ook in haar karakter zit, want haar jongere broertje is veel meer outgoing. Zelfopvoeding vindt ze belangrijk.  

Hier de promo.

De Volkskrant zag aanleiding om de kinderen Bromet zelf te ondervragen over hún opvoeding. Onder de kop met de uitspraak van hun vader We gaan nog steeds allemaal samen op vakantie vertellen Laura (44), die we al kennen van de documentaire Alles van waarde, Silvia (43) en Ruben (28) in het bijzijn van hun ouders (beiden 70) over de opvoeding die zij zelf geven. Laura zegt dat haar vier kinderen allemaal hun eigen karakter hebben, dus de opvoeding speelt een bijkomende rol, Silvia kijkt naar de behoeften van haar twee kinderen, maar dat gaat ook gemakkelijker dan met vier kinderen, zegt Laura. Ruben heeft nog geen kinderen en kan er dus niet over meepraten. Als jongste broertje werd hij nogal in de watten gelegd. Al met al een redelijk harmonieus gezin, daar in Ilpendam.

Hier mijn bespreking van Alles van waarde(2012).


Geen opmerkingen:

Een reactie posten