Ontroerende beelden over ernstige depressie
Saskia Gubbels volgt in 0,8
ampère geluk een viertal personen die de omstreden ECT ofwel
elektroshockbehandeling ondergaan omdat het voor hen een strohalm is die hen
aan het leven bindt. In langzame en ontroerende beelden volgt Gubbels de
personen en hun naasten die het zo verschrikkelijk moeilijk hebben met hun
depressie en net zo lief dood zouden willen.
Lidwine de Beer is weduwe en spreekt ook tussendoor haar
commentaar in. Ze vertelt dat haar man in 2007 aan een kwaadaardige vorm van
kanker leed, terwijl zij last had van een depressie, die ze een zootje in haar
hoofd noemt en die door middel van een animatie van een wolf verbeeld wordt. We
zien haar van bovenaf terwijl men haar in een ziekenhuisbed gereed maakt voor
de behandeling (zie foto) en we zien haar terug na de ingreep als ze heel onrustig is en
gerustgesteld wordt door een verpleger in de uitslaapkamer. Eenmaal thuis zegt
dat ze tegen Saskia dat men denkt dat haar ziekte met rouw te maken heeft, maar
ze weet uit ervaring dat dit anders is dan toen haar zoon overleed. Na de elfde
ECT voelt ze dat het leven weer terugkomt. Ze is zo bang de draad weer kwijt te
raken dat ze heel voorzichtig leeft. Inmiddels kan ze ook beginnen met het
rouwproces om haar man.
Yvonne Ruesink is er slecht aan toe, praat verward en oogt
als een geslagen hond in haar ziekenhuisbed voorafgaande aan de ingreep. Haar
man Jan komt op bezoek en wil dat ze iets zegt over wat er met hun kindje
gebeurd is maar daarover wil Yvonne niets kwijt. In de aanloop naar de ECT
wordt haar ring afgeplakt omdat die niet meer af kan. De geruststelling van de
specialist dat het straks beter met haar zal gaan, kan ze niet delen. Ze is
bang en oogt heel anders dan op foto’s die men van hun trouwen maakte. Tijdens
de ECT zien we haar handen schokken en haar gezicht verkrampen. Haar man Jan
vertelt aan een verpleegkundige dat het langzaam slechter met Yvonne ging na de
laatste ECT, haast onmerkbaar leek het wel. Als ze weer samen zijn, schaamt
Yvonne zich ervoor dat ze zich zo minderwaardig voelt, maar de liefde van Jan
is onvoorwaardelijk, zo lijkt het.
Wilma Deur zit naast haar zoon bij de dokter. Ze heeft last
van tics door de zware medicatie die ze krijgt. Ze krijgt ook wekelijks een ECT
maar ondervindt er weinig baat daar. Een intensivering van de schokken zal haar
volgens de dokter geen goed doen. Gelukkig heeft de behandeling geen effect op
haar geheugen. Op de vraag van de dokter hoe het vroeger anders was, vertelt ze
over de tijd dat haar moeder nog leefde en het gezin intact was. Haar problemen
worden niet minder. Ze zegt dat tijd wat betreft niet bestaat.
Jan Maarten van den Hoek, die wel enige gelijkenis met Maarten Biesheuvel vertoont,
loopt rusteloos door de gang van het ziekenhuis voordat hij zich gaat douchen.
Als zijn vrouw er is, volgt een gesprek met de dokter, die hem vraagt naar zijn
symptomen. Die hebben te maken met initiatiefloosheid en uiteindelijk met de
wens om een eind aan zijn leven te maken. Vervolgens zien we foto’s van een
levenslustige man spelend met zijn jonge kinderen in de tuin. Hij vertelt
verder dat men gespeurd heeft in zijn jeugd en in zijn familie maar dat het
beeld niet duidelijk werd waardoor hij aan een depressie lijdt. Een broer of
collega meent dat hij in zijn leven te weinig rust heeft genomen. Tijdens een
gesprek met een arts in de dagbehandeling krijgt hij te horen dat het misschien
nooit meer goed met hem komt. Door de stress die hij heeft opgelopen is de veer
zodanig uitgetrokken dat die misschien nooit meer in een gezonde
uitgangspositie terugschiet. Met deze boodschap stapt Jan Maarten naast zijn
vrouw in de auto naar huis.
Hier meer over
de documentaire en de maakster op de site van Zeppers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten