Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 22 juni 2015

Angst (2015), documentaire van George Schouten



Liefde overwint angst

George Schouten (zie foto) is een bekend documentairemaker, bijvoorbeeld van zijn films over Lucia Rijker, maar toont in de documentaire Angst een persoonlijke kant. Behalve de angst van vier anderen komt ook zijn eigen angst aan bod.

Hij vertelt dat hij eens vanaf het Mediapark door het bos naar huis liep en op een bepaald moment niet verder durfde omdat hij iets roods tussen de bomen zag schemeren. Hij meldde zijn onbehagen aan de politie, die een kijkje kwam nemen en ontdekte dat een vrouw zich vier dagen daarvoor aan een boom had opgeknoopt. Nadat Schouten dertig jaar eerder iemand van zelfmoord weerhield, had hij een angst voor touwen en ladders en ook voor de dood. Lang durfde hij niet naar het graf van zijn vader die overleed toen hij tien jaar oud was en hem met verlatingsangst achterliet. Pas nadat een speelfilm geflopt was, kon hij het opbrengen verzamelen om diens graf te bezoeken. Zijn broer die zich over de kop werkte kreeg die kans niet. Hij bezoekt diens verse graf, die nog zonder steen is. Omdat hij zich zorgen maakte over zijn broer die eenzaam stierf, bezocht hij de heldervoelende Willemijn Bessem, die hem gerust stelde. Ze raadde hem aan vooral bij zichzelf te blijven en zijn eigen koers te volgen.

De eerste persoon die ook over zijn angst vertelt is Pieter van den Blink, die eerder voor Trouw en Vrij Nederland werkte en in zijn leven de nodige tegenslag te verwerken kreeg, beginnende met de diagnose Hodgkin, een lymfeklierkanker. Hij bezoekt nog regelmatig het ziekenhuis en wel met intense weerzin, omdat het hem in de wachtkamer van het leven plaatst, waar gemankeerd leven zich ophoudt en veel leed zich afspeelt. Hij merkt daar hoe sterk hij zich vasthoudt aan het leven en hoe hard hij om zijn kwalen heen denkt.
Schouten zit met hem in de auto. Van den Blink houdt van autorijden, vanwege het gemak waarmee dat gaat, terwijl hij zelf het idee heeft dat hijzelf veel gas geeft maar door de angst niet vooruit komt. Zijn gezworen vijand schudt hij van zich af door die uit te lachen, maar de aloude angst voor de angst blijft hem parten spelen.

Sigrid Burg ervoer in haar leven veel angst, al toen ze als baby uit het raam viel en met haar luier aan de regenpijp bleef hangen en later toen ze bijna op zee uit een bootje geslagen werd. Ze zegt dat ze haar angsten wellicht van haar moeder heeft overgenomen en doet van alles om die kwijt te raken: haar hoogtevrees door fanatiek een klimmuur te trotseren en haar angst om te verdrinken door in Australië te leren duiken. De schoonheid van de natuur en de liefde helpen haar de angst te overwinnen.   

Het genoemde medium Willemijn Bessem was na haar scheiding bang om haar kinderen te verliezen. Door opmerkzaam te zijn kan ze de angst onder ogen zien en accepteren. In gesprek met Schouten neemt ze de camera over en daar de rollen om. Schouten vertelt dat hij het als Groninger en als calvinist moeilijk vindt om zich te ontdoen van zijn angst, die hem beperkt in zijn zelfinzicht en vindt dat hij wel meer compassie met zichzelf mag hebben.

Shanti Vandala doet een chemotherapie vanwege een immuunziekte, maar vindt dat na het lezen van het boek In de voetsporen van de Boeddha van Thich Nhat Hanh niet erg meer. Omdat alles met elkaar samenhangt en onderling met elkaar in verbinding staat, kan ze alleen maar dieper geheeld worden. Terwijl ze vroeger vocht voor haar ego en de liefde van haar man, beseft ze dat die weg uitzichtloos is. Door openheid heeft de angst haar verlaten, waardoor zelfs een ongunstige uitslag van de chemotherapie haar niet kan deren.

De portretten waarin liefde vaak de sleutel vormt, worden afgewisseld met fragmenten uit het boek Glimlach naar angst van Chogyam Trungpa.

Hier de promo, die begint met de angst van George Schouten in het bos, hier zijn antwoorden op vijf prikkelende vragen over het regisseur zijn, bijvoorbeeld van Zomergasten, hier mijn verslag van zijn documentaire Lucia Rijker, een bokser en een boeddhist (2007).  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten