Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 9 januari 2016

Filmrecensie: Trois couleurs Blanc (1994), Krzysztof Kieslowski


 
Echtgenoot betaalt met gelijke munt terug

Het middendeel van het drieluik Trois couleurs, dat over de leuzen van de Franse Revolutie handelt, gaat over gelijkheid. Kieslowski behandelt deze gelijkheid in een relatie, waarin de feeksachtige jonge Franse Dominique zich laat scheiden van haar Poolse echtgenoot Karol Karol omdat hij niet in staat is om haar te bevredigen. Het huwelijk is niet geconsumeerd, oordeelt de rechter en daarmee wordt de scheiding gegrond verklaard.

Tussen de beelden uit de rechtbank door zien we een grote hutkoffer die over een bagageband glijdt en daarbij verschillende bochten neemt. De koffer blijkt het bezit van Karol te bevatten. Dominique dumpt de koffer na de uitspraak onderaan de trappen van het gerechtsgebouw in Parijs, Karol verweesd achterlatend. Hij laat het er niet bij zitten en dringt binnen in de kapsalon die hij met Dominique had maar ze is des duivels en steekt de gordijnen in de fik om hem daarvan de schuld te kunnen geven, waarop Karol geen kant meer op kan.

Hij zit in een metrogang en speelt een melodietje op zijn beroepsinstrument, zijnde zijn kam, dat herkend wordt door zijn landgenoot Mikolaj, die een klus voor hem heeft, namelijk om in hun geboorteland een man te doden, die daar wel aan toe is. Karol is geïnteresseerd in het geld dat het hem oplevert en laat zich in zijn koffer de grens overzetten. Het heeft nog wat voeten in de aarde voordat hij op zijn voeten in Polen rondloopt, want de koffer wordt door criminelen gestolen, maar tenslotte komt Karol gehavend en wel bij zijn broer Jurek aan die een kapsalon heeft. Terwijl hij in de zaak helpt en revalideert, leert hij Frans en smacht hij naar Dominique die echter niets van hem wil weten.

In deze tijd moet, als hij al niet in de rechtbank op wraak uit was, zijn plan begonnen zijn, om zijn voormalige vrouw een loer te draaien. Hij stapt in het criminele circuit om aan veel geld te komen, hetgeen hem inderdaad lukt en neemt ook contact op met Mikolaj om de moord uit te voeren zoals hij overeengekomen was. Het is verrassend dat Mikolaj zelf degene is die een eind aan zijn leven wil maken en Karol daar de opdracht toe geeft. Hoewel de moord niet lukt krijgt Karol toch zijn geld. Vervolgens vraagt Karol aan Mikolaj om hem, in ruil voor het compagnonschap in een bedrijf dat hij inmiddels geopend heeft, een vriendendienst te bewijzen waarmee hij zich ervan verzekerd dat hij Dominique weer zal zien. De ontwikkeling vanaf dat moment is zowel hilarisch als voorspelbaar, al gaat de uiteindelijke afloop gepaard met veel tranen. 

Fraai zijn weer de hoeken van waaruit Kieslowski filmt. Zo focust hij in het begin op de afgetrapte schoenen van Karol als die de trappen op gaat naar het gerechtsgebouw. Tot overmaat van ramp poept er ook nog een meeuw op zijn colbert. Met deze twee beelden is de loser voldoende getekend. Het wit komt mooi terug in de bruidsjurk van Dominique die in enkele korte flashbacks te zien is, net als in het felle licht dat trouwens ook in Bleu een bepalende rol speelde, maar tegelijk kan Blanc niet tikken aan de kleurenrijkdom die in de eerste film zo overdadig aanwezig was.

Het was boeiend om Julie Delpy weer te zien optreden, een jaar voordat ze de sterren van de hemel speelde in Before sunrise, maar dit maal meer ingetogen en kattiger en een tijdlang niet in beeld omdat de nadruk ligt op de verwikkelingen rond Karol.

Hier de trailer van Bleu, hier mijn bespreking van Before sunrise.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten