Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 26 januari 2016

Patience, patience, t’ iras au paradis (2014), documentaire van Hadja Lahbib


Voorschot op het paradijs

De Belgische documentairemaakster en televisiemedewerkster Hadja Lahbib maakte een mooi portret van oudere Marokkaanse vrouwen in de Brusselse wijk Molenweek. Nadat ze daar hun hele leven gesleten hebben, gehoorzaam aan de oproep van hun mannen om geduld te hebben, want ze komen toch wel in het paradijs, nemen ze zelf het initiatief om daar alvast een voorschot op te nemen, met Mina als boegbeeld en een Marokkaanse slamdichteres als inspiratie.

Maar eerst zien we Warda, in een lang wit gewaad biddend in de huiskamer. Ze is tweeënzestig jaar oud, woont al vanaf haar achttiende in Brussel en heeft, op het opvoeden van haar kinderen en de dagelijkse gang naar de markt na, nooit iets meegemaakt. Vriendinnen had ze niet, onderwijs genoot ze niet. Haar man vond het raadzamer als ze gewoon binnen bleef.

Mina woont bij haar in de buurt en kende een vergelijkbaar leven, maar reist na de dood van haar man regelmatig heen en weer tussen Brussel en Casablanca, alsof ze iets vergeten is om mee te nemen. Als ze een slam optreden van dichteres Tata Milouda meemaakt, realiseert ze zich hoeveel initiatief ze aan zich voorbij heeft laten gaan. Ze besluit daarin verandering te brengen en trekt Warda en anderen mee.

Ze gaan naar Dar el Amal, Huis van de Hoop, in de buurt, waar ze kunnen werken aan hun emancipatie en de Franse taal kunnen leren. Het een gaat samen met het ander. Volgens een mevrouw die het centrum leidt, hebben ze zichzelf wijs gemaakt dat ze niets kunnen en nergens goed voor zijn, behalve dan kinderen opvoeden en eten koken.

De vrouwen leren om te beginnen letters te schrijven en trekken er al gauw ook op uit in een busje dat bestuurd wordt door Mina. Het is lang geleden dat ze in een auto zat, maar ze durft het toch aan, net als de vrouwen die met haar meerijden. De reis gaat naar het toeristische St. Hubert in de Ardennen waar ze picknicken terwijl ze elkaar vertellen over hun leven. Ze overnachten daar ook en bezoeken de volgende dag een basiliek. Ze zijn het niet eens met de gastvrouw dat Jezus een kind van God was, dat past niet in hun geloof, maar verder zijn ze wel onder de indruk van het prachtige interieur.

Het een leidt tot het ander, daarbij geïnspireerd door Tata Milouda die bij Mina overnacht als ze in Brussel moet optreden. Tata sleept de vrouwen mee het theater in en maakt ze aan het zingen. De groep gaat naar Brussel om een stukje opera bij te wonen, het Atomium het bekijken en laat zich fotograferen bij Manneke Pis.

De kracht van Tata Milouda is ongekend; al haar opgekropte energie komt in haar teksten en liederen naar buiten. Ze neemt de vrouwen mee naar Oostende waar ze auditie doet. De directeur van het theater neemt de groep later mee naar een strandtent en vertelt in een ontspannen sfeer dat de zee een vrouw is, veranderlijk en wispelturig.

Skype contact met lotgenote Nabela in New York leidt tot een bezoek aan die stad. Warda vindt het moeilijk haar ziekelijke man te verlaten maar gaat toch mee. Het is druk daar, maar ze genieten van de vele indrukken en uitstapjes, onder andere naar Tmes Square (zie foto) en de Verenigde Naties. Bij terugkomst bekijkt de man van Warda de foto van de vrouwen op Times Square en moet lachen.

Lahbib, die zelf ook nog te zien is in een commentaar in een zijden blouse op de televisie, geeft geen commentaar, maar laat de beelden spreken, waardoor de kijker nog meer een betrokkene wordt, iemand die meereist op het pad van bevrijding dat door Tata Milouda gewezen wordt.

Hier meer informatie op de site van Idfa.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten