Kliniek doet onderzoek naar kindermishandeling of seksueel
misbruik
Barbara Makkinga neemt een kijkje in de Forensische
Polikliniek Kindermishandeling in Utrecht, waar men letsel onderzoekt dat
mogelijk samenhangt met mishandeling of seksueel misbruik van kinderen.
Bertine Spooren is forensisch arts en wordt gebeld door een
kinderarts om een kind met blauwe plekken te onderzoeken. Ze bekijkt de foto’s
op haar beeldscherm, die zijn opgestuurd en onderzoekt het kind van top tot teen,
ook met forensisch licht waarmee meer kan worden gezegd over de beschadiging. Ze
zegt dat mishandeling of misbruik soms moeilijk aan te kaarten is vanwege de handelingsverlegenheid
van de hulpverleners en andere professionals, zoals leerkrachten. Als men
echter te lang wacht met onderzoek, is het letsel verdwenen en kan de zaak niet
opgelost worden. Ze wil een objectief beeld schetsen om daarmee de zaak vooruit
te helpen en vindt zelf dat haar gedragsmatige observaties geen gewicht in de
schaal brengen.
Haar collega Lonneke van Duurling voert een telefonisch
gesprek met een veertienjarige jongen die seksueel misbruikt is in een
kleedhokje. Ze neemt vervolgens monsters, rapporteert de medische bevindingen
en de strafrechtelijke waarde daarvan, zoals dat heet, met het oog op een
eventuele strafzaak. Volgens haar laaien de emoties soms hoog op in haar werk.
Sandra Nootenboom is forensisch verpleegkundige en leidt
collega verpleegkundigen op. Ze vertelt over een dochter die haar moeder niet
wilde loslaten, toen ze onderzocht moest worden, maar die ze gerust kon
stellen. Ze laat de kinderen aan de hand van een foto van een beer de berentruc
doen, waarmee ze een bepaalde zittende houding bedoeld, die in het onderzoek
nodig is. De dochter werd onderzocht nadat de moeder bloed in haar onderbroekje
had geconstateerd en een arts een schaartje in haar schaamlip. Het geval liep
met een sisser af omdat het meisje tijdens de gymles gevallen was, maar de
moeder was wel erg geschrokken en beeldde zich meteen allerlei narigheid in.
Na een melding van een kinderarts over een jong kind dat
door een ouder zusje zou zijn toegetakeld met een hete vloeistof met verbrande
beentjes als gevolg, gaan Spooren en Nootenboom op pad om de juistheid hiervan
vast te stellen. Ze menen dat de foto’s van het toegebracht letsel niet passen
bij de toedracht. Spooren heeft een rapport uitgebracht maar weet niet hoe het
verder is gegaan. Dat is ook niet haar taak, vindt ze.
Een vertrouwensarts licht Spooren in over een kwetsbare
jongen met blauwe plekken uit een gezin met gescheiden ouders. Foto’s geven
geen uitsluitsel. Dezelfde vertrouwensarts vergelijkt verschillende gradaties
van mishandeling met elkaar, zoals vergrijpen met de dood als ultiem gevolg,
hersenletsel bij shaken baby’s en chronische vernedering. We zien als voorbeeld
van dat laatste een puber die als kind stelstelmatig door zijn vader mishandeld
werd. Hij nam aan dat zijn vader daarvoor wel een reden zou hebben, tot hij een
keer van een kruk werd gegooid en daarbij een bloedneus opliep. Het verhaal van
de jongen is ten hemel schreiend. Zijn vader oogde heel normaal, op school keek
men niet op een blauwe plek meer of minder en zijn moeder werd ook wel eens
onder handen genomen door zijn vader. De zaak kwam aan het rollen door een
brief die hij op school schreef. De jongen vluchtte met zijn moeder het huis uit
en was later blij toen hij hoorde dat zijn vader overleden was.
Nooteboom geeft voorlichting op de politieacademie in
Apeldoorn. Ze toont beelden van beschadigingen en maakt haar publiek daarmee
gevoeliger voor mishandeling of misbruik. Ze vertelt dat er 120.000 rapportages
per jaar gemaakt worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten