Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 11 juni 2015

Given in exchange (2013), documentaire van Sofia Geweiler



Aangrijpende verhalen over het krijgen van kinderen

Moederliefde of het gebrek daaraan is het onderwerp van de korte documentaire Given in exchange van Sofia Geweiler. Die begint heel boeiend met beelden van de pijn van barende vrouwen afgewisseld met beelden van belijdende gelovigen van verschillende richting, zoals het Jodendom, het orthodoxe christendom en het boeddhisme. Het suggereert een band tussen de twee. Baren is een spirituele gebeurtenis. De geboorte van een nieuw mensenkind is ver verheven is boven de klinische instelling die de moderne westerse maatschappij kenmerkt of de nogal brute afhandeling in Russische ziekenhuizen.

Geweiler laat, afgewisseld met rationele beelden van vrouwen die in de file staan op de snelweg of van flatgebouwen, een aantal Russische vrouwen aan het woord over het krijgen van kinderen. Het is geen rozengeur en maneschijn wat ze vertellen. De verhalen over de onverbrekelijke en hartstochtelijk gezochte liefdesband zijn in de minderheid. De nachtclubdanseres in het eerste verhaal wil haar baby niet eens zien.

Deze jonge vrouw, Eva geheten, wil niet met haar gezicht in beeld en zegt dat ze na de bevalling meteen het ziekenhuis uit wil en verwacht dat dit ook kan omdat ze niet gehecht is. Ze vraagt zich af of ze niet beter een abortus had kunnen ondergaan maar schoof dat zolang voor zich uit tot het te laat was. Haar moeder stond achter haar beslissing om de baby af te staan, haar vader hoopt dat ze het kleintje toch meeneemt, maar Eva weet het zeker. Misschien maakt ze een ander gezin blij, denkt ze. Terwijl Geweiler beelden toont van jonge verleidelijke danseressen zegt Eva dat ze deze gebeurtenis haar hele leven zal meedragen.

Een andere jonge vrouw, van wie ik de naam niet in beeld zag, ziet een kind als een geschenk van God. Ze heeft er al drie en wil dit keer graag een meisje, want haar zoontjes begrijpt ze soms niet zo goed. Haar moeder was tegen een nieuwkomer. Ze laat het daarom in een kindertehuis en haalt het weer op als de jongste zoon naar de kleuterschool gaat. De pijn van het gemis zal wel slijten. Ze kan altijd haar moeder de schuld geven als het kind zich afgewezen zal voelen. Zelf had ze altijd een beter contact met haar oma dan met haar moeder die er vooral voor de oudere kinderen was. Ze kent de pijn van het niet gewenst zijn. 

Yana zou bevallen rond de Russische kerst, maar het werd de christelijke kerst. Haar man zit in de gevangenis en het kind werd daar ook verwekt. Ze heeft strenge ouders, die tegen een abortus waren. Haar broer sloeg haar in het gezicht toen hij hoorde dat ze zwanger was. Ze slikte veel pillen en rookte veel, maar kreeg desondanks een kind.

Elena is halverwege de twintig, studeerde filosofie en werd door haar man gedumpt. Ze bleef achter op straat en werd daar verkracht, ook door een groep en vervolgens bijna vermoord. Ze werkte als prostituee, kreeg hiv en werd opgenomen in een psychiatrische inrichting, waar een ander meisje dacht dat ze Tom Cruise was. Ze werd zwanger, van een gezond kind nog wel en wil geen vader voor hem. Als het kind straks vraagt waarom ze geen huis hebben, moeten bedelen en tweedehands kleren dragen, zal ze daarop geen antwoord hebben.

De laatste vrouw wil graag een kind maar kan die niet krijgen, terwijl dat elders in de natuur zo gemakkelijk gaat. Ze ging naar een adoptie bureau en koos een kind uit maar dat was ziek toen ze die op ging halen, waardoor haar leegte nog groter was dan eerder.
   
Misschien is het romantische beeld ook wel een fabeltje, bedacht ik achteraf. Kinderen worden geboren in alle omstandigheden, maken deel uit van het levensrad waarin ieder wordt rondgedraaid. Moeders zijn ook maar mensen met een visie die niet anders dan beperkt kan zijn. Gelukkig voor de wereld zijn er nog veel vrouwen met liefde voor hun kind. Daarmee troostte ik me maar na het kijken van Given in exchange.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten