Het festival, dat in de Vishal in Haarlem wordt gehouden, werd geopend door de Haarlemse actrice Johanna ter Steege die in haar welkomstwoord een vlammend pleidooi hield voor het belang van cultuur en erop aandrong om jonge kunstenaars te subsidiëren om zo hun kunstzinnige ontwikkeling te waarborgen.
De eerste film Ons sal altijd vriende bly betrof een persoonlijke zoektocht van regisseur Hans Bustra naar zijn opvattingen over het Zuid-Afrika waarin hij zijn jeugd doorbracht, omdat zijn vader daar zendeling was. Nadat hij in zijn achtste in Nederland terugkwam, voelde hij zich ontheemd. Hij begreep de meningen niet over de apartheid en schaamde zich voor zijn achtergrond.
Hij ging na twintig jaar terug naar Zuid-Afrika om zijn eigen opvattingen tegen het licht te houden. Prachtig zijn de beelden van het landschap in het noord-oosten, waar zijn oom Kobus nog steeds een boerenbedrijf leidt en veel zwarten in dienst heeft. Hans heeft altijd een goede relatie gehad met zijn oom, die nog een echte boer is. Uit diens mond komt ook de titel en dat leverde een ontroerend stukje film op. Daarnaast ging Hans naar zijn oude (witte) lagere school en sprak hij met een oude bediende die bij hen de huishouding deed.
Uit de nabespreking kwam naar voren dat deze film veel heeft betekend voor de verwerking van zijn jeugdervaringen, maar dat de verschillende culturen waaraan hij heeft blootgestaan niet snel in elkaar schuiven.
Dicht bij mij vandaan is een ensemblefilm van Martijn de Jong waarin we vier verschillende personages volgen die allemaal niet voor hun geluk gaan. Zo is er een meisje dat vanuit haar raam stiekem naar een leuke jongen kijkt die tegenover haar woont en een oude vrouw ( een rol die heel mooi werd vertolkt door Kitty Courbois ) die op een bankje zit te breien en niet ingaat op de avances van een oude wat smoezelige heer. Helaas was de tekst niet helemaal goed te verstaan.
Datzelfde gold ook voor Mo, die als eerste film op de tweede avond werd vertoond en die een afkalvende vriendschap tussen een Marokkaanse en een Hollandse jongen in Slotermeer tot onderwerp heeft. Volgens regisseur Eché Janga was dat niet erg. Het maakte de film met veel straattaal juist sterker, maar zelf miste ik toch wel een deel van het verhaal. Wel gaven de vele lijnen op vloeren in enorme ruimten en van flatgebouwen de desolate sfeer mooi weer.
Winterslaap in Lukomir tenslotte was een intiem portret van mensen in een besneeuwd bergdorpje in Bosnië, enkele uren gaans (over een onverharde weg) van Sarajevo. Regisseur Niels van Koevorden wilde een film maken over laatstgenoemde stad, maar dat lukte niet en daarom vluchtte hij de bergen in. Het is een tragi-komisch portret van vooral oudere mensen die daar hun vee verweiden en spaarzaam contact hebben met elkaar en de bewoonde wereld. In de nabespreking werd nog nagedacht over de situatie over vijf jaar: is het dorp dan helemaal leeggelopen of is het een toeristisch ski-oord geworden?
De kwaliteit van het vertoonde maakt me zeer benieuwd naar de volgende vier films.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten